H κατά προσέγγιση κοινωνική αλλαγή

Φίλιππος Ζάχαρης

Μέσες άκρες μπορεί να καταλάβει κανείς αν πραγματικά ο κόσμος θέλει να πορευθεί με αυτές τις συνθήκες ή αν θέλει να αλλάξει στο ελάχιστο τα δεδομένα ζωής, λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι κανείς πλέον δεν μπορεί να εγγυηθεί σε κανέναν πως όλα θα είναι διαφορετικά από τη μια μέρα στην άλλη.

Συρρέουν όλοι μαζικά στις παραλίες από τον Ιούλη, θεωρώντας ότι τα προβλήματα έληξαν ή θα παίρνουν μια μικρή παράταση, κατά τη διάρκεια της οποίας μπορούν να γίνουν αισιόδοξες σκέψεις για το μέλλον.

Και λέω ότι κατά προσέγγιση μπορεί να αντιληφθείς τις προθέσεις των ανθρώπων, γιατί στην πραγματικότητα οι απόψεις τους για όλο αυτό το παρατεταμένο lockdown της προηγούμενης περιόδου ποικίλλουν από φαντασιακές θεωρίες περί καθυπόταξης των ανθρώπων από ένα εμβόλιο χάριν μιας ξαφνικής ανησυχίας για την Υγεία, μια ανησυχία που δεν εκφράστηκε ούτε μετά από πυρηνικά ατυχήματα, ούτε από την κλιματική αλλαγή ούτε από την κατάληψη του βουνών από τις ανεμογεννήτριες ούτε φυσικά από την τεράστια ρύπανση των ακρογιαλιών από τη μαζική συγκέντρωση των λουομένων, τα τζετ σκι και τα κάθε είδους σκάφη και πλοία που οι ρυπογόνες μηχανές τους αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία του περιβάλλοντος.

Όμως, θα πει κανείς «καλοκαίρι είναι» και αν ο κόσμος δεν ξεδώσει, πότε θα το κάνει - όταν τον ξανακλείσουν; Δεν μου κάνουν εντύπωση αυτού του τύπου τα ερωτήματα ή κωμικά αποφθέγματα για τον απλούστατο λόγο ότι προκαλούν απλά τον γέλωτα όταν κάποιοι στην προσπάθειά τους να καλύψουν τη γενικότερη παρακμή επικαλούνται τους θερινούς μήνες όπου δήθεν ο κόσμος θέλει να «ξεφύγει».

Στην Ελλάδα όμως - αλλά και πλέον σε όλο τον κόσμο - υπάρχει μία κατάσταση αναμονής, διανθισμένης όμως από μία γενικότερη απραξία και μη λήψη αποφασιστικών πρωτοβουλιών και δράσεων για την αλλαγή των ισχυόντων δεδομένων. Από τι έχει προκληθεί αυτή η απραξία, αυτό τον γρίφο μπορεί να τον επιλύσει μόνο η ιστορία που καταγράφει τα γεγονότα και τις αντιδράσεις.

Κατά προσέγγιση λοιπόν και στο περίπου μπορεί κανείς να συνάγει κάποια συμπεράσματα για όλη αυτή την στασιμότητα, αυτή την έλλειψη στόχων και σκοπών από τη μάζα των πολιτών που κοιτούν περισσότερο πώς θα περάσουν το καλοκαίρι στα θερινά καταλύματα και όχι πώς θα αλλάξουν συνολικά την κοινωνία.
Φαίνεται με την πρώτη ματιά να είναι ικανοποιημένοι οι περισσότεροι από τον τρόπο ζωής τους και από τον ελεύθερο χρόνο που έχουν για να ψυχαγωγηθούν και όχι να μορφωθούν.

Το πολύ – πολύ να κουβαλήσουν και ένα «χαλαρό» βιβλίο στην αμμουδιά και να ονειρευθούν χαμένους έρωτες δίπλα στο κύμα, και αυτό να το αποκαλούν ζωή και μάλιστα να το εννοούν.
Υπάρχουν βέβαια και οι στιγμές των εκρήξεων που δίνουν έναν άλλο τόνο στην όλη ατμόσφαιρα, οι στιγμές εκείνες όπου ο καθένας και η καθεμιά σηκώνουν το ανάστημά τους προκειμένου να αντιπαρατεθούν με το καθημερινό σκοτάδι που καλύπτει μεγάλο μέρος της ζωής τους αλλά που δεν το παραδέχονται ως είθισται για να ζουν μέσα στο ψέμα.

Υπάρχουν βέβαια και οι φωτεινές εξαιρέσεις, αυτοί οι άνθρωποι που κραυγάζουν υπέρ της διαιώνισης αυτής της κατάστασης που αποκαλούν ευθαρσώς ως «το μικρότερο κακό».
Τουλάχιστον αυτοί έχουν το σθένος να υπερασπιστούν ανοιχτά το σύστημα κυριαρχίας και δεν κρύβονται πίσω από υποτιθέμενους αντισυστημισμούς και τα τοιούτα για να είναι αρεστοί σε όλους. Έτσι λοιπόν μόνο στο περίπου μπορεί να αντιληφθείς τι διαδραματίζεται στην ψυχή αλλά και το μυαλό του καθενός, αφού τη μια στιγμή κάνει αυτό και την άλλη το άλλο.

Συνήθως αυτό αποκαλείται σύγχυση και αν μη τι άλλο Γόρδιος Δεσμός από τον οποίο δύσκολα ξεφεύγει κανείς. Απομένει να δούμε αν η ιστορία θα καταγράψει και πάλι σημαντικές στιγμές όταν η ανέχεια σταματήσει και η αποδοχή της κάθε είδους σαχλότητας πάψει να είναι μοδάτο κλισέ. Όταν όλοι αυτοί που λανσάρονται στα δελτία ειδήσεων ως famous και ξεχωριστά πρόσωπα στα gossip πάρουν τη θέση που τους αξίζει.