Η εκτενής παραβατικότητα στις εκμισθώσεις μικροϊδιοκτησιών αγροτικών εκτάσεων και αστικών ακινήτων

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Γεώργιος Χαρχαντής*

Το φαινόμενο έλαβε ιδιαζόντως μεγάλες διαστάσεις μετά την ισχύ νομικών διατάξεων βάσει των οποίων καταργήθηκε το δικαίωμα προσφυγής στην πολιτική Δικαιοσύνη (Ειρηνοδικείο) από 1-1-2016 του κάθε αδικουμένου Έλληνα πολίτη, για διεκδίκηση αποζημιώσεων από μισθωτικές δικαιοπραξίες, χωρίς την παράσταση δικηγόρου.

Κύριε Υπουργέ, στην Ελληνική κοινωνία είναι διάχυτη και γενικευμένη η πεποίθηση ότι η Τρίτη εξουσία δεν ικανοποιεί τις ανάγκες στην κατά προορισμό αποστολή Της, στον τομέα της ταχείας εκδίκασης των αστικών και ποινικών υποθέσεων, αλλά και ότι οι σχετικές δικαστικές διαδικασίες είναι εξαιρετικά κοστοβόρες σε ανάλωση χρόνου με τις συμβαίνουσες αναβολές εκδίκασης των υποθέσεων, σύμφωνες μεν με τον νόμο, ζημιωτικές δε στον επιζητούντα τη δικαίωση. Για παράδειγμα (μία εξ αυτών) η αδικαιολόγητη πάγια αναβολή εκδίκασης υποθέσεων μικροδιαφορών στο Ειρηνοδικείο, επειδή είναι πρωτοείσακτες.

Για κάθε περίπτωση αστικής διαφοράς στο Ειρηνοδικείο η αγωγή επιδίδεται στον εναγόμενο ικανό χρόνο πριν από την εκδίκασή της, στη Δίκη εξετάζονται οι μάρτυρες και η όλη διαδικασία (πρακτικά) εγγράφεται μαγνητοφωνικά, κατά τρόπο άρτιο και άψογο. Κατατίθενται οι προτάσεις των διαδίκων και σε λίγες ημέρες (δύο ή τρεις) κατατίθενται στη Γραμματεία του Ειρηνοδικείου οι αντικρούσεις των προτάσεων των διαδίκων και δίδεται έτσι υπεραρκετός χρόνος για να εμφανισθεί κάθε χρήσιμο στοιχείο για την απονομή της Δικαιοσύνης. Μετά από όλα αυτά το αναπάντητο ερώτημα!

Προς τι η αναβολή ως πρωτοείσακτη; Μία τέτοια διαδικασία με τη βεβαία αναβολή διαρκεί χρονικά περίπου 2 και 1/2 έτη και οι προκύπτουσες συνέπειες είναι η φόρτιση του δικαστικού συστήματος, η ταλαιπωρία των δικαστικών λειτουργών και των εναγόντων, σημαντική δε καθυστέρηση στην απονομή της Δικαιοσύνης, ενώ θα έπρεπε να περαιούται κάθε υπόθεση σε 3-4 μήνες. Η αναβολή ζητείται σχεδόν πάντοτε υστεροβουλικά και καιροσκοπικά από τον εναγόμενο (αδικοπραγούντα).

Η άλλη πλευρά του ζητήματος είναι το μεγάλο χρηματικό κόστος. Παράδειγμα: Αποχωρεί ενοικιαστής από αστικό ακίνητο και αφήνει οφειλή ενοικίου ποσού 50€, -(αφού αυθαίρετα δεν κατέβαλε το μίσθωμα του τελευταίου μηνός, αλλά εταύτισε με αυτό την καταβληθείσα στην αρχή της μίσθωσης χρηματική εγγύηση) -, κοινοχρήστων δαπανών ποσού 138€, οφειλόμενο ποσό κατανάλωσης νερού 44€ και δαπάνη επισκευής (2) δύο καταστραφέντων κουνουποσιτών 83€. Συνολικό ποσό 315€ (δρχ 107.336). {Τα στοιχεία αυτά είναι ειλημμένα από πραγματικό περιστατικό}.

Τα αδικήματα μισθωτικών διαφορών σε αστικά ακίνητα, όπως της ανωτέρω περιπτώσεως, είναι συνήθη και σε μεγάλη συχνότητα στην Ελληνική κοινωνία. Το ίδιο συμβαίνει και για μη καταβολή μισθωμάτων σε περιπτώσεις μισθώσεων μικροϊδιοκτησιών αγροτικών εκτάσεων, αν και οι μισθωτές λαμβάνουν εκ του ασφαλούς τις οικονομικές ενισχύσεις από την Ε.Ε. διά του αρμόδιου φορέως ΟΠΕΚΕΠΕ.

