Πανδημία: Όταν βγουν και πέσουν οι μάσκες

Φίλιππος Ζάχαρης

Θα έλεγε κανείς πως οι εικόνες που αποκομίζουμε όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από μεμονωμένες σκηνές ενός κατακερματισμένου βίου, όση λάμψη και να θέλουν να μας χαρίσουν οι κάθε είδους διαδικτυακές παροχές.

Είναι σίγουρο ότι κάποτε οι επόμενες γενιές θα θυμούνται αν μη τι άλλο με σαστιμάρα τα έργα και ημέρες του κορωνοϊού που μετέβαλε την επικοινωνία σε απομακρυσμένο ψηφιακό εναγκαλισμό, αφήνοντας παράμερα τις θεωρίες για μια άλλη ζωή.

Και πράγματι, όλη αυτή η δεινή μεταβολή της καθημερινότητας, όλο αυτό το διαδικτυακό κουτσομπολιό που ζεσταίνει τάχα τις κρύες καρδιές των κάθε λογής αποκαμωμένων, αυτό που πέτυχε είναι να συντομεύσει τον χρόνο μέσα από τη γενικευμένη συνήθεια των καθημερινών ενεργειών, μέσα από τις καθιερωμένες κινήσεις εντός της οικίας πρωί, μεσημέρι, απόγευμα και βράδυ.

Ναι, μας έχουν τα παιδιά κοντά τους, μας συμβουλεύονται για το καθετί που πρέπει να κάνουν με τα διαδικτυακά σχολικά διαγωνίσματα, ανυπομονούν όμως για τις ώρες πριναπό την απαγόρευση κυκλοφορίας, για όλες εκείνες τις στιγμές της νιότης που χάνονται στους άδειους δρόμους.

Σκεφθήκατε άραγε όλοι εσείς οι απόμαχοι της ζωής τι σημαίνει για έναν νέο άνθρωπο το να βγαίνει βόλτα με μήνυμα ή τα ερωτευμένα ζευγάρια να μετρούν τον χρόνο με τον φόβο της ασθένειας και την επιτήρηση των γονέων; Σκεφθήκατε πράγματι τι σημαίνει για έναν νέο 17 ή 18 ετών ή τι νόημα ακριβώς έχει το να συναντιέται με τους φίλους του σε κάποια πλατεία υπό τα αυστηρά βλέμματα των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας που δαχτυλοδείχνουν τον υποκείμενο συνωστισμό;

Ναι, υπάρχουν κανόνες και νόμοι που λένε πως πρέπει να τηρούνται. Ποιες υποσχέσεις όμως τήρησαν οι καρεκλοκένταυροι της εξουσίας απέναντι στη νεολαία όταν έταζαν λαγούς με πετραχήλια για τη βελτίωση των εργασιακών και τώρα με τον Covid-19 το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά από όλο αυτό οι νέοι θα βρεθούν και πάλι στον δρόμο χωρίς τα ψίχουλα των 300 ευρώ και μάλιστα από επιχειρήσεις που ανταμείφθηκαν γενναία από το κράτος κατά τη διάρκεια της πανδημίας;

Μήπως θα πρέπει να σας θυμίσω και τους φοιτητές που εν μέσω πανδημίας καλούνται να ανεχτούν στο μέλλον την αστυνομία στα πανεπιστήμια που κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να επιβάλλουν με νομοθέτημα μαζί με τις τις απαγορεύσεις των συναθροίσεων;

Όλη αυτή η κατάσταση με την πανδημία συνοδεύεται από πλήθος κατασταλτικά μέτρα που ήρθαν για να μείνουν. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα αλλά και τις άλλες χώρες. Τα τελευταία ψήγματα ελευθερίας από μία χαλκευμένη δημοκρατία καταπατώνται με συνοπτικές διαδικασίες τώρα που ο χρόνος για τους πολίτες μετρά ανάποδα.

