Φωτιές και περιβαλλοντική πολιτική: Η κατάργηση της δασοπυρόσβεσης από τη Δασική Υπηρεσία

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Δρ Δημήτρης Προκοπίου

Μαθαίνοντας ελληνική ιστορία γνωρίσαμε τους ένδοξους προγόνους μας. Μεγαλώσαμε με την ελπίδα πως είμαστε σπουδαίοι ως Έλληνες. Βιαστήκαμε στη σκέψη και όχι στην πράξη.

Η Ελλάδα καίγεται εδώ και δεκαετίες με ανυπολόγιστες συνέπειες τα δύο τελευταία εγκλήματα ήταν το Μάτι με τους νεκρούς του και η πυρκαγιά στην Πάρνηθα. Ας μην ξεχάσουμε και τη φωτιά στη Ρόδο το 2008. Ουδείς τιμωρήθηκε για τις εν λόγω φωτιές. Αντίθετα αναβαθμίστηκαν και οι διοικούντες. Κανένας υπουργός ή περιφερειάρχης δεν παραιτήθηκε. Ορθώς έπραξαν;

Ο μέσος νεοέλληνας αρέσκεται στο να βλέπει νέα περιπολικά της αστυνομίας, που χρειάζονται βέβαια, ξεχνώντας πόσοι κλέφτες και υπότροποι βίαιης συμπεριφοράς είναι έξω με αναστολή λόγω κορωνοϊού. Επίσης όλοι οι υπότροποι σύζυγοι είναι ελεύθεροι και στο τέλος μερικοί δολοφονούν.

Ο μέσος πολίτης δεν δίνει σημασία σε νέα πυροσβεστικά αυτοκίνητα που χρειάζονται και είναι αρχαιότερα των περιπολικών.
Ήδη από το Μάτι, έχουμε διαπιστώσει το πλαίσιο δυσκολίας στο οποίο λειτουργεί η Πυροσβεστική, και έχουμε εμπεδώσει στην πράξη τη δύσκολη αποτελεσματικότητά της λόγω ελλείψεως πόρων.

Στη συγκεκριμένη φωτιά τα περισσότερα οχήματα ήταν στη φωτιά στην Κινέτα, και το Μάτι είχε μόνο τρία διαθέσιμα. Οι μεμονωμένοι ηρωισμοί δεν αλλοιώνουν τη συνολική εικόνα.

Όλοι δίνουν δύσκολο αγώνα. Το κράτος πρέπει να αφαιρέσει την πυρόσβεση δασικών πυρκαγιών από την Πυροσβεστική και να την επιστρέψει στη Δασική Υπηρεσία, διορθώνοντας ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματα της διοίκησης Σημίτη.

Η Ελληνική Δασική Υπηρεσία συστήθηκε το 1830 και θεσμοθετήθηκε με το βασιλικό διάταγμα «Περί διοργανισμού των Δασονομείων» τον Σεπτέμβριο του 1836.

Αφού πέρασε από περιπέτειες, πότε με παραγκωνισμό ή και με διάλυση ακόμη (το 1877 ανατίθεται η φύλαξη των δασών στη Χωροφυλακή και η διαχείριση στους Οικονομικούς Εφόρους), οργανώθηκε με αυτοτέλεια και κάποια αυτάρκεια, μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας και αργότερα της Θράκης (1922).

Το 1998 ψηφίζεται ο ν. 2612/1998, με θετική ψήφο μόνο των (παρόντων) βουλευτών της τότε συμπολίτευσης (επί 256 ψηφισάντων: 44 απόντες, 136 υπέρ, 120 κατά, με τον οποίο η δασοπυρόσβεση ανατίθεται κατ’ αποκλειστικότητα στο Πυροσβεστικό Σώμα και παραμένει το αντικείμενο της πρόληψης στη Δασική Υπηρεσία.

Μάταια έσπευσαν να καταθέσουν στην αρμόδια επιτροπή του Κοινοβουλίου τις τεκμηριωμένες επιστημονικά απόψεις η Δασολογική και οι Δασοπονικές Σχολές, οι Ενώσεις Φοιτητών των Σχολών αυτών, οι Δασικές Συνδικαλιστικές ενώσεις. Χάνεται το ομόφωνο Πόρισμα της Βουλής και διαιρείται το αντικείμενο της Δασοπροστασίας.

Διατάσσεται η Δασική Υπηρεσία να παραδώσει στο Πυροσβεστικό Σώμα (εκτός από τα πυροσβεστικά οχήματα) επιβατικά αυτοκίνητα και σχεδόν όλο το σε καλή κατάσταση ραδιοτηλεφωνικό υλικό. Ακόμα ένα καταστροφικό μέτρο. Την ίδια χρονιά μετατάσσονται στο Πυροσβεστικό Σώμα 1.200 Δασοφύλακες και Οδηγοί, χωρίς αντικατάσταση.

Η καταστροφή άρχισε.
Αναγκαστική πλέον η αποδιοργάνωση της Δασικής Υπηρεσίας σε όλα τα οργανωτικά επίπεδα. Αν κάποιοι, συγκρίνοντας τα δασικά πράγματα του 19ου με αυτά του 21ου αιώνα, επαναπαύονται στο ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται» πρέπει να γνωρίζουν και τον