Ο ζημιούμενος εκμισθωτής προσφεύγων στη Δικαιοσύνη σε αυτές τις περιπτώσεις με κατάθεση σχετικής Αγωγής για είσπραξη των οφειλών του μισθωτή, υποβάλλεται υποχρεωτικά σε ανελαστικές δικαστικές δαπάνες— {(α) σύνταξης και κατάθεσης αγωγής από δικηγόρο 85€+ΦΠΑ 24%=105€, β) δικαστικό ένσημο τριών αντιγράφων της αγωγής 6€, γ) αμοιβή δικ. Επιμελητού για επίδοση αγωγής στον αντίδικο 47€, δ) παράβολο αγωγοσήμου 378€Χ8%0=3,02€, ε) αμοιβής παράστασης δικηγόρου και σύνταξης προτάσεων 150€, στ) αμοιβής δικ. Επιμελητού για επίδοση δικ. Απόφασης 47€,} -- συνολικού ελαχίστου ποσού 358,02 €), ζ) πλέον αυτών σύνταξη και επίδοση απογράφου...........€,

Ήτοι οι συνολικές δικαστικές δαπάνες είναι υψηλότερες απο το διεκδικούμενο διά της αγωγής χρηματικό ποσό. Το άθροισμα αυτών των δύο ποσών ανέρχεται στα 315+358,02=673,02€, συν τα έξοδα της περιπτώσεως ζ. Προστιθέμενα σ’ αυτά τα ποσά του διατειθέμενου χρόνου απασχόλησης και της ψυχικής φθοράς, το σύνολο αυτών των στοιχείων αποτελεί λογικώς αποτρεπτικό παράγοντα για προσφυγή στη Δικαιοσύνη του κάθε αδικουμένου. Αυτό δε αποτελεί σοβαρό κίνητρο για υποτροπιάζουσα παραβατικότητα των επιτηδείων, κυρίως στις μισθώσεις κατοικιών, οι οποίοι το εκμεταλλεύνται κατά κόρον στην πράξη με την τακτική των συχνών αλλαγών μίσθωσης κατοικιών.

Το ελληνικό Δημόσιο ζημιώνεται επίσης οικονομικά επειδή χάνει πολλά έσοδα από επιλογή των αδικουμένων για μη εκχώρηση των μισθωτικών οφειλών, αφού για να γίνει εκχώρηση αυτών στο Ελληνικό Δημόσιο πρέπει να γίνουν οι δαπάνες από τον αδικούμενο-ενάγοντα σύνταξης, χαρτοσήμανσης, κατάθεσης της αγωγής από δικηγόρο, και επίδοσή της στον εναγόμενο.

Ήτοι η συνολική οικονομική ζημία του ενάγοντος (αδικουμένου) και σε αυτήν την περίπτωση αυξάνεται με το ποσό αυτών των δαπανών, πλέον εκείνης που υφίσταται με την παραβατική πράξη του εναγομένου.

Το σημαντικότερο όλων είναι οτι εκκολάπτεται στην κοινωνία κλίμα εκτεταμένης ακατάγγελτης παραβατικότητας. Με το ισχύον νομικό καθεστώς παρέχεται η ευχέρεια και το έρεισμα στη θριάμβευση της (δεδομένης ανήθικης) παρανομίας, η οποία αυξάνεται, πληθύνεται, γίνεται τρόπος ζωής στην καθημερινότητα των κατοίκων της χώρας μας (ημεδαπών και αλλοδαπών) και εξαπλούται ως υφέρπουσα λοιμώδης νόσος στο σώμα της Ελληνικής κοινωνίας.

Τελικά στην πράξη ο επιδιώκων τη δικαίωσή του ενάγοντος «καταδικάζεται» σε οικονομική ζημία μικρή ή μεγάλη, όταν δεν επιδικάζεται σε αυτόν το σύνολο των πραγματικών δικαστικών δαπανών, σύμφωνα με τα ανωτέρω αριθμητικά εκτιθέμενα. Η νομική μεταρρύθμιση στην επιβολή πληρωμής των πραγματικών εξόδων από τον ηττώμενο διάδικο, θα λειτουργήσει καθοριστικά προς το συμφέρον των κρατικών εσόδων, με παγίωση καθαρών και έντιμων μισθωτικών συναλλαγών μεταξύ των συναλλασσομένων.

