Ελένη Καραγιάννη: Μάσκες, γάντια και ...κράνη για τα πρώτα Χριστούγεννα του κορωνοϊού στη Ρόδο

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η

Ελένη Ν. Καραγιάννη*

Είθισται κάθε χρόνο τέτοια εποχή να κάνουμε ετοιμασίες για τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια, το δέντρο, το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, τα δώρα και ό,τι άλλο συνεπάγεται αυτή η μεγάλη γιορτή που άλλοι άνθρωποι την γιορτάζουν με τη θρησκευτική της διάσταση ενώ άλλοι από την εμπορική της πλευρά, αγορές, παιχνιδιών, στολισμοί στους δρόμους, ταξίδια, διασκεδάσεις κ.λπ.

Αυτή τη χρονιά ομολογουμένως θα τη θυμόμαστε για μια ζωή εξαιτίας της ιδιαιτερότητάς της να προστατευόμαστε όχι από το κακό που όπως συνηθίζεται νηστεύουμε μέχρι τα Χριστούγεννα αλλά από τον κίνδυνο του Κορωνοϊού, η γέννηση του οποίου ήρθε ένα χρόνο πριν, όπως μας ενημέρωσαν, σε άλλη ήπειρο και μεταδόθηκε και στη χώρα μας πλέον αφού πρόκειται για μια φοβερή Πανδημία.
Μια Πανδημία που έχει πλήξει τα πάντα, εκπαίδευση, οικονομία, τουρισμό, ανθρώπινες σχέσεις, εργασία…
Μερικοί άνθρωποι αναρωτιούνται μάλιστα για το αν η αποφυγή συγκεντρώσεων που γίνεται για να μην μεταδοθεί ο κορωνοϊός πλήττει τα συνταγματικά μας δικαιώματα και τις ελευθερίες μας.

Κι ενώ ο Κορωνοϊός άλλαξε έναν ολόκληρο πλανήτη σε όλα τα επίπεδα. Μάς δίδαξε ακόμα να χαιρόμαστε και να είμαστε ευτυχισμένοι με τα απλά πράγματα, αφού όλα τα υπόλοιπα αλλάζουν συνέχεια και σίγουρα όχι προς το καλύτερο, μερικά πράγματα στη Ρόδο μας δεν φαίνονται ν’ αλλάζουν ποτέ.

Δεν διδαχθήκαμε από τις φονικές πλημμύρες στη γέφυρα της Κρεμαστής και μετακινούμαστε ακόμα σε μισογκρεμισμένα γεφύρια. Το ποτάμι δε, έχει καθαριστεί μπροστά στη γέφυρα και σε μια ενδεχομένως καλή απόσταση προς την κοίτη του ποταμού, αλλά προς τα ενδότερα δεν υπάρχει διασφάλιση των οδηγών γιατί αφενός δεν έχει καθαριστεί το ποτάμι και αφετέρου και ο δρόμος που υπάρχει και ενώνει τα δύο άκρα είναι σαφέστατα επικίνδυνος. Επίσης μπερδεύει τους οδηγούς για την κατεύθυνση που θ’ ακολουθήσουν.

Το ίδιο συμβαίνει με τα διάφορα έργα που αυτή τη στιγμή «κοσμούν» τους δρόμους της Ρόδου από τη γέφυρα της Κρεμαστής μέχρι και τη Λεωφόρο Ρόδου-Καλλιθέας, κάτι πεζοδρόμια που κατασκευάζονται στη Λεωφόρο Ηρακλειδών, χωρίς πρόβλεψη φυσικά για ποδηλατόδρομο, ο καταθλιπτικός αγωγός μπροστά στο Μανδράκι της Ρόδου, ο σκαμμένος δρόμος της οδού Αυστραλίας που το βράδυ κανένα σχεδόν φως δεν ανάβει για να προσέχουν οι διερχόμενοι, οι ανύπαρκτες διαβάσεις και τα σβησμένα stop του δρόμου για να δείχνουν την προτεραιότητα στα φανάρια στον καταυλισμό των Ρομά.

Όσο για τα ιστορικά κτήρια της Ρόδου που κατασκευάστηκαν την εποχή της Ιταλοκρατίας όπως για παράδειγμα το Εθνικό Θέατρο κοκ να καταστρέφονται μέρα με τη μέρα από τη φθορά του χρόνου και των καιρικών συνθηκών, μας αναγκάζει να μετακινούμαστε φορώντας όχι μόνο μάσκες και γάντια για την αποφυγή μετάδοσης του κορωνοϊού αλλά και κράνη για την αποφυγή κάποιου ατυχήματος. Για τα ιστορικά κτήρια της Ρόδου φαίνονται να έχουν αφεθεί στο έλεος του χρόνου. Υπάρχει μία εμμονή εγκατάλειψής τους παρότι είναι τα αληθινά στολίδια της πόλης μας. Τα κτήρια αυτά είναι τα στοιχεία της ιστορίας και πηγές ιστοριογραφίας για τους Δωδεκανησίους και αποτελούν την Ιστορική μας Μνήμη.

Η αναμονή για να φτιαχτούν κάποια πράγματα καθημερινότητας και ουσίας στο νησί φαίνεται να διαρκεί αιώνια, αντίθετα η Πανδημία του Κορωνοϊού θα διαρκέσει μερικούς μήνες ακόμα αφού βρέθηκε και το εμβόλιο και με την ευχή να τελειώσει γρήγορα. Ας είμαστε λοιπόν αισιόδοξοι για το πέρας της πανδημίας και αναμένοντας να φτιαχτούν κάποια πράγματα στη Ρόδο μας ποιος ξέρει μπορεί να ζήσουμε κι αιώνια.

* Η Ελένη Ν. Καραγιάννη είναι Αθλήτρια Τριάθλου, Απόφοιτη Τμ. Μεσογειακών Σπουδών Παν. Αιγαίου, Απόφοιτη ΑΣΠΑΙΤΕ παρ. Ρόδου.