Ιστορίες αγάπης από μαθήτριες του 3ου Γυμνασίου (Βενετοκλείου) Ρόδου

Rodiaki NewsRoom

Με συγκινητικές ιστορίες αγάπης, καταπιάνονται τρεις μαθήτριες του Βενετοκλείου Γυμνασίου της Ρόδου, των οποίων τα σχετικά κείμενα – άρθρα φιλοξενεί σήμερα η ΡΟΔΙΑΚΗ. Συμπαραστάτης σε αυτή την αξιόλογη προσπάθεια των παιδιών του Βενετοκλείου Γυμνασίου της Ρόδου είναι ο καθηγητής τους κος Γρηγόρης Τσιόγκας, τον οποίο ευχαριστούμε θερμά για ακόμα μια φορά.

Μία διαφορετική ιστορία αγάπης
Ήταν πολύ πρωί όταν σηκώθηκε η Κωνσταντίνα για να ρίξει μια ματιά στην Μπέλλα. Από την προηγούμενη μέρα, η Μπέλλα πάλευε να φτιάξει τη φωλιά της. Στοίβαζε με μεγάλη επιμέλεια τα ξερά χόρτα που της είχαν βάλει στο κλουβί της από το προηγούμενο πρωί. Η Κωνσταντίνα περίμενε εκείνη τη μαγική στιγμή που η Μπέλλα, μια νέα μητέρα πια, θα έδινε ένα κομμάτι από τον εαυτό της για τα μικρά της.
Η Μπέλλα ήταν η μικρή κουνελίτσα που της πήρε ο μπαμπά της, όταν έχασαν τη Λίλη, μια άλλη ατίθαση κουνελίτσα. Η Κωνσταντίνα ήταν απαρηγόρητη εκείνες τις ημέρες που έχασαν τη Λίλη. Περισσότερο τη στενοχωρούσε η σκέψη ότι δεν τη φρόντισε τόσο όσο έπρεπε. Ήταν μια μικρή ύπαρξη που χρειαζόταν τη φροντίδα της, στις δύσκολες στιγμές που περνούσε. Έκανε άραγε ότι έπρεπε ή έφταιγε μια δική της παράλειψη…

Τώρα, όμως, ήταν μια ξεχωριστή στιγμή. Η Κωνσταντίνα είχε παρακολουθήσει μια αντίστοιχη διαδικασία πριν από δύο χρόνια. Η νέα μητέρα φτιάχνει μια φωλιά από ξερά χόρτα και λίγες ώρες πριν τον τοκετό προσθέτει γούνα που έχει βγάλει από το στέρνο της. Μια πραγματική πράξη αγάπης από ένα τόσο μικρό ζωάκι. Και νά την που ξεκίνησε. Θα ‘λεγε κανείς πως προετοιμάζεται, όπως μια μητέρα: πλένει, αρωματίζει και τακτοποιεί τα πρώτα ρουχαλάκια και τα ασπρόρουχα του μωρού της. Τα μωρά της είναι τόσο μικρά, αλλά εκείνη με τον τρόπο της τους προσφέρει ό,τι χρειάζονται. Η Κωνσταντίνα είναι ενθουσιασμένη. Πόση αγάπη και πόση στοργή κρύβονται μέσα σε ένα μικρό κλουβί!
-Θα τα φροντίζω και θα παίζω μαζί τους συνέχεια, είπε η Κωνσταντίνα στη μητέρα της.
-Μη βιάζεσαι δεσποινίς μου! Αυτά είναι τέσσερα μικρά κουνελάκια. Πώς θα τα φροντίζεις πέντε κουνέλια; Μόλις φτάσουν στο σωστό μέγεθος θα τα χαρίσουμε σε φίλους! απάντησε η μητέρα.

-Είναι άδικο! Πώς θα αφήσουν τη μαμά τους; Σκέφτεσαι τη στενοχώρια της Μπέλλας, όταν θα της τα πάρουμε;
Η μητέρα ήταν ανένδοτη. Η Κωνσταντίνα όλο νεύρα κλείστηκε στο δωμάτιο της.
Το μεσημέρι, όταν ο πατέρας επέστρεψε στο σπίτι, η Κωνσταντίνα ζήτησε την υποστήριξή του με χίλια παρακάλια. Η συμφωνία έκλεισε. Θα κρατούσε μόνο ένα μικρό.

