Εθνικός Ύμνος. Αντί για συγκίνηση, ένα μούδιασμα

Rodiaki NewsRoom

Αναφέρει ο κ. Τάκης Βούης, τα εξής: «Πέμπτη, 25 Μαρτίου 2021, ώρα 8:30. Ο Παρθενώνας στέκει εμβληματικός και αγκαλιάζει τη σύγχρονη Ελλάδα. Τη μεγάλη γιορτή για τα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας της.

Μετά την έπαρση της σημαίας, στον ιερό βράχο της Ακρόπολης κρατώντας την αναπνοή μας περιμένουμε την πολυπόθητη και πολλά υποσχόμενη (από τα ΜΜΕ) συγκίνηση της ερμηνείας του Εθνικού μας Ύμνου, του Ύμνου εις την Ελευθερίαν. Αντί για ρίγη συγκίνησης νιώθουμε ένα μούδιασμα... «λίγο φάλτσο, αυτό ήταν;»

Στη συνέχεια το μούδιασμα δίνει τη θέση του στην απογοήτευση και την απορία. Πώς έγινε αυτή η άστοχη (εκ του αποτελέσματος) επιλογή; Ώσπου το Σάββατο μαθαίνουμε (εκπομπή Επτά ΕΡΤ1) ότι η επιλογή ανήκει στον αρχηγό του στρατού. Όχι, στο υπουργείο Πολιτισμού.

Σκέφτομαι και αναρωτιέμαι ότι ακόμη και αν η τελετή έπαρσης της σημαίας ανήκει στη δικαιοδοσία του στρατού, γιατί σε κάτι τόσο σπουδαίο συμβολικά και ουσιαστικά για την ιστορία και τον πολιτισμό, δεν ζητήθηκε η αρωγή κάποιων φορέων του πολιτισμού; Ή μήπως ζητήθηκε;

Όπως πολύ σωστά έγραψε η Ελένη Καραΐνδρου: «Λυπάμαι τόσο πολύ που δεν επελέγη μια ελληνική φωνή από αυτές που σήμερα δοξάζονται στις όπερες του κόσμου ή μια μικρή μεικτή χορωδία από την ΕΡΤ ή ακόμη η αγγελική φωνή ενός παιδιού για να αποδοθεί ο Εθνικός μας Ύμνος».

Γιατί με ευκολία καταλήγουμε σε ατυχείς επιλογές;

Πρέπει να αντισταθούμε σθεναρά στην παράκαμψη του πολιτισμού και των ανθρώπων του. Ο πολιτισμός σε όλες του τις εκφράσεις χρειάζεται τη στήριξή μας. Ζούμε μια εποχή που άδειασε την καλλιτεχνική και πνευματική έκφραση. Εποχή εύκολου εντυπωσιασμού και επικοινωνιακής επιρροής.

Ας αναζητήσουμε το αυθεντικό, το αληθινό και το μεγάλο. Για να γνωρίζουμε, τι βλέπουμε, τι ακούμε και τι νιώθουμε.

Ας αναζητήσουμε στις αστείρευτες πηγές του πολιτισμού της σύγχρονης Ελλάδας την τροφοδότηση της δύναμης και της αυτογνωσίας μας. Το χρειαζόμαστε όσο ποτέ!

Στήριξη στον πολιτισμό και στους ανθρώπους του.
Τάκης Βούης, τραγουδοποιός».