Τα «φυλλάδια» των επιχειρήσεων, εξαρτήματα πληροφόρησης ή ρύπανσης

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Αγαπητός Ξάνθης
Αρχιτέκτονας

Τα «παιδιά των φυλλαδίων» για ένα ταπεινό μεροκάματο τριγυρίζουν πολλές ώρες για να μπορέσουν να διανέμουν την πραμάτεια τους σε όσο περισσότερα σπίτια γίνεται.

Μεγάλες εμπορικές εταιρείες διαφημίζουν τα προϊόντα τους μέσα από φυλλάδια σχεδόν σε εβδομαδιαία βάση χρησιμοποιώντας τον παραδοσιακό τρόπο.

Αυτό είναι θεμιτό στην εποχή της ελεύθερης αγοράς, όμως και δυσχερές για την περιβαλλοντική συμπεριφορά.

Σφηνωμένα στα κάγκελα, κάτω από πέτρες, μέσα στα γραμματοκιβώτια, στερεωμένα στους υαλοκαθαριστήρες των παρμπρίζ των αυτοκινήτων βρίσκουν καταφύγιο τα φυλλάδια με την ελπίδα του επιχειρηματία μέσα από τα χέρια του παιδιού, να διαβαστούν ή έστω να ξεφυλλιστούν.

Έστω και μια γρήγορη ματιά από τον καταναλωτή αποκτά οικονομική αξία και αυτό προσδοκά ο εντολέας. Ο στόχος είναι η έλκυση σε όποιο μικρό προϊόν για να γίνει η μόχλευση του αγοραστικού υποσυνείδητου και να παρουσιαστεί ο υποψήφιος αγοραστής στο μεγαλοκατάστημα (mega-shop).

Εκεί το άτομο γίνεται έρμαιο των αγοραστικών ορέξεών του/της με μία πληθώρα αντικειμένων που εκτίθενται με ελκυστικό ή ακόμα και ερωτικό τρόπο.

Τα ράφια είναι σαν να συνομιλούν με τον πελάτη, είναι σαν να επιτάσσουν την επαφή, είναι σαν να κερδίζουν την εμπιστοσύνη του αγοραστή (έστω και στιγμιαία).

Η επιθυμητική μηχανή παίρνει μπροστά συντρίβοντας λογική και μέτρο, εξαντλώντας τα όρια και τα πλαίσια υπέρ του γενναίου καταναλωτισμού, υπέρ της βουλιμίας.

Το «παιδί των φυλλαδίων» γίνεται άθελά του γρανάζι αυτή της μηχανής για την επιβίωσή του και συγχρόνως ένας παράγοντας ρύπανσης και προσβολής.

Πολλές φορές φυλλάδια έχουν πεταχτεί κάτω στον δρόμο από τον αέρα, από τη βροχή, από την αδιαφορία του καταναλωτή και κυρίως από την ουδετερότητα της άποψης του αγοραστή.

Δεν ξέρω εάν είναι ενδεδειγμένη αυτή η μέθοδος πλασαρίσματος προϊόντων, δεν γνωρίζω εάν αυτό το μοντέλο επικοινωνίας είναι προσοδοφόρο πλέον, δεν γνωρίζω εάν ο καταναλωτής συγκινείται με αυτούς τους τρόπους προώθησης ειδών τη στιγμή που η επικοινωνία έχει ψηφιοποιηθεί και έχει αποκτήσει ένα άλλο είδος εύρους.

Σήμερα τα «έξυπνα» κινητά, τα δίκτυα, οι ψηφιακές πινακίδες μπορούν να αντικαταστήσουν τα ρυπογόνα φυλλάδια για μια νίκη της οικολογικής στάσης αλλά και της συγκράτησης του «ετσιθελισμού» στο στοίβαγμα σε ακατάλληλα μέρη των φυλλαδίων.

Μπορεί να φαίνεται μικρό, εάν όμως σκεφτούμε το χαρτί που πετιέται με άχρηστη διάθεση από τα φυλλάδια μπορούμε να σκεφτούμε εναλλακτικά.

Την ίδια στιγμή που η καμπάνια για ανακύκλωση και βιώσιμη πόλη γίνεται όλο και περισσότερο αναγκαία, όταν ο ΟΗΕ βάζει τους -17- στόχους για το 2030 για μια αειφόρο ανάπτυξη και όταν τα νησιά μας διεκδικούν την πράσινη ταυτότητά τους, εκτιμάται ότι η στροφή από το ανώφελο χαρτί σ’ ένα ψηφιακό παρόν κρίνεται εκ των ων ουκ άνευ.

Ο κόσμος αλλάζει, ο κόσμος μεταβάλλεται και οφείλουμε να συνταχθούμε στο άλμα της νέας δεκαετίας. Η καθυστέρηση απομονώνει, η βιώσιμη πρόοδος ωφελεί.

Η αύξηση συμμετοχής της ψηφιακής υποδομής στην αγορά αφαιρεί θέσεις εργασίας και αναδιανέμει το εργατικό προσωπικό, με κίνδυνο την αύξηση της ανεργίας στους ανειδίκευτους/τες. Αυτό προκαλεί μια μορφή κοινωνικής αναπροσαρμογής μιας και ένας πυλώνας από την ανθρώπινη βιωσιμότητα, ήτοι της εργασίας, μπαίνει στην αμφισβήτηση ισορροπίας.

Έτσι η ψηφιακή δομή μπορεί να έχει ευεργετικά αποτέλεσμα σε διάφορους κλάδους της ανάπτυξης όμως συγχρόνως να δημιουργεί και αντίρροπες δυνάμεις στο κοινωνικό πλαίσιο το οποίο οφείλει να προσαρμοστεί στη νέα τάξη πραγμάτων.

Η ισορροπία του αμοιβαίου οφέλους (win/win) είναι το ζητούμενο, μεταξύ «ανησυχούσας» κοινωνίας και «φιλο-ψηφιακής» κοινότητας στο βήμα του ωραίου και του συνεργατικού προς το δημόσιο όφελος.

Τα «φυλλάδια» αποτελούν εξαρτήματα μιας ανεδαφικής ρυπογόνας μηχανής του χθες και μπορούν να αντικατασταθούν με έξυπνες λύσεις, με έξυπνα μηνύματα, σε μια έξυπνη εποχή…
Πρέπει…