Τα κουνελάκια μεγάλωναν με γρήγορο ρυθμό. Η Κωνσταντίνα θα δυσκολευόταν πολύ να αποχωριστεί τα τρία από αυτά. Παρά από το ολότελα… Η Μπέλλα ήταν άσπρη με μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια της και ροζ μυτούλα. Τα τρία από αυτά ήταν άσπρα με μαύρες πιτσιλιές, ενώ το τέταρτο ολόλευκο. Δεν ήταν, όμως, περίεργο που του είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία η μητέρα του και το φρόντιζε λίγο παραπάνω;
Κι ήρθε η μεγάλη μέρα. Η Μπέλλα θα έβγαινε με τα μικρά της έξω από το κλουβί. Η Κωνσταντίνα είχε ήδη διαλέξει ποιο θα κρατήσει. Το πιο χνουδωτό με τη μαύρη πινελιά στο στέρνο. Θα το έλεγε Ζαχαρωτό.

Δειλά δειλά, άρχισαν να απομακρύνονται από τη μητέρα τους και να μυρίζουν τα πάντα γύρω τους. Εκτός από το λευκό κουνελάκι. Έμενε φοβισμένο δίπλα στην Μπέλλα.
-Λίγο κακομαθημένο και μυγιάγγιχτο δεν είσαι εσύ, του φώναζε η Κωνσταντίνα, χοροπηδώντας γύρω του.
Αυτό συνεχίστηκε και τις επόμενες ημέρες. Πλησίαζε η μέρα που θα έπρεπε να αποχωριστούν τη μητέρα τους. Όμως ο Ασπρούλης (έτσι φώναζε η Κωνσταντίνα το κατάλευκο κουνελάκι) δεν έλεγε να απομακρυνθεί. Οπότε ο πατέρας αποφάσισε να το πάρει ο ίδιος από κοντά της και να το αφήσει ελεύθερο στον κήπο να πάρει θάρρος.

Τελικά, ο μικρούλης δεν ήταν κακομαθημένος, ήταν απλά φοβισμένος λόγω της αδυναμίας του. Τα δυο αριστερά του άκρα ήταν ακίνητα και καθόλου λειτουργικά. Ήταν πάντα η πλευρά που έκρυβε στην αγκαλιά της μητέρας του. Προσπάθησε να περπατήσει και να πλησιάσει τα αδέλφια του παρά την δυσκολία που αντιμετώπιζε. Κάπως τα κατάφερνε!
Από εκείνη τη στιγμή η Κωνσταντίνα βάλθηκε να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τους φόβους του. Έπαιζε περισσότερο μαζί του, για να «γυμνάζεται» και να γίνει δυνατός, όπως έλεγε η ίδια.

-Θα γίνει μεγάλος, δυνατός και ανεξάρτητος, αρκεί να τον υποστηρίξουμε, έλεγε σε όλους γεμάτη περηφάνια.
Ώσπου έφτασε η μέρα του αποχωρισμού, φίλοι του μπαμπά της Κωνσταντίνας ήρθαν να πάρουν τα δυο υγιή κουνελάκια. Τον Ασπρούλη θα τον έπαιρνε μια κυρία, η κυρία Μαίρη, που δούλευε στο ίδιο γραφείο με τη μητέρα. Η κυρία Μαίρη ήταν μια γυναίκα που πρόσφερε την αγάπη και τη βοήθεια της όπου χρειαζόταν. Λίγες μέρες αργότερα ήρθε και εκείνη:

-Τρέχα Κωνσταντίνα να φέρεις τον Ασπρούλη στην κυρία Μαίρη! είπε η μαμά.
Η Κωνσταντίνα επιστρέφει μετά από λίγα λεπτά με το Ζαχαρωτό.
-Μα δεν θα δώσουμε το Ζαχαρωτό, είναι αυτό που θα κρατήσεις, είπε έκπληκτος ο πατέρας.

