Προγραμματισμός με ξεκάθαρα λόγια και όχι με ευχολόγια

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Αθανάσιος Κοσσιώρης
Επίτιμος Αντιπρόεδρος Αναθεωρητικού Δικαστηρίου

Διεκδικεί η Τουρκία 152 νησιά του Αιγαίου, πολλά από τα οποία κατοικούνται. Και δεν κατοικούνται από πρόσφατα φερμένους επήλυδες (όπως έκανε η Τουρκία με τους έποικους στα κατεχόμενα της Κύπρου), αλλά κατοικούνται από αυτόχθονες Έλληνες από την αυγή της Ιστορίας.

Δεν υπολογίζονται αυτοί καθόλου; Ανοίγουμε ένα χάρτη και «παίζουμε» την τύχη τους στην πολιτική σκακιέρα, λές και είναι «εμπορεύσιμα αντικείμενα»; (Αλλά μήπως και στο παρελθόν, σύμμαχοί μας στην Ευρώπη, δεν έταζαν στην Τουρκία να της δώσουν ελληνικά νησιά για να συμμετάσχει στο πλευρό τους κατά το Β’ Παγκόσπιο Πόλεμο, χωρίς να υπολογίζουν τους κατοίκους); Ας δούνε οι Τούρκοι τη δική τους Απογραφή του 1950, όπου η Ίμβρος είχε αμιγή ελληνικό πληθυσμό. (Για να γνωρίζουμε ποιοι κατοικούσαν στα νησιά).

Εξάλλου ποια είναι η μέριμνα γι’ αυτό τον νησιωτικό πληθυσμό; Ναι, καταφέραμε να περάσει στα κείμενα η ειδική μέριμνα της «νησιωτικότητας». Οι νησιώτες ασχολούνται κυρίως με την αλιεία. Έχουν τα νησιά μας ζώνη αλιείας; Όχι, γιατί η ζώνη αλιείας, μετά το 1982, εντάχθηκε στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), την οποία δεν έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα να την ανακηρύξουμε και να την οριοθετήσουμε μαζί με την «αδελφή έννοια» της υφαλοκρηπίδας μας. Αλωνίζουν οι Τούρκοι ψαράδες έξω από τα 6 ν.μ. με θηριώδεις μηχανότρατες και σαρώνουν ακόμη και το γόνο, αφού δε δεσμεύονται από τους αυστηρούς κανόνες της ΕΕ για το άνοιγμα του πλέγματος των δικτύων, το οποίο όμως είναι υποχρεωτικό για τους Έλληνες κατοίκους των νησιών.

Πώς προστατεύει τους οικονομικούς πόρους της αλιείας της η ΕΕ; Δεν την ενδιαφέρει; Μερικά χρόνια παλαιότερα παρ’ ολίγο να ξεσπάσει ο «πόλεμος του μπακαλιάρου» στην Ευρώπη. Το θυμόμαστε;

Η αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της ΕΕ αποτελεί επιλογή του καθενός εκ των κρατών-μελών ή δέσμευση; Ευχή ή υποχρέωση; Και σε ποιο βαθμό;

Αφού η οικονομική πολιτική κάθε κράτους-μέλους διέπεται εν πολλοίς από τις αποφάσεις της ΕΕ (κοινό νόμισμα, κ.λπ., κ.λπ.), κατά πόσον «επιτρέπεται» στην ΕΕ να μην ενδιαφέρεται άμεσα για τις εκμεταλλεύσιμες ζώνες που παρέχει το διεθνές δίκαιο της θάλασσας σε όλα τα κράτη-μέλη της (χωρική θάλασσα, ΑΟΖ, Συνορεύουσα Ζώνη, Υφαλοκρηπίδα, κ.λπ.);

Δεν θα ήταν ένα βήμα προς την ενίσχυση του πολιτικού σκέλους της ΕΕ, για την ενιαία αντιμετώπιση εξωτερικής πολιτικής, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας στο οποίο πιστεύει;

Με τις σκέψεις αυτές δεν αναιρούνται βέβαια ούτε η συνεργασία της Κομισιόν με τις εθνικές και τοπικές Αρχές, ούτε η παρουσία της Frontex στα νησιά μας και η διασφάλιση οικονομικών και υλικών πόρων από την ΕΕ. Απλώς τονίζεται η ανάγκη ενδυνάμωσης της κοινής εξωτερικής πολιτικής και των γρήγορων αντανακλαστικών μιας δύσκολης και πολυγλωσσικής γραφειοκρατίας.

Η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) δε διαφαίνεται στο ορατό (αλλά ίσως και στο απώτερο) μέλλον. Ήδη η ΕΕ έχει αρχίσει να σχεδιάζει μια «ειδική σχέση» με την Τουρκία, αντί για την ένταξή της σ’ αυτή. Πώς μετέχουμε σ’ αυτή την «ειδική σχέση»;

Είναι δεδομένο ότι η Ευρώπη δε θέλει να στείλει τα παιδιά της σε πόλεμο, ενώ η Τουρκία έχει πολύ κόσμο να διαθέσει. Μήπως λοιπόν η ΕΕ καλοβλέπει το ανθρώπινο μέγεθος του στρατιωτικού δυναμικού της Τουρκίας και της αρέσει μια «ειδική αμυντική συνεργασία»;

Έχει κανένα συμφέρον απ’ αυτό η Ελλάδα; Μπορεί να επιτρέψει κάτι τέτοιο ή πρέπει οπωσδήποτε να το αποτρέψει;
Αυτά θα πρέπει να προβλεφθούν στις αμέσως επόμενες συναντήσεις στην ΕΕ με ξεκάθαρα λόγια και όχι ευχο λόγια.