Ταυτόχρονα (με τα ισχύοντα) είναι σταθερά μειωμένη η απασχόληση του πανελλήνιου δικηγορικού σώματος, με οικονομική ζημία των μελών του. Πλέον αυτών η δικηγορική ύλη μειούται και στις περιπτώσεις επιζήτησης δικαίωσης από αδικοπραξίες μικροδιαφορών (έως του ποσού των 5000€), με αιτία τη μη επιδίκαση στον ενάγοντα όλων των πραγματικών δικαστικών δαπανών σε βάρος του εναγομένου, συμπεριλαμβανομένης της δικηγορικής αμοιβής, με αποτέλεσμα να μην γίνεται χρήση παράστασης δικηγόρου από τον ενάγοντα στις περιπτώσεις μικροδιαφορών στα Ειρηνοδικεία.

Αναφορικά με τη στάση του Νομικού κόσμου της χώρας είναι άξιον απορίας, γιατί η πανίσχυρη συντεχνία των δικηγόρων δεν επεδίωξε δυναμικά την επίτευξη του εντελώς αυτονόητου: Τη νομοθετική ρύθμιση από την Πολιτεία για επιδίκαση του συνόλου των πραγματικών δικαστικών δαπανών στις οποίες υποβάλλεται ο ενάγων (αδικούμενος), συμπεριλαμβανομένης και της (κυρίως) αμοιβής παράστασης του δικηγόρου, ώστε να εξαλειφθούν οι προαναφερόμενες παθογένειες και να επέλθει κανονικότητα και λογικός ειρμός σε όλη την κλίμακα των σχετικών δικαστικών διαδικασιών.

Καθήκον τών ανά την Ελλάδα δικηγορικών Συλλόγων είναι η επίδειξη άμεσης και επιτακτικής συμβολής τους στην εξάλειψη αυτής της παθογένειας, με την ορθή και ηθική νομοθετική διόρθωση αυτής της δυσλειτουργίας, για το καλό της Ελληνικής κοινωνίας, της αρτιότερης απονομής της πολιτικής Δικαιοσύνης, συνάμα δε και για βελτίωση της επαγγελματικής θέσης των μελών των μάχιμων δικηγόρων.

ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ: Η ιδιοκτησία οικοδομών και γης είναι η σταθερότερη πηγή βεβαίων φορολογικών εσόδων του ετήσιου κρατικού προϋπολογισμού (ΕΝΦΙΑ και φόρου εισοδήματος). Εξ αυτού του λόγου είναι εθνικά σκόπιμο και κοινωνικά δίκαιο να προστατεύεται αυτή απόλυτα κατά τρόπο αποτελεσματικό, από τις κακόβουλες προθέσεις και δράσεις επιτηδείων, όπως ανωτέρω εκτίθεται, για τη διατήρηση και ενίσχυση υγιούς και έντιμου φορολογικού πεδίου στον τομέα των μισθώσεων των οικοδομών και γεωργικών γαιών.

Επισημαίνονται τα είδη και τα μεγέθη των οικονομικών επιβαρύνσεων υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου των εκμισθωμένων γαιοκτημάτων, για να τονισθεί η αναγκαιότητα προστασίας της κάθε εκμίσθωσης από τις συχνές παραβάσεις στις μισθώσεις από τους επιτηδείους με σχετική νομοθετική ρύθμιση. ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ: α) φόρος εισοδήματος 15% β) εισφορά αλληλεγγύης 3-6% , γ) χαρτόσημο αστικής σύμβασης και ΟΓΑ 3,6%, δ) ΕΝΦΙΑ 3-6% ε) στραγγιστικά τέλη 3-5%, ήτοι συνολικα 27,6% έως38,6%.

Επειδή μετά από καλλιέργειες τριών ετών πρέπει να ακολουθεί αγρανάπαυση (1) ενός καλλιεργητικού έτους για ενδυνάμωση παραγωγικά του γεωργικού εδάφους,-(διαφορετικά συντελείται εθνικό έγκλημα)- οι καταβαλλόμενες επιβαρύνσεις ΕΝΦΙΑ και στραγγιστικών, (ανεξαρτήτως προσπόρισης ή όχι εισοδήματος στον ιδιοκτήμονα), επιμερίζονται αυτές στα τρία προηγηθέντα καλλιεργητικά έτη, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο το ύψος των επιβαρύνσεων και μειώνοντας το ετήσιο εισόδημα.