Η Κωνσταντίνα όλο αποφασιστικότητα του απαντά:
-Ο Ασπρούλης είναι το δικό μου κουνελάκι, έχει ανάγκη τη φροντίδα, την αγάπη και την υποστήριξη μου. Δεν θα το αποχωριζόμουν ποτέ. Είμαι περήφανη γι’ αυτόν. Κυρία Μαίρη μπορείτε να πάρετε το Ζαχαρωτό είναι όμορφος και δυνατός.
Ο Ασπρούλης έζησε λιγότερα χρόνια από τα άλλα κουνελάκια. Όμως, είχε μια ζωή γεμάτη αγάπη και φροντίδα. Η Κωνσταντίνα, δεν πρόκειται ποτέ να τον ξεχάσει… Θα τον αγαπάει για πάντα… Θα είναι πάντα το δικό της κουνελάκι…
Κλαδογένη Αγγελική-Μιχαηλία
Το διήγημα αυτό είναι βασισμένο σε πραγματικό βίωμα.

Αδελφική αγάπη
Μέσα στην μαύρη νύχτα στο Λονδίνο, στην οδό Ρόμφορντ, οι άνθρωποι άρχισαν να επιστρέφουν στα σπίτια του. Ένας κύριος έκλεισε το μαγαζί του για να επιστρέψει και αυτός στο σπίτι του. Μαζί του είχε δύο παιδιά, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Το κοριτσάκι το έλεγαν Ένγκα Θρίμφολ, και ήταν 6 χρόνων, και τον αδελφό της τον έλεγαν Τζορτζ Θρίμφολ, και ήταν 10 χρόνων. Η λέξη Ένγκα προέρχεται από την γαλλική λέξη Ange, που σημαίνει άγγελος. Ξαφνικά, ξέσπασε η βροχή και ο ουρανός διασχιζόταν από κεραυνούς. Τα παιδιά φοβήθηκαν και άρχισαν να τρέχουν μαζί με τον πατέρα τους για να φτάσουν όσο γινόταν πιο γρήγορα και να μην γίνουν μούσκεμα. Το κοριτσάκι, όμως, εξαιτίας της βιασύνης γλίστρησε και έπεσε στον δρόμο.

Εκείνη, όμως, την στιγμή εμφανίστηκε μια άμαξα που κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα. Κατευθυνόταν επάνω στο κορίτσι που δεν διακρινόταν μέσα στο σκοτάδι. Τότε ο αδελφός της που κατάλαβε τον κίνδυνο, πετάχτηκε, την έσπρωξε μακριά με όλη την δύναμη του και κατάφερε να την σώσει. Δυστυχώς, όμως, εκείνος δεν πρόλαβε να ξεφύγει. Η άμαξα πέρασε πάνω από το πόδι του και του το έκανε κομμάτια. Ο πατέρας και το κορίτσι έβαλαν τις φωνές. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που είχε συμβεί. Η Ένγκα άρχισε να παραμιλά και να λέει: Θεέ μου γιατί να συμβεί αυτό; Γιατί για εμέναν ο αδερφός μου να πάθει τέτοιο κακό;

Η Ένγκα Θρίμφολ βλέποντας εκεί στον δρόμο τον αδελφό της να αιμορραγεί και να υποφέρει τού έδωσε την υπόσχεση ότι θα κάνει τα πάντα για να τον κάνει καλά. ‘’Θα δώσω και την ζωή μου ακόμη, αν χρειαστεί, αδελφέ μου ‘’ είπε η Ένγκα και τα δάκρυά της έτρεχαν σαν ποτάμι από τα μάτια της.

Πέρασαν τρία χρόνια από αυτό το ατύχημα, η Ένγκα μεγάλωσε και σκεφτόταν πολύ το σχολείο. Ήθελε πάρα πολύ να γίνει και αυτή μαθήτρια, αλλά στις αρχές του 19ου αιώνα δεν επέτρεπαν στα κορίτσια να πάνε στο σχολείο. Κοιτούσε τα αγόρια από το παράθυρο και ζήλευε υπερβολικά, καθώς τα έβλεπε να χαίρονται, να συναστρέφονται με- ταξύ τους και να διαβάζουν. Η Ένγκα παρακαλούσε τους γονείς της, τους εκλιπαρούσε μέρα και νύχτα, να την αφήσουν να πάει στο σχολείο. Τους εξήγησε ότι το ήθελε τόσο πολύ, όχι μόνο για τον εαυτό της, αλλά και για να μπορέσει να κάνει κάτι για τον αδελφό της που για χάρη της είχε χάσει το πόδι του και κινδύνευσε να χάσει και την ζωή του. Τελικά, οι γονείς της βλέποντας πόσο καλά τα πάει με τα γράμματα, αφού μόνη της είχε καταφέρει να μάθει να γράφει και να διαβάζει, και γνωρίζοντας την λατρεία της για τον αδελφό της δέχτηκαν να κάνουν ό,τι μπορούσαν, για να γίνει το όνειρό της πραγματικότητα.

