Στην εξωτερική πολιτική, ποιοι κερδίζουν οι δεδομένοι ή οι διαπραγματευόμενοι;

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Κοσμάς Σφυρίου

Τώρα, που στις ΗΠΑ έχει αναλάβει η νέα κυβέρνηση Μπάιντεν και ακούμε τις πρώτες δηλώσεις του νέου υπουργού Εξωτερικών, με την «πρώτη ανάγνωση» λέμε, ω! Τι καλά!

Όμως, όταν κάνουμε δεύτερη αλλά και τρίτη σκέψη και βαθύτερη ανάλυση όλων των δεδομένων, πως εκτιμούμε, να εξελιχθεί η σχέση Τουρκίας – ΗΠΑ;
- Θα υπάρξει ρήξη, επειδή η Τουρκία συνδιαλέγεται με τη Ρωσία και αγοράζει από εκείνην πυραυλικά και άλλα συστήματα;
- Ή θα επαναληφθεί η ίδια σχέση που είχαν και επί προεδρίας Τραμπ;
Εγώ εκτιμώ, ότι θα συμβεί το δεύτερο και μάλιστα θα φανεί σχετικά σύντομα.

Γιατί το συμφέρον των ΗΠΑ δεν επιτρέπει, να «δεθεί», στρατηγικά με τη Ρωσία, η Τουρκία – μια τόσο σημαντική δύναμη του ΝΑΤΟ. Το ζήτημα είναι: - ποια «κέδρη» θα αποκομίσει η Άγκυρα από την «εξομάλυνση» των σχέσεών της με την Ουάσινγκτον και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στα εθνικά συμφέροντα της χώρας μας. Το ότι οι ΗΠΑ θα εργαστούν αποφασιστικά γι’ αυτή την «εξομάλυνση», το γνωρίζει πολύ καλά η τουρκική διπλωματία.

Και κρατά διαρκώς «ανοικτή την πόρτα» των πολιτικών σχέσεων με τη Μόσχα, για να διαπραγματευθεί αυτό το «χαρτί» με την Ουάσινγκτον, ώστε να πετύχει ωφέλη. Δεν τηρεί τη στρατηγική: είμαι μέλος του ΝΑΤΟ, άρα δεδομένη για τις ΗΠΑ. Αντίθετα, η Ελλάδα-με την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ / Κυριάκου Μητσοτάκη – έχει εγκαταλείψει την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και εφαρμόζει τη στρατηγική «του δεδομένου εταίρου».

Άραγε, με αυτή τη στρατηγική, έχει μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ; Πώς ακριβώς διαπραγματεύεται; Να με στηρίζετε, γιατί είμαι πιστός εταίρος σας; Ποια είναι η απάντηση στο γενικό -αλλά πραγματικό- ερώτημα: Στην εξωτερική πολιτική, ποιοι κερδίζουν: οι δεδομένοι ή οι διαπραγματευόμενοι; Εγώ πιστεύω οι δεύτεροι.

Γι’ αυτό υποστηρίζω την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που είχε καθιερώσει στη στρατηγική της Ελλάδας ο Ανδρέας Παπανδρέου:
- Μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. – Καλή σχέση με τις ΗΠΑ και με τη Ρωσία.
- Καλή σχέση με τον αραβικό κόσμο, αλλά και με το Ισραήλ κ.λπ. Αξιοποιώ τις καλές πολιτικές σχέσεις, όταν και όπως επιβάλλει κάθε φορά το συμφέρον της χώρας μας. Στον αντίποδα αυτής της στρατηγικής ήταν το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Στρατηγική, που ακολουθεί και σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ.

Την «τυφλή υπακοή» στις ΗΠΑ (ως ενεργούμενό τους) ακολούθησε η δικτατορία και οδηγηθήκαμε στην τραγωδία της Κύπρου. Η «Δύση» παρά την «τυφλή υπακοή» σ’ αυτήν, δεν υποστήριξε το ελληνικό εθνικό συμφέρον. Το αντίθετο μάλιστα... Μπορεί από τότε, το 1980 η κυβέρνηση της ΝΔ να έβαλε την Ελλάδα στην ΕΟΚ και το 2003 η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να έβαλε την Κύπρο στην Ε.Ε., όμως ο εθνικός ακροτηριασμός στη Μεγαλόνησο, πρέπει να είναι πάντα μεγάλο μάθημα, δυστυχώς πολύ τραγικό!