Οι διεθνείς σχέσεις, παράγοντας ειρήνης και ευημερίας των λαών

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Αγαπητός Ξάνθης
Αρχιτέκτονας

Παραδοσιακά οι διεθνείς σχέσεις θεωρούνται ένα σύνολο δεσμών, σχέσεων και επαφών που εγκαθιδρύονται μεταξύ κρατών και αφορούν ουσιαστικά την εξωτερική πολιτική.
Η ύπαρξη των κρατών και των συνόρων τους προσδιορίζουν την ιδιαιτερότητα της διεθνούς διάστασης των κοινωνικοπολιτικών σχέσεων του διεθνούς συστήματος, ήτοι του πλέγματος στοιχείων που βρίσκονται σε αλληλεπίδραση διαμορφώνοντας ένα νομικό πλαίσιο «παγκόσμιας» οργάνωσης και θεσμών.

Οι τελευταίες δεκαετίες ενίσχυσαν τις διεθνείς σχέσεις μέσα από τις οικονομικές συναλλαγές, το δίκτυα επικοινωνίας, τα περιβαλλοντικά ζητήματα , τη μετανάστευση και σήμερα την ψηφιακή επανάσταση.

Το βήματα των διεθνών σχέσεων ξεφεύγουν από την τετριμμένη επαφή των διακρατικών επαφών και συσχετίζονται πλέον και με άλλους δρώντες, όπως είναι οι κυβερνητικές διεθνείς Οργανώσεις, η μη κυβερνητικές διεθνείς Οργανώσεις, τις πολυεθνικές εταιρίες, τις τοπικές και περιφερειακές δομές.

Οι παίκτες έχουν γίνει πολλοί και η ιεραρχία του συστήματος, η ομοιογένεια, η κατάσταση των διεθνών καταστάσεων και συμφωνιών καθορίζουν την ιπολικότητα ή την πολυπολικότητα των συστημάτων.

Η τελευταία κυριαρχεί σήμερα ιδιαιτέρα μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και του τερματισμού του λεγόμενου Ψυχρού Πόλεμου. Πολλές περιφερειακοί Οργανισμοί και Ενώσεις έχουν από τότε σχηματισθεί στη βάση της παγκόσμιας οικονομίας και ροής του κεφαλαίου ενισχύοντας τη γεωοικονομία και συντομεύοντας τον χρόνο της ανάπτυξης.

Μιας ανάπτυξης που ισορροπεί μεταξύ κέρδους και οικολογίας, φύσης και δομημένου περιβάλλοντος. Αυτό το εκκρεμές έχει ως σημείο στήριξης της ασφάλεια, η οποία αποτελεί την πεμπτουσία των σημερινών σχέσεων, δείχνοντας στον αντίποδα ένα κόσμο ρευστό, ασταθή ιδιαιτέρως μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 με την τρομοκρατική επίθεση στην καρδιά της Νέας Υόρκης.

Μια «ασφάλεια» που συνδυάζεται είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό πλαίσιο προσδιορίζοντας τους κανόνες κυριαρχίας κάθε κράτους μέσα από τις διμερείς ή πολυμερείς σχέσεις τους.

Η διαμορφωθείσα νέα τάξη πραγμάτων έβαλε στο τραπέζι την ασύμμετρη απειλή της τρομοκρατίας και του φονταμενταλισμού ως απόηχο των ακραίων αραβικών στοιχείων έναντι της μητέρας του καπιταλισμού, ήτοι των ΗΠΑ, θεωρώντας ότι η Ουάσιγκτον είναι η πηγή των δεινών και της εξαθλίωσης όλου του αραβικού κόσμου.

Το πλέγμα των διεθνών προβλημάτων έτσι διευρύνθηκε περιλαμβάνοντας τα περιβαλλοντικά ζητήματα και της κλιματικής αλλαγής, τα θέματα ασφαλείας, της ραγδαίας ανάπτυξης της τεχνολογίας, της φτώχειας και του οικονομικού χάσματος με το επακόλουθο των μεταναστευτικών ροών.

Όλα συνθέτουν ένα παζλ για δύσκολους λύτες, όπου οι διεθνείς σχέσεις έχουν ένα σημαντικό ρόλο να παίξουν σε μια σκακιέρα της διακριτικής εικόνας, όπου πολλά κράτη πλέον έχουν απολέσει την απόλυτη κυριαρχία εκχωρώντας σειρά δικαιωμάτων στους Οργανισμούς στους οποίους ανήκουν.