Η πρώτη μέρα για το σχολείο, βρήκε την´Ενγκα κατενθουσιασμένη. Ξεκίνησε τον δρόμο της κοιτώντας τα σκούρα σύννεφα στον ουρανό, το καταπράσινο γρασίδι και άκουγε τα πουλιά να κελαηδούν. Όταν έφτασε στο σχολείο κοιτούσε γύρω της με περιέργεια.

-Πόσο παλιό ήταν και πόσο μεγάλο ύψος είχε; Μοιάζει σαν ένα παλιό κάστρο, είπε η Ένγκα, και μπήκε μέσα διστακτικά. Παντού υπήρχαν μόνο αγόρια που την κοιτούσαν και έμεναν αμίλητα σαν να έβλεπαν ένα πλάσμα από άλλον πλανήτη. Η Ένγκα ήταν πανέμορφη. Φορούσε ένα μεταξωτό πουκάμισο με ένα άσπρο φιογκάκι στην μέση, μια μεγάλη μαύρη ζώνη, μια άσπρη φουσκωτή φούστα και γυαλιστερά μαύρα παπούτσια. Δεν ενοχλήθηκε καθόλου από τα αδιάκριτα και τόσο έντονα βλέμματα των αγοριών, συμμαθητών της. Με αποφασιστικότητα πήγε στον διευθυντή, τον κύριο Μάικολ Ντούλλοφ, για να της δείξει την καινούργια της τάξη. Ήταν ένας γλυκός, καλοσυνάτος και προοδευτικός άνθρωπος. Αποτελούσε φωτεινή εξαίρεση για την εποχή του. Όταν η Ένγκα μπήκε στο γραφείο τής μίλησε ευγενικά και, αφού εκείνη του εξήγησε για ποιον λόγο θέλει να μορφωθεί, εκείνος έδειξε βαθιά συγκινημένος.

Η Ένγκα εκείνη την ημέρα απέκτησε έναν πολύτιμο σύμμαχο που την βοήθησε να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και τους εχθρούς, οι οποίοι ήταν παρά πολλοί. Το μυαλό της και οι ικανότητες της φάνηκαν παρά πολύ γρήγορα. Μαζί, όμως, με αυτά φάνηκαν και οι αντιπάθειες, ακόμη και το μίσος για αυτήν. Οι συμμαθητές της δεν άντεχαν να βλέπουν ένα κορίτσι να έχει καλύτερες επιδόσεις από αυτούς, να γράφει τέλειες εργασίες και να παίρνει άριστα. Αλλά και πολύ καθηγητές, επίσης, προσπάθησαν να της κάνουν την ζωή της δύσκολη. Έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, για να αποτύχει και να εγκαταλείψει το όνειρό της, αναθέτοντάς της πιο δύσκολες εργασίες, ενώ συνήθως την βαθμολογούσαν αυστηρότατα.

Εκείνη, όμως δεν τα παρατούσε. Αντίθετα, οι δυσκολίες την έκαναν όλο και πιο δυνατή. Όταν ένα παιδί έφτασε να την συκοφαντήσει ότι του έκλεψε το χρυσό του ρολόι, το οποίο είχε φροντίσει να βάλει ο ίδιος μέσα στην τσάντα της, για να την ενοχοποιήσει, εκείνη νόμιζε ότι όλα είχαν τελειώσει. Πίστεψε ότι θα την έδιωχναν από το σχολείο. Στο συμβούλιο των καθηγητών που συνεδρίασε για το θέμα αυτό η Ένγκα υπερασπίστηκε τον εαυτό της με την δύναμη που της έδινε η αθωότητά της.Τα λόγια της συγκίνησαν όλους τους παρευρισκόμενους, κυρίως, όμως τον διευθυντή, ο οποίος όλον αυτόν τον καιρό την παρατηρούσε και είχε καταλάβει ποσό σπουδαίο παιδί ήταν. Όταν πήρε τον λόγο την υπερασπίστηκε με πειθώ, καθώς ήταν σίγουρος για την αθωότητά της. Με την βοήθεια του η Ένγκα τα κατάφερε, αθωώθηκε και συνέχισε τις σπουδές της.

