Ελευθερία Ντεκώ, μια δασκάλα του φωτισμού…

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Αγαπητός Ξάνθης
Αρχιτέκτονας

Μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη παρακολούθησα σε κρατικό κανάλι από την Ελευθερία Ντεκώ, σχεδιάστρια-μελετήτρια φωτισμού. Είναι η σπουδαία δημιουργός του πρόσφατου φωτισμού του Ιερού Βράχου της Ακροπόλεως και βραβευμένη με ΕΜΜΥ, για τη δουλειά της στους αξέχαστους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

Επίσης ανέλαβε με ιδιαίτερη φροντίδα μετά το σπουδαίο έργο της Ακρόπολης, τον φωτισμό των 17 γλυπτών που βρίσκονται στον οριοθετημένο κήπο του Ζαππείου της Αθήνας για τη (ξανα)ζωντάνια τους ακόμη και τη νύχτα.

Δεν την γνωρίζω προσωπικά, όμως το όνομά της και η ευαισθησία της στον χώρο του φωτισμού έφτασε στη Ρόδο, μέσα από την εμπλοκή της στη μελετητική ομάδα για την αναβίωση του «ΗΧΟΣ και ΦΩΣ» της Ρόδου.

Στη συγκεκριμένη μελέτη, η συμμετοχή της εμπλούτισε την ομάδα μελέτης παρέχοντας καινοτόμα τεχνολογία με εντυπωσιακούς εναλλασσόμενους φωτισμούς με απόλυτο σεβασμό στην ιστορικότητα του χώρου και την εγκυρότητα της παρουσίας.

Έτσι το όνομά της άρχισε να γίνεται σημείο αναφοράς στον κύκλο των τοπικών αρχιτεκτόνων ανοίγοντας το διάλογο της σημασίας του φωτός και του σκότους τόσο στο αρχιτεκτονικό έργο όσο και στα συναφή έργα τέχνης, όπως στο θέατρο, στον χορό και στη μουσική.
Ακούγοντάς την, νιώθεις την ανάταση του πλάστη, το σκίρτημα της δημιουργού, την αγάπη για την τέχνη. Είναι το άτομο που παντρεύει αρμονικά την πραγματικότητα με τη φαντασία, το υπαρκτό με το ονειροπόλο, το φως με το σκοτάδι.

Προσφωνεί με λατρεία το στοιχείο του φωτός, το οποίο παρομοιάζει με αέναο χορό, και το ζευγαρώνει με το σκοτάδι που αντίστοιχα το περιγραφεί ως την έναρξη της (ανα)γέννησης.

Εκείνο όμως που της χάρισε ένα «νέο βάπτισμα» είναι ο πρόσφατος φωτισμός της Ακρόπολης. Με σύγχρονα μέσα και φωτιστικούς προβολής νέας τεχνολογίας σε συνδυασμό με υψηλής χρωματικής απόδοσης στοιχεία από LED απέδωσε πολλαπλά σενάρια φωτισμού από τα εννέα (9) επιλεγμένα σημεία των τριών (3) επίπεδων του Ιερού Βράχου. Και εδώ μπορούμε να διατυπώσουμε την απόλυτη ανάσταση όλου του ελληνικού πολιτισμού που φωτίζοντας την Ακρόπολη, αισθάνθηκε και αυτός το μεγαλείο του ανθρώπου-δημιουργού.

Νικώντας την γκρίζα περίοδο των σκοτεινών χώρων και των ακατοίκητων μπαλκονιών λόγω της πανδημίας του COVID-19, έρχεται ο φωτισμός της Ακρόπολης από τα χέρια της Ελευθερίας Ντεκώ με τους συνεργάτες της για να απόδειξη ότι το φως υπάρχει, η ελπίδα ζει, το σκοτεινό ως κομμάτι της ζωής το διαδέχεται η ζωντάνια και η πορεία του αύριο.

Η πορεία της νέας γενιάς που παρουσιάζεται από την ίδια ως μια «φωτεινή» έγκυος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας η οποία συνδυάζει το πολύχρωμο και το μαύρο σε μια σύγκλιση στην επιτυχία της μελλοντικής έκβασης, της θετικής διαδρομής, των επόμενων ελπιδοφόρων βημάτων.

Η δημιουργός δεν φείδεται να τονίσει τη δύναμη της τέχνης, η οποία είναι η ηλιαχτίδα της σημερινής σκούρας εποχής, η οποία από μόνη της θα ανοίξει πάλι το παράθυρο της ζωής μέσα από το θέατρο, τον χορό, τη μουσική με τη συγκολλητική παράμετρο του φωτισμού.
Με τον λόγο της Ελευθερίας Ντεκώ ανακάλυψα σε βάθος τη συνύπαρξη του λευκού και του μαύρου ως μια αλληλουχία της ζωής όπου ο όγκος γίνεται αντιληπτός με διαφορετικότητα, η επιφάνεια «πλαστικοιείται» και το βάθος αναδεικνύεται ως μια διάσταση του αντίστοιχου ύψους.

Η Ελευθερία Ντεκώ δουλεύει τον φωτισμό όχι μόνο με την τεχνοκρατική αντίληψη και την οικολογική συμπεριφορά του αλλά με την συμμετρική προσαρμογή στην τοπο-χωριτικότητα.
Είναι πολύ δύσκολη αυτή η αρχιτεκτονική-δομική ισορροπία και η αναφερομένη Σχεδιάστρια το επιτυγχάνει με το έργο της, τη μέθεξη που της προκαλεί η δοκιμασία του φωτισμού.

Η καλλιτέχνιδα γίνεται ένα σώμα εισπνέοντας την όσμωση της τέχνης ως στοιχείο ανακούφισης του κοινού συνδυάζοντας την πρόκληση της ανάδειξης του υποκειμένου με βάση την ελευθερία της σκέψης και κυρίως της ανταπόκρισης του γήινου με το οραματικό, του πατριωτικού με το εξωστρεφές.

Η μαγεία της φωτιστικής τέχνης της δημιουργού δεν είναι αυτό που φαίνεται αλλά αυτό που αντιλαμβάνεται ο καθένας/ η καθεμία καμαρώνοντας το έργο της.