Η πλανητική διακυβέρνηση φαινόταν γύρω στο ’90 πανίσχυρη από συγκεκριμένη ιεραρχία η οποία όμως με τη σταδιακή μείωση της παγκοσμιοποίησης και την ενδυνάμωση της διαδικτυακής ισχύος μπαίνει στη νέα δεκαετία με άλλη έδραση.
Σήμερα, χρειάζεται μια «επανάσταση το ωραίου» συνοδευόμενη με συμφιλίωση των λαών με την ανάλογη άμβλυνση των οικονομικών ανισοτήτων.

Η επικάλυψη για μάχη των πολιτισμών δεν μπορεί να βρει γόνιμο έδαφος στο δυτικό πολιτισμό που έχει δομηθεί στην ανεξιθρησκία, στο σεβασμό του «άλλου», στην αποδοχή της ετερότητας και την υιοθέτηση της αλληλεγγύης.

Η δύναμη του λόγου μπορεί να ανατρέψει μίση και συμφέροντα, σ’ ένα περιβάλλον ειρήνης και συνύπαρξης και με την παράλληλη εξαφάνιση της «τραγωδίας των κοινών αγαθών».
Η εποχή μας μαστίζεται από την κλιματική αλλαγή ως το δυστυχές «απόφθεγμα» της φυσικής αναρχίας στην εκμετάλλευση των πόρων και αγαθών της μητέρας γης. Οφείλουμε να αναδείξουμε τα «διεθνή περιβαλλοντικά καθεστώτα» ως χάρτες δράσεων και αλλαγή πορείας στη μονοσήμαντη μεγέθυνση μέσα από κοινές και διεθνείς διεργασίας προς όφελος όλων μας.

Ο οικονομικός ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας δεν προσφέρεται στη θυσία του περιβάλλοντος εξαντλώντας τις υγιείς δυνάμεις επιβίωσης προς όφελος των κερδών αφήνοντας πίσω του επιδημίες όπως ο COVID-19 που σάρωσε την ανθρωπότητα με χιλιάδες νεκρούς και την αγωνία του αύριο ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της διεθνούς κοινότητας και του Π.Ο.Υ.

Οι πόλεμοι είναι πλέον περιφερειακοί με πρόσκαιρες συμμαχίες που επιδιώκεται η οικονομική ενίσχυση παρά η αλλαγή των συνόρων. Η πρόσθεση των πηγών ενεργείας εμπλουτίζει τη διαμάχη του έλεγχου ή και της διανομής τους με το «μαύρο ή γαλάζιο χρυσό» ώστε τα κράτη να μάχονται για την αυτοσυντήρησή τους.

Στον κυκεώνα της «ηγετικής» μάχης εκμετάλλευσης ή και παραγωγής του πετρελαίου ή του φυσικού αερίου, η υψηλή τεχνολογία ήλθε για να αναδιατάξει το οικονομικό κάδρο και να παρουσιάσει την τεχνητή νοημοσύνη, ως την ανακάλυψη του 21ου αιώνα ανατρέποντας το status quo της υπάρχουσας ροής και κατανάλωσης.

Το θέμα ένα η Τ.Ν. θα υπηρετήσει το καλό του ανθρώπου ή θα γίνει ένα άλλο εργαλείο εκμετάλλευσης των ολίγων σε βάρος των πολλών.
Τα ηθικά διλήμματα είναι κομμάτι των διεθνών σχέσεων κρότωνας την πυξίδα για την κοινωνία των εθνών κάτω από την ομπρέλα της συνεργασίας, της συναντίληψης και της συνέργειας.

Τα σπουδαία θέματα δεν ανήκουν μόνο στον τόπο ή στη χώρα, αλλά διαχέονται με ένα τρόπο γεωγραφικό σε όλη την υφήλιο, αναφωνώντας ότι «η επανάσταση του ωραίου» δεν σημαίνει μόνο αισθητικό κάλλος αλλά και μια ευδαιμονία του πλανήτη που μάχεται με τις υπερφίαλες ανάγκες του πρώτου «εξουσιαστικού» κατοίκου, που είναι ο άνθρωπος.

Οι διεθνείς σχέσεις συμβάλλουν σε αυτό το πνεύμα και αποτελούν το διπλωματικό, το επικοινωνιακό χαρτί για την επιτυχία του δύσκολου εγχειρήματος. Οι ανακοινώσεις των συνεδρίων και συναντήσεων οφείλουν να βρουν ένα πολίτη παιδευμένο, καλλιεργημένο, γνώστη του σήμερα με την ελπίδα να τον διαποτίζει για να μπορεί να δράσει εύστοχα και αποτελεσματικά.
Στα χέρια μας …το παρόν…στη σκέψη μας το μέλλον…