Η χώρα όπου μεσουράνησε ένας εκπληκτικός πολιτισμός αλλά πάνω απ’ όλα πραγματική Παιδεία δεν είναι παρά η σκιά του εαυτού της και δεν χρειάζεται καμία πανδημία να αποδείξει του λόγου το αληθές. Ποιος Κάλβος, ποιος Καρυωτάκης και ποιος Αξελός ή Πολυδούρη και Ζωγράφου θα μπορέσουν πια να ξελασπώσουν τη χώρα από την ανεπάρκειά της; Ποια νεκρανάσταση στο όνομα αγωνιστών όπως του Στίνα αλλά και φιλοσόφων - ψυχαναλυτών όπως ο Καστοριάδης, ποια αναφορά σε κάποιον ονόματι Σκαρίμπα ή Καζαντζάκη θα κατορθώσει να μεταλαμπαδεύσει στις επόμενες γενιές πως ετούτος ο τόπος δεν είναι εκείνος που ήταν;

Μήπως η αναφορά στην αρχαία Αθήνα θα σώσει την κατάσταση; Ή μήπως Ο Ηράκλειτος, με τον Ζήνωνα και του Ελεάτες ή τους σοφιστές και τους Επικούριους; Τίποτε από όλα αυτά δεν βοηθά πέραν του γεγονότος ότι διατηρούμε ένα αχνό φως. Αν οι νέοι άνθρωποι δεν αφεθούν να ονειρευτούν εκ νέου, να πλάσουν και πάλι τα οράματά τους αλλά πάνω απ’ όλα να τα κάνουν πραγματικότητα, ο κόσμος ετούτος θα στοιχειώσει.
Ναι, η πανδημία είναι πραγματική το ίδιο όπως πραγματικά είναι και τα μέτρα πρόληψης που πρέπει να λαμβάνουμε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτός ο κόσμος έχει μέλλον και δη χωρίς τους νέους.

Ας μην αφορίζουμε λοιπόν τη νεανική ανάγκη και αυτοπεριοριζόμαστε στην εσωτερική μας κούραση από τα χρόνια που πέρασαν και δεν θα ξαναρθούν. Αυτό που μαθαίνει η καραντίνα είναι πως πρέπει να ξαναβγούμε με το πέρας της και πάλι στη ζωή, γεμάτοι όρεξη και όχι γερασμένοι. Για αυτό και μόνο τον λόγο ας πάψουν οι νουθεσίες στον νέο κόσμο. Και ο λόγος είναι απλός: η αισιοδοξία δεν έρχεται μέσα από την ποθητή για την εξουσία διαδικτυακή επικοινωνία. Γιατί αν θα φύγουν οι μάσκες, θα πρέπει να φανούν τα πρόσωπα αυτών που νίκησαν τον εγκλεισμό και είναι έτοιμοι και πάλι να παλέψουν για τα πάντα.

Γιατί για τα υπόλοιπα θα φροντίσει η γενικευμένη μουρμούρα ή τα σχόλια για τις συνήθειες που αναπτύχθηκαν στα υποτιθέμενα κοινωνικά δίκτυα που έπαιξαν έναν ύπουλο ρόλο: να διαιωνίσουν εικονικές σχέσεις μακριά από κάθε είδους προσωπική επαφή.

Το λέω αυτό γιατί τα κουρασμένα παλικάρια θα πολλαπλασιαστούν μετά τους εμβολιασμούς.

Με πρόσχημα πάντα τον εκτεταμένο εγκλεισμό. Αφήστε λοιπόν τους νέους στην ησυχία τους γιατί μόνο από αυτούς λάμπει ο κόσμος αλλά πάνω απ’όλα θάβεται η ματαιότητα. Αφήστε τους γιατί ούτως ή άλλως θα σας αφήσουν όταν βγάλουν τις μάσκες. Και καλά θα κάνουν γιατί τότε θα πέσουν και οι μάσκες.