Πώς βγαίνει κανείς από ένα αδιέξοδο;

Μαρία Καρίκη

Υπάρχουν φορές που νιώθεις στη ζωή σου ότι έχεις βαλτώσει.

Νιώθεις ότι αυτό που ζεις δεν σε αντιπροσωπεύει πια. Οι παλιότερες επιλογές σου δεν σε κάνουν πια χαρούμενο. Αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι πρέπει να κάνεις και γρήγορα, αλλά δεν ξέρεις τι ακριβώς. Είναι τα μικρά πράγματα που πρέπει να αλλάξεις ή ήρθε η ώρα για μεγάλες και σημαντικές αποφάσεις αλλαγής; Θέλεις πολύ να βρεις τη λύση, αλλά ταυτόχρονα νιώθεις ότι διστάζεις κιόλας. Πρέπει να βρεις τη δύναμη, την αποφασιστικότητα και τα ψυχικά αποθέματα για να τα κάνεις όλα αυτά… Κι αντί να είσαι σε αυτό το δρόμο, πιάνεις τον εαυτό σου συχνά να αναβάλλει όλα αυτά που πρέπει να ανατραπούν…

Και ενώ πιστεύεις ίσως ότι αντέχεις λίγο ακόμα, έρχεται κάτι επιπλέον και εσύ καταρρέεις. Τότε είναι που ταρακουνιέσαι και υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι δεν πάει άλλο. Μαζεύεις τα κομμάτια σου και αρχίζεις την «αποκαθήλωση»... Αποφασίζεις ποιοι άνθρωποι πρέπει να φύγουν από τη ζωή σου, από πού πρέπει να να απομακρυνθείς, ποιες συνήθειες πρέπει να εγκαταλείψεις, πού πρέπει να αρχίσεις να λες τα «όχι» σου και τι να μην ανέχεσαι πια! Να μιλάς, να απαντάς, να υπερασπίζεσαι την αλήθειά σου. Να μην καταπιέζεσαι, να μην σιωπάς. Είναι όλα αυτά που ήθελες να κάνεις από καιρό, αλλά πάντα κάτι έβρισκες και δικαιολογούσες πρόσωπα και καταστάσεις. Πάντα κάτι έβρισκες και έκανες πίσω…

Πώς δημιουργούνται άραγε τα αδιέξοδα; Εν μια νυκτί ή αργά και σταδιακά και με τη δική μας συναίνεση ίσως; Δεν εγκλωβίζεσαι ξαφνικά μέσα σε κάτι. Αρχίζουν να φαίνονται τα σημάδια ότι κάτι δεν πάει καλά. Σε μια σχέση, σε μια δουλειά, σε μια κατάσταση… Κι εσύ μπορεί να μη δίνεις σημασία, μπορεί να εθελοτυφλείς, μπορεί να πιστεύεις ότι είναι φάση και θα περάσει, μπορεί να έχεις την ελπίδα ότι τα πράγματα θα γίνουν όπως πριν. Ώσπου έρχεται η πραγματικότητα και σε διαψεύδει. Τα σημάδια συνεχίζονται και η κατάσταση επιδεινώνεται, παγιώνεται… Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια να εξαντλήσεις, δεν υπάρχουν άλλες ευκαιρίες να δώσεις…

Και τότε είναι που οφείλεις να δεις κατάματα την αλήθεια στη ζωή σου. Πόσο έχεις αλλάξει, πόσο δεν είσαι πια εσύ. Πόσους συμβιβασμούς και πόσες υπερβάσεις έχεις κάνει και πόσες αλλοιώσεις έχεις υποστεί. Είναι η στιγμή που λέει κανείς στον εαυτό του: ή τώρα ή ποτέ (κι ας μην ισχύει απαραίτητα αυτό γιατί πάντα μπορείς να αλλάξεις οτιδήποτε). Είναι η στιγμή που όλα σου φαίνονται πιο καθαρά και πιο διαυγή από ποτέ. Μέσα σου βαθιά πάντα ήξερες τι πραγματικά έφταιγε και πώς έφτασες ως εδώ, απλώς δεν το παραδεχόσουν…

Και όταν ξεκινήσεις να κάνεις πράξη αυτά που χρωστούσες εδώ και καιρό στον εαυτό σου νιώθεις σχεδόν αμέσως ανακουφισμένος, απελευθερωμένος, αναγεννημένος. Τολμώντας να κόψεις από τη ζωή σου όλα εκείνα που σε απομυζούσαν, όλα εκείνα που σε μόλυναν σαν γάγγραινα νιώθεις να βγαίνεις από τα διέξοδα που σε βασάνιζαν τόσο καιρό. Τολμώντας να αναμετρηθείς με τους φόβους και τις ανασφάλειες σου ξανακέρδισες την ισορροπία και τη γαλήνη σου. Λυπάσαι ίσως για κάποια ή κάποιους που άφησες πίσω σου. Ξέρεις πια όμως ότι δεν γινόταν αλλιώς. Δοκίμασες, άντεξες, έδωσες χρόνο αλλά δεν σου έκαναν καλό πια.

Τα αδιέξοδα δημιουργούνται όταν συγκρούονται συνήθως τα πρέπει με τα θέλω μας. Οι ενοχές μας με τις επιθυμίες μας. Η ρουτίνα με τα όνειρά μας. Ο παλιός με τον νέο μας εαυτό. Όσο κι αν καθυστερείς να βγεις από το αδιέξοδό σου, ξέρεις ότι στο τέλος θα αναγκαστείς να κάνεις την ανατροπή. Κι όσο αργείς, τόσο μέσα σου καταπιέζεσαι και θυμώνεις και ίσως τότε η έκρηξη στο τέλος να είναι μεγαλύτερη από ό,τι φαντάζεσαι…