Επιπλέον το τέταρτο έτος (αγρανάπαυσης) παρέχει μηδενική έγγειο πρόσοδο, η οποία επηρεάζει σημαντικά μειωτικά την εισοδηματική πρόσοδο των προηγουμένων τριών ετών κατά ποσοστό 1/3 της ετήσιας προσόδου (33%). Ήτοι στα αγροκτήματα οι φορολογικές επιβαρύνσεις είναι αυξημένες σημαντικά σε σχέση με τα αστικά ακίνητα, πλέον του 33%.

Με υλοποίηση της προτάσεως της παρούσης αναφοράς μου είναι βέβαιο ότι θα ενισχυθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στο δικαστικό σύστημα και θα βοηθηθούν οι δικαστικοί λειτουργοί στην απόλυτα άρτια και ταχεία απονομή της Δικαιοσύνης, με την παρουσία σε κάθε περίπτωση δικηγόρου. Με την απάλειψη αυτής της παθογένειας θα βελτιωθεί ο ρόλος της πολιτικής δικονομίας στην κοινωνία, στην επικράτηση της ηθικής ως κανόνα συλλογικής συνύπαρξης των ανθρώπων.

Με την απάλειψή της -(της παθογένειας)- θα αποκατασταθεί η αξιοπιστία της Πολιτείας έναντι της οντότητάς Της ως κράτους δικαίου, στον ρόλο του εγγυητού και θεματοφύλακος της ευταξίας στην κοινωνία και ευημερίας των πολιτών του. Αυτός ο ρόλος του κράτους δικαίου αυτοαναιρείται με το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, διά του οποίου ευνοείται έμμεσα ο αδικοπραγών και τιμωρείται άδικα με οικονομική δαπάνη ο αδικούμενος ενάγων. Η αιτία απλή και φανερή. Επειδή υποβάλλεται σ’ αυτήν (ο ενάγων) με σαφή αιτία τη σε βάρος του παραβατικότητα του αδικοπραγούντος (εναγομένου).

Ο δρόμος για την επίτευξη αυτού του λογικού και ηθικού μεταρρυθμιστικού θεσμικού πλαισίου χαράσσεται με Νόμο του Υπουργείου Δικαιοσύνης.

Η δικηγορική συντεχνία, η οποία επαγγελματικά θα ευνοηθεί από την προτεινόμενη ρύθμιση, εκπροσωπείται με κυρίαρχη αριθμητική δύναμη στο νομοθετικό σώμα της Ελληνικής Πολιτείας (ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ), στην οποία βεβαίως θα υπερψηφισθεί άνετα σχετικό Νομοσχέδιο του ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ. Η διόρθωση αυτής της παθογένειας θα αποτελέσει κάποιου είδους ριζοσπαστική πράξη στην κοινωνία, πληττόμενου του κακού στη ρίζα του, το οποίο μάλιστα αποτελεί πρόπλασμα και βάση της πανύψηλης πυραμίδας του εγκλήματος στην Ελλάδα.

Κύριε ΥΠΟΥΡΓΕ της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, προχωρήστε στην αναγκαία τομή και γράψτε μια χρυσή σελίδα στην Ιστορία της Ελληνικής Κοινωνίας. Με αυτήν θα επέλθει σημαντική συντόμευση του διανυόμενου χρόνου από της καταθέσεως της αγωγής έως της εκδόσεως τος δικαστικής αποφάσεως. Θα επιτευχθεί το επίκαιρα έντονα ζητούμενο: Η ταχύτητα απονομής της Δικαιοσύνης στον τομέα ευθύνης των Ειρηνοδικείων.

Γιατί να δείχνουμε πολιτικό στρουθοκαμηλισμό στη δεδομένη πραγματικότητα της ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗΣ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑΣ; Η ανάταξη της Ελληνικής κοινωνίας θα επέλθει διά της επιτελέσεως λυσιτελούς έργου της Δικαιοσύνης. Στη χώρα μας βασικός θεσμικός πυλώνας στήριξης και προστασίας της Δημοκρατίας είναι η Δικαιοσύνη. Οι μέλλουσες γεννεές θα Σας ευγνωμονούν. Η ΠΑΡΟΥΣΑ το ΕΛΠΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΜΕΝΕΙ.

* Ο Γεώργιος Χαρχαντής είναι ενεργός πολίτης, πρώην συνδικαλιστής και Αντιπρόεδρος Συλλόγου Συνταξιούχων Δημοσίων Υπαλλήλων Ν, Τρικάλων