Τα χρόνια πέρασαν η Ένγκα συνέχιζε να διαβάζει σκληρά, όχι μόνο για να προχωρήσει αλλά και για να αποδείξει τις ικανότητές της σε όσους την αμφισβητούσαν. Τελείωσε το γυμνάσιο και τώρα έπρεπε να κατακτήσει τον επόμενο της στόχο, να μπει στο πανεπιστήμιο, να γίνει μια σπουδαία μηχανικός και να βοηθήσει τον αδελφό της. Όλα αυτά τα χρόνια ζούσε γεμάτη ευγνωμοσύνη για αυτόν. Η σκέψη του την έκανε να αγωνίζεται και να ξεπερνά όλες τις δυσκολίες.

Με την καθοδήγηση του διευθυντή, η Ένγκα έδωσε εξετάσεις για το πανεπιστήμιο.
Οι θέσεις ήταν λίγες και ο συναγωνισμός μεγάλος. Την μέρα των εξετάσεων τα αγόρια που ήταν μαζί της στην ίδια αίθουσα άρχισαν να την προσβάλουν. Κάποια στιγμή σκέφτηκε να το βάλει στα πόδια.

Ο κόσμος της ήταν πολύ σκληρός με της γυναίκες. Η σκέψη, όμως, του αδελφού της την συγκράτησε. Έμεινε στην θέση της και έγραψε όσο καλύτερα μπορούσε. Λίγες μέρες αργότερα ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα. Η Ένγκα είχε συγκεντρώσει την μεγαλύτερη βαθμολογία. Η επίδοσή της αυτή εντυπωσίασε τους πάντες, ακόμα και τον πρύτανη του πανεπιστημίου. Η χαρά της ίδιας δεν περιγραφόταν.

Τώρα ήταν σχεδόν σίγουρη ότι θα κατάφερνε να βοηθήσει τον αδελφό της. Ακολούθησαν πέντε χρόνια σκληρής δουλειάς και μελέτης στο Πολυτεχνείο. Η Ένγκα γινόταν μια εξαίρετη μηχανικός. Όλον αυτόν τον καιρό, πέρα από όλα τα άλλα, δούλευε την ιδέα της, να φτιάξει ένα ομοίωμα ποδιού που θα ήτανε πραγματικό και λειτουργικό και το οποίο θα έδινε πίσω στον αδελφό της όχι μόνο το πόδι, που είχε χάσει για χάρη της, αλλά και την χαρά στην ζωής του.

Μετά από σκληρή δουλειά, η Ένγκα τα κατάφερε. Κάλεσε τον αδελφό της στο νοσοκομείο του Λονδίνου. Η ομάδα των γιατρών με τους οποίους είχε συνεργαστεί τοποθέτησαν το ομοίωμα στον Τζορτζ που ήταν πια ένας όμορφος 25χρονος νέος. Μετά από 15 χρόνια οδύνης, κατάφερε ξανά να σταθεί γερά στα πόδια του.
Η αδελφή του με το πείσμα, τον αγώνα και την αγάπη της του χάρισε ξανά την γη που είχε χάσει από τα πόδια του, το χαμόγελο και την χαρά της ζωής.

Όταν το ομοίωμα του ποδιού τοποθετήθηκε ο Τζορτζ βγήκε όρθιος από το νοσοκομείο. Τα δύο αδέλφια αγκαλιάστηκαν σφιχτά και άρχισαν να κλαίνε με λυγμούς, λυτρωμένα από ένα οδυνηρό παρελθόν. Πόσο αληθινό ήταν το ‘’Σ´αγαπώ’’ που ψιθύρισαν ο ένας στον άλλον.
Η Ένγκα κατάφερε το θαύμα, γιατί έδωσε στην ζωή της ένα υψηλό νόημα και το υπηρέτησε με πίστη και γενναιότητα. Κατάλαβε από νωρίς την τεράστια δύναμη που κρύβουν η αγάπη, η ευγνωμοσύνη, η θυσία και η προσφορά για τον Άλλον!
Γεωργία-Αγγελική Ζούγκα
Μαθήτρια Β΄τάξης
3ο Γυμνάσιο Ρόδου/Βενετόκλειο

Αυτοθυσία
Πριν από πολλά χρόνια ζούσε σε μια απομονωμένη επαρχία της χώρας μας μια μάνα με το παιδί της. Η μητέρα του μικρού Γιάννη είχε μόνο ένα μάτι. Ο μικρός, όμως, είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του και ντρεπόταν για την παρουσία της.

