Ίδια γεύση εξουσίας και παρατεταμένη φτωχοποίηση

Φίλιππος Ζάχαρης

Φοροεπιδρομές που αποκαλούνται αναγκαίες από την επίσημη εξουσία, είτε είναι τώρα ο ΝΔ, είτε αύριο ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιος άλλος σχηματισμός ή ετερόκλητος συνασπισμός που είναι και της μόδας τα τελευταία χρόνια.

Οι κριτικές εξίσου δριμείς, καθώς το να βρίσκεται ένα κόμμα στην αντιπολίτευση σημαίνει ότι είτε ακόμη δεν έχει πείσει, είτε του φαίνεται βολικό να ασκεί - μη κυβερνώντας - κριτική.

Αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα, όπου πολλές φορές κυβερνήσεις, αδυνατώντας να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης, καταφεύγουν σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις για να λάβουν την αντίστοιχη κυβερνητική εντολή.

Το θέμα είναι λοιπόν από πού αντλούν οι κυβερνήσεις το θράσος και συστήνουν υπομονή σε πολίτες που έχουν εδώ και μία δεκαετία στερηθεί τα πάντα. Το θράσος αυτό αποκτάται λόγω της απάθειας των πολιτών, του αυτοεγκλωβισμού και της αδιαφορίας για τα κοινά. Σου λέει κάποιος: «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;»

Η λογική συνέχισης της μη ανάμιξης με τα συμβαίνοντα στην οικονομία και την πολιτική, σε συνδυασμό με την αδιαφορία για την τύχη μιας ολόκληρης κοινωνίας, επιφέρει ένα ακόμα συντριπτικό χτύπημα στα σπλάχνα της κοινωνίας αυτής.

Προκλητικά λοιπόν έρχονται οι εκάστοτε κομματικές εξουσίες και επιβάλλουν νομοθετήματα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, επιχειρώντας έτσι να πείσουν τους ήδη αποδεκατισμένους πολίτες πως καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια να βγει η χώρα από την κρίση.

Νέα φορολογικά μέτρα εξοντώνουν στην κυριολεξία τους πολίτες φέρνοντάς τους πιο κοντά στη φτώχεια με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τις όποιες κοινωνικές ισορροπίες.
Πλέον υπάρχουν δύο τάξεις: οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Η φτωχοποίηση σημαντικού μέρους του πληθυσμού έχει επιφέρει τεράστια προβλήματα στη λειτουργία του κράτους καθώς είναι αναρίθμητοι πλέον αυτοί που αδυνατούν να πληρώσουν φόρους.

Ποιον ενδιαφέρει όμως αυτή η τραγική κατάσταση; Ποιος ή ποιοι είναι αυτοί που θα δημιουργήσουν μια προοπτική στον ήδη εξαντλημένο πληθυσμό, χαράσσοντας προγράμματα για την καταπολέμηση της ανεργίας που δεν λέει να υποχωρήσει; Νομίζω κανείς.

Και ειδικά τώρα υπό το κράτος της παρατεταμένης πανδημίας το ενδιαφέρον όλων εστιάζει αποκλειστικά στο ποια μέτρα πρέπει να παρθούν για την υγεία και την οριστική απαλλαγή από τον κορωνοϊό.

Και με τις δημοσιονομικές πολιτικές που έχουν οδηγήσει σε άθλια κατάσταση των οικονομικών της χώρας τι γίνεται; Συγκεκριμένα, με τις οφειλές των πολιτών που κρατούν χρόνια παρά το γεγονός ότι το επίσημο κράτος τις έχει πάρει πίσω από τα αλλεπάλληλα μνημόνια;

Ουσιαστικά λοιπόν, απομυζούμε τους πολίτες για να εγκριθούν κάποιες βοηθητικές ρυθμίσεις, των οποίων η διαχείριση σχετίζεται μονάχα με την εξόφληση των δανεικών. Κοινώς, κάνουν ρυθμίσεις για να τα πάρουν πίσω εις το πολλαπλάσιο.

Αυτό από μόνο του συνιστά μεγάλη πρόκληση, η οποία μάλιστα διαιωνίζεται. Αν οι πολίτες δεν το καταγγείλουν δραστικά, ουσιαστικά δεν θα πρέπει και να διαμαρτύρονται για τα νέα καταστροφικά δεδομένα. Είναι σαν να σε πλήττουν ανηλεώς και εσύ να τους ευχαριστείς που ακόμη δεν σε έχουν εξαφανίσει.

Τι αναμένουν λοιπόν οι πολίτες; Ποια χαραμάδα ελπίδας ανοίγει η κάθε κυβέρνηση με τους νέους φόρους και τα χαράτσια;

Αν με την επιβολή νέων φόρων επιδιώκεται να γίνουμε αρεστοί στους εταίρους με το να μειώνουμε διαρκώς τις συντάξεις και τους μισθούς, αν με την όποια νέα λιτότητα στοχεύεται το «νοικοκύρεμα των οικονομικών» με απόντες τους καταναλωτές, αυτό δεν αποκαλείται πρόοδος ή επιστροφή στην ομαλότητα παρά άτακτη υποχώρηση και παρατεταμένη δυστυχία.

Τη δε λιτότητα, την αποκαλούν τελευταία μέχρι και «ανάπτυξη», στο όνομα και πάλι του «νοικοκυρέματος των οικονομικών», μετά το οποίο δεν θα υπάρχει κανείς που να νοιώσει ασφαλής.

Την ανασφάλεια, από την άλλη, την αποκαλούν προσωρινά πότε «αναγκαία» και πότε «μοιραία».

Άλλες φορές πάραυτα, όταν η εξουσία τυφλώνει, την φωτογραφίζουν τεχνηέντως ως «πέρασμα στην ανάπτυξη» μετά από ολιγόχρονη ανάπαυλα. Φοροεπιδρομές λοιπόν, το δέλεαρ της εξουσίας. Κοκορομαχίες στο ελληνικό κοινοβούλιο υπό το βλέμμα εμβρόντητων πολιτών. Και ο λόγος είναι ότι στα αφτιά τους οι διαμάχες αυτές ηχούν ως επαναλαμβανόμενη κομματική ρητορεία, με τη θέση στα κοινοβουλευτικά έδρανα απλώς να αλλάζει, καθώς όλοι έχουν - με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - καθίσει στον εξουσιαστικό θώκο. Ίδια γεύση εδώ και πολλές δεκαετίες.