«Η παχυσαρκία» που γονατίζει και οδηγεί σε οδυνηρούς δρόμους

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης
αρχιτέκτονας

Δεν γνωρίζω πόσες ώρες έχουν σπαταληθεί για την περιγραφή των σοβαρών γεγονότων στα «Γλυκά Νερά» με την απρόβλεπτη εξέλιξή τους.

Δεν γνωρίζω πόσες ώρες έχουν καταναλωθεί για την επίθεση του ιερέα με το βιτριόλι εναντίον των επτά ιεραρχών και τον σχετικό αμαρτωλό βίο του.
Δεν γνωρίζω πόσες ώρες έχουν διατυπωθεί για τον ιερέα που ασελγούσε στις δύο ανήλικες τότε αδελφές.
Δεν γνωρίζω πόσες ώρες έχει γεμίσει η τηλεόραση από βιασμούς, παρενοχλήσεις γενετήσιας αξιοπρέπειας στον στρόβιλο του ξεπεσμού και της καταρράκωσης αξίων.

Εκεί που θέλω να σταθώ είναι στον άδικο χαμό της έφηβης στη Θεσσαλονίκη η οποία τοποθέτησε γαστρικό δακτύλιο προκειμένου να απαλλαγεί από την παχυσαρκία που την επιβάρυνε. Ξεκίνησε με διάδρομο και ποδήλατο γυμναστικής για να καταλήξει στην επέμβαση δακτυλίου που έμελλε να ήταν το δολοφονικό όπλο, κατά τα λεγόμενα του χαροκαμένου ιερέα πατέρα. «Η ψυχούλα μου... το παιδάκι μου περίμενε την ημέρα αυτή μες τη χαρά και κατέληξε σε τραγωδία. Μου έλεγε: «άντε μπαμπά μου, να κάνουμε την επέμβαση, να δω πώς είναι, να αδυνατίσω!».

Και όλη αυτή η περιπέτεια έχει αφετηρία από το σχολικό bullying, όπου οι συμμαθήτριές της την χλεύαζαν επίμονα τη Γωγώ για τα παραπάνω κιλά της παρότι αυτή ήταν ένα ευαίσθητο 14χρόνο παιδί που ήθελε να ασχοληθεί μελλοντικά με την παιδιατρική και μάζευε παράλληλα χρήματα για να τα δώσει από το υστερήματά της στα παιδιά που δεν είχαν να φάνε.

Η καταγγελία του μπαμπά –ιερέα Βησσαρίωνος για την ανωμαλία του γαστρικού υγρού όπου κατά την αναφορά του οδήγησε το κορίτσι στο θάνατο δείχνει τρεις γραμμές, την ακροβασία της κοινωνικής ρατσιστικής στάσης έναντι της παχυσαρκίας, την κατηγόρια προς τον ιατρό-επιστήμονα ως μορφή απόδοση ευθυνών αλλά και τη θέληση του πατέρα να κάνει οτιδήποτε για το παιδί του ώστε να μην το φωνάζουν «χοντρό».

Το μεταφερόμενο complex από τα παιδικά χρόνια είναι πραγματικά μια μάστιγα της απαίδευτης κοινωνίας, που ακόμη στην ελληνική υπάρχει έστω και υφέρπουσα.
Η παχυσαρκία είναι πάθηση δεν είναι επιλογή. Είναι μια πολύπλοκη πάθηση που υποτροπιάζει εάν δεν υπάρχει συντονισμένη υποστήριξη σε πολυεπίπεδη μορφή.

Η εμπειρία μου σταχυολογεί το γεγονός, όταν στα παιδικά μου χρόνια συμμετείχα και εγώ σ’ ένα τύπου σχολικού εκφοβισμού προς συμμαθητή μου που ήταν ευτραφής.
Τον φωνάζαμε τότε «Χόττο!».

Σήμερα το παιδί έχει σπουδάσει, μένει στην Αθήνα πλέον ως πόλη διαφυγής από την τότε παρενόχληση που εμείς ασκούσαμε στο Δημοτικό Σχολείο της Ρόδου.
Ακόμη και σήμερα μετά από μισό αιώνα περίπου στο υποσυνείδητό μας παραμένει το «κοσμητικό επίθετο». Πράγματι πριν από χρόνια όταν ήλθε στη Ρόδο για διακοπές και τον είδανε από μακριά δύο συμμαθητές (ένας εξ’ αυτών ήμουν εγώ) διατυπώσαμε το «Χόττο» εκ νέου για την ταύτιση του προσώπου.
Πόσο εύκολα μένει το στίγμα, πόσο δύσκολα ξεκολλάει.

Λίγα λόγια για το νεανικό bullying:
Το bullying είναι ένα φαινόμενο νεανικής παραβατικότητας που εμφανίζεται σε πολλές χώρες του κόσμου, σ’ ένα εύρος συμπεριφορών και χαρακτηριστικό του είναι η χρήση βίας μεταξύ μαθητών ή συνομήλικων παιδιών με στόχο να προκληθεί πόνος ή αναστάτωση. Ο βίαιος αυτός εκφοβισμός που παρατηρείται ανάμεσα στους μαθητές, αναφέρεται στην γενικότερη εκδήλωση παραβατικής συμπεριφοράς με στόχο άτομα που είναι δύσκολο να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.

Εκείνο που διαφοροποιεί το είδος αυτό της βίας από τα υπόλοιπα μέσα σε μία κοινωνία είναι ότι η σχολική βία αναφέρεται στην επιβολή της βούλησης ενός μέρους προς ένα άλλο με σκοπό την πρόκληση ζημιάς ή βλάβης μέσα στο πλαίσιο, όπως της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ένας εξίσου ενδιαφέρων ορισμός είναι εκείνος που αναφέρει ότι ο σχολικός εκφοβισμός - bullying είναι η κύρια μορφή με την οποία εμφανίζεται η σχολική βία και αποτελεί εσκεμμένη πράξη, που αποσκοπεί στην πρόκληση σωματικού ή ψυχικού πόνου και στην υποταγή του θύματος.

Κοινωνικό γεγονός ή κοινωνική ασυμμετρία;
Ακόμη θυμάμαι το αποτρόπαιο επεισόδιο του Βαγγέλη Γιακουμάκη, του φοιτητή από την Κρήτη που βρέθηκε πνιγμένος στα Γιάννενα μετά από το άκομψο «παιχνίδι» με τους Κρητικούς συμμαθητές του.
Αυτό το φαινόμενο της κοινωνικής ατοπίας οφείλει να αναδεχθεί έντονα και παιδευτικά και όχι να κρύβεται μέσα στα λίγα μόνο λεπτά της προβολής της τηλεόρασης σε αντίθεση με τους ανώμαλους και ψυχικά ανισσόροπους που αναδεικνύονται ως πρωταγωνιστές επί ωρών στα τηλεοπτικά προγράμματα.

Ας διαλέξει η κοινωνία τι θέλει να ακούει και να βλέπει.
Η αξιολόγηση είναι θέμα κουλτούρας και μπορεί να κρίνεται έτσι και ο εαυτό μας κάτω όμως από το πρίσμα της αυτοπραγμάτωσης και οφείλει παράλληλα να είναι απομακρυσμένος από την κρυφή βιαιότητα που κοιμάται μέσα μας.