Η κυρία Μαρία δούλευε ως καθαρίστρια στο δημοτικό σχολείο του μικρού Γιάννη. Επειδή ήταν φτωχή προσπαθούσε να κάνει όσες περισσότερες δουλειές μπορούσε, για να μεγαλώσει σωστά το παιδί της. Ωστόσο η παρουσία της και η εξωτερική της εμφάνιση, της δημιουργούσαν πρόβλημα, καθώς γινόταν πάντα το επίκεντρο συζητήσεων και οι περισσότεροι μαθητές της συμπεριφέρονταν άσχημα. Οι περισσότεροι την κορόιδευαν από πίσω της και απομακρύνονταν γρήγορα από δίπλα της, καθώς δεν άντεχαν το θέαμα, αφού τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα, έναν αδιόρατο φόβο. Την ίδια όμως αντιμετώπιση είχε και από τον μικρό της γιο, ο οποίος δεν την πλησίαζε καν και δεν ήθελε να δείχνει ότι είναι η μαμά του. Εκείνη λοιπόν, δεν ήθελε να τον φέρνει σε δύσκολη θέση, γι’ αυτό δεν του μιλούσε καθόλου, για να μην μάθουν ότι είναι παιδί μιας αποκρουστικής μητέρας με ένα μάτι.

Μια μέρα, ο μικρός Γιάννης συναντήθηκε με τη μητέρα του στο διάλειμμα και εκείνη του ψιθύρισε ένα γεια. Τότε, εκείνος θύμωσε πολύ, την αγνόησε και την κοίταξε με ένα πολύ άγριο βλέμμα. Οι φίλοι του, όμως, άλλο που δεν ήθελαν και άρχισαν να τον κοροϊδεύουν, καθώς κατάλαβαν αμέσως -κάτι είχαν ακούσει άλλωστε- ότι ήταν η μαμά του. Εκείνος ήθελε να εξαφανιστεί, ήθελε να πεθάνει από την ντροπή του. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί η μαμά του τον έφερε σε αυτή την θέση.

Όταν γύρισε σπίτι του, γεμάτος οργή της εξήγησε ότι όλοι γελάνε μαζί του εξαιτίας της και της είπε ότι θα προτιμούσε να είχε μια πιο όμορφη μαμά με δυο υπέροχα μάτια. Τότε, εκείνη χωρίς να του απαντήσει και γεμάτη θλίψη σηκώθηκε και του έφερε ένα κουτί που ήταν καλά κλειδωμένο. Η μητέρα του Γιάννη το άνοιξε μπροστά του αποκαλύπτοντας ένα μεγάλο μυστικό που κρατούσε για χρόνια κλειδωμένο. Μέσα στο κουτί υπήρχαν φωτογραφίες του Γιάννη, όταν ήταν μωρό. Ο μικρός είχε γεννηθεί με το ένα του μάτι κατεστραμμένο. Η μητέρα του, χωρίς καν να το σκεφτεί, θυσιάστηκε για την ζωή του παιδιού της δίνοντάς του το ένα της μάτι.

Όταν ο μικρός συνειδητοποίησε τι είχε κάνει η μαμά του για εκείνον, λύγισε. Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που είχε συμβεί. Αισθανόταν τόσο άσχημα για τον τρόπο που της συμπεριφερόταν και ειδικότερα για τον τρόπο που της μιλούσε.Την κρατούσε για ώρες αγκαλιά, της ζητούσε συγγνώμη και την ευχαριστούσε για όλα αυτά που του είχε προσφέρει. Από τότε δεν επέτρεψε ποτέ σε κανέναν να την κοροϊδέψει, έγινε προστάτης της και ένιωθε περήφανος για αυτήν.

Η θυσία της μάνας για χάρη του παιδιού της αποδεικνύει με έντονο τρόπο την αληθινή αγάπη. Όταν αγαπάς θυσιάζεσαι για τον άλλον, έχεις ευθύνη απέναντί του και κάνεις τα πάντα για να τον προστατέψεις.
Τζένη Χαλκίτη
Β’ ΤΑΞΗ, 3ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΡΟΔΟΥ, ΒΕΝΕΤΟΚΛΕΙΟ