Εμείς και η φύση

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Hλίας Καραβόλιας

Πανδημία, καύσωνες, φωτιές. Δυστοπικό παρόν. Δυστοπικό μέλλον. Κάποιοι ομως μιλάνε ακόμη για τη δήθεν φούσκα της κλιματικής αλλαγής και το δήθεν ψεύδος με το φαινόμενο του θερμοκηπίου, ενώ οι ίδιοι ψήνονται σήμερα στα κέντρα των πόλεων με 45άρια (σημ: είναι οι ίδιοι που προμοτάρουν την πράσινη οικονομία και σκοτώνονται παρασκηνιακά για τα ευρωπαϊκά κονδύλια προς μεγαλοκαπιταλιστές στην ενέργεια).

Ο πλανήτης εκπέμπει sos και ανεβάζει θερμοκρασίες, γεννάει ιούς, ενω οι πυρκαγιές σκοτώνουν τα δάση και το οξυγόνο.

Δεν χρειάζεται να είσαι οικολόγος ή αντικαπιταλιστής για να δεις το προφανές: φέραμε τη φύση στα όριά της και τώρα παίζουμε με τα δικά μας όρια επιβίωσης.

Αλλά ξέχασα! Θα σωθούμε ενεργειακά αν υπακούσουμε στην εντολή της εξουσίας και δεν ανάβουμε συνέχεια το air condition (και να βγάλουμε από την πρίζα κάποιες περιττές ηλεκτρικές συσκευές). Ατομική ευθύνη δηλαδή, και πάλι! Αυτή υπαγορεύει το ενεργοβόρο οικονομικό (αλλιώς ξέρεις, φίλε αναγνώστη, τη θεραπεία: ιδιωτικοποιήσεις).

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές καίγονται πολλές περιοχές στη Μεσόγειο, στα Βαλκάνια αλλά και στη Σιβηρία. Οι θερμοκρασίες αφόρητα υψηλές παντού. Ψάχνουμε ευθύνες, εμπρησμούς, συνωμοσίες.

Δεν βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα: κρασάρει το σύστημα. Φρακάρει η φύση. Το όριο της ανάπτυξης επιδρά στην ατμόσφαιρα, στο κλίμα, στο έδαφος.

Ξαναλέω: δεν χρειάζεται να γίνουμε φανατικοί οικολόγοι για να κατανοήσουμε ότι απαιτείται συστημική αποσυμπίεση. Απομόχλευση ενεργειακών φορτίων και ανακυκλώσιμη παραγωγή και κατανάλωση. Καλές οι κουβέντες για πράσινη οικονομία, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και αειφόρο ανάπτυξη, αλλά τελικά κάθε μηχάνημα που χρησιμοποιούμε για το καλό μας φτιάχνεται επειδή κάτι αφαιρείται απο τη φύση! Οι πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι.

Το λένε πολλοί: χρειάζεται εντελώς εναλλακτικό μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης με καθαρά οικολογικό πρόσημο. «Πράσινη οικονομία» δεν σημαίνει απλώς ότι μειώνουμε τους ρύπους αλλά ότι φροντίζουμε να μην τους προκαλούμε (με εκροές) ακόμα και όταν πάμε να τους μειώσουμε!

Και χρειάζεται να σκεφτούμε επιτέλους τα πραγματικά όρια της ανάπτυξης: να ξαναμετρήσουμε τις αντοχές του πλανήτη.

Ωραία, θα μου πείτε ακούγονται αυτά αλλά το δεδομένο είναι ότι η φωτιά καίει δάση, σπίτια, ζώα και ανθρώπους. Μόνο που, φίλε μου, δεν είναι η φωτιά: είναι η απάντηση της φύσης που βιάζεται με μανία από τις παθογένεις του οικονομικού μοντέλου.

Η κλιματική αλλαγή περνάει μέσα από τις επιθυμίες μας για υπερκατανάλωση, άναρχη δόμηση, ενεργοβόρα ζωή. Η ατμόσφαιρα, τα οικοσυστήματα, οι υψηλές θερμοκρασίες, είναι «δικά» μας. Εμείς τα διαμορφώνουμε, εμείς εκπέμπουμε όλα τα τοξικά στοιχεία στη φύση..