Τι θα γίνει τελικά με τις λακκούβες στους δρόμους μας;

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Ελένη Kαραγιάννη*

Σημαντικό ή ασήμαντο είναι για τους πολίτες να βγαίνουν στον δρόμο για περπάτημα ή για τρέξιμο και για να απολαύσουν ένα όμορφο τοπίο ή ένα ηλιοβασίλεμα όπου το ανθρώπινο χέρι δεν έχει κάνει μεγάλες επεμβάσεις.

Γιατί αν εξαιρέσουμε τις «ένδοξες» εποχές της Ιταλοκρατίας για την ανοικοδόμηση της Ρόδου και όλα αυτά τα κτήρια που κοσμούν το νησί οι υπόλοιπες επεμβάσεις μάς δημιουργούν αμφισημίες από κάθε άποψη.

Ένας δρόμος, για παράδειγμα, μας βοηθάει και μας λύνει ένα συγκοινωνιακό πρόβλημα, αλλά μια ενδεχόμενη κακοτεχνία είτε πρόκειται για τις κλίσεις, το οδόστρωμα, τα φρεάτια, την έλλειψη υποδομών ΑΜΕΑ, ποδηλατοδρόμων, πεζοδρομίων κ.λπ., μας δημιουργούν όχι μόνο θλίψη και μελαγχολία αλλά ταυτόχρονα μας προβληματίζουν μιας και δεν είμαστε μηχανικοί για να κρίνουμε.
Τελικά η τέχνη δικαιολογεί τα πάντα. Όπως τις ατέλειες από τις οποίες μπορεί να προκύψουν έργα τέχνης.

Αναφερόμαστε πλέον στις λακκούβες στους δρόμους της πόλης. Και αυτό γιατί παρόλο που πρόσφατα έγινε μια προσπάθεια για την εξάλειψή τους σε πολλά σημεία της πόλης, εντούτοις καλύφθηκε μόνο η μισή τους επιφάνεια σε βαθμό που νομίζουμε πως πρόκειται για «λακκούβες που μας κλείνουν το μάτι ή που μας κόβουν την ανάσα». Απορούμε γιατί έγινε αυτό και καλύφθηκαν οι μισές επιφάνειες. Μήπως για να προσέχουμε περισσότερο να μην τρέχουμε ή απλώς υπάρχει μια υπόσχεση για μελλοντική εξάλειψή τους και αποκατάσταση του οδοστρώματος.

Οι λακκούβες στη Ρόδο αποτελούν μια εικαστική παρέμβαση της αμέλειας ή της επιμέλειας αυτών που τις δημιούργησαν. Ήταν οι κατασκευαστές που δεν υπολόγισαν σωστά τα υλικά, είναι αυτοί που περνούν με τα βαρέα οχήματα και φρόντισαν να σπάσει το οδόστρωμα, μήπως φταίει η υποχώρηση του εδάφους, ναι φταίει η άμμος και τα κύματα, ή μήπως φταίμε όλοι εμείς που περπατάμε και τις βλέπουμε καθημερινά; Δεν ξέρω τι να υποθέσω, το μόνο που ξέρω είναι ότι κάθε φορά που βγαίνω στον δρόμο αναγκαστικά τις μετράω, γιατί αν δεν τις μετρήσω, σίγουρα θα χάσω το μέτρημα. Επίσης αν δεν προσέξω πεζή, ποδηλατώντας ή οδηγώντας, το πιθανότερο είναι να πάθω σοβαρό ατύχημα. Μεγάλη αγωνία έχω κι όταν περπατώ μη τύχει και ξεχαστώ και δεν κοιτάξω τις λακκούβες. Διανύοντας την πόλη πρέπει οπωσδήποτε να κοιτάμε γη, ουρανό και θάλασσα.

Τον ουρανό μη τυχόν και μας πέσει κανένα κομμάτι την ώρα που περπατάμε από τα ιστορικά δημόσια κτήρια που έχουν υποστεί τη φθορά του χρόνου, τη θάλασσα, μήπως κανένα κύμα καταπιεί τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας ή μήπως ανοίξει καμιά νέα λακκούβα όχι αυτές που γνωρίζουμε χρόνια και τις έχουμε μετρήσει χιλιάδες φορές.

Τώρα αν θέλουμε να είμαστε ακόμα πιο ονειροπόλοι, οι λακκούβες αυτές που αντί να κλείνουν αλλάζουν σχήματα θα μπορούσαμε με λίγη φαντασία και σαρκαστική διάθεση να τους δώσουμε και ονόματα ή παρατσούκλια, ώστε όχι μόνο να μην τις ξεχνάμε αλλά να τις προσδιορίζουμε κιόλας, όπως οι παραμυθάδες της εποχής χαρακτήριζαν το κακό συναπάντημα... Οι δε τουρίστες μας αποκλείεται να μην έχουν φωτογραφίσει τις λακκούβες αυτές και ίσως κάθε φορά που έρχονται θα ψάχνουν να τις βρουν γιατί αποτελούν την εικαστική παρέμβαση και την ατέλεια μέσα στην τελειότητα.

Την ώρα που περπατάμε, συλλογιζόμαστε πως ζούμε μια εποχή της αποδοχής και της ανοχής όλων των τυχών που μας βρίσκουν και ενώ σκεφτόμαστε την ανεργία, την εγκατάλειψη ή τις συνομωσίες και την πανδημία Covid -19, επανερχόμαστε στην πραγματικότητα μόλις πέσουμε σε λακκούβα και μας κοπεί η ανάσα από το φόβο μη τυχόν και χτυπήσουμε. Η λακκούβα λοιπόν βρίσκει τον τρόπο να μας επαναφέρει στην αντικειμενική σκέψη και στην καθημερινότητά μας, αυτή του πολίτη και της ποιότητας ζωής που με λίγη θέληση θα μπορούσε να βελτιωθεί χωρίς υπερβολές και μεγαλόπνοα σχέδια. Με τους δρόμους τις λακκούβες και τα χαλάσματα γίνονται ένας δίαυλος επικοινωνίας των απλών πολιτών με την εξουσία αυτή που μας κλείνει το μάτι όταν τη κοιτάμε.

* Η Ελένη Καραγιάννη είναι απόφοιτη τμήματος Μεσογειακών Σπουδών Πανεπιστημίου Αιγαίου, απόφοιτη ΑΣΠΑΙΤΕ Ρόδου ΕΠΠΑΙΚ και ΠΕΣΥΠ και αθλήτρια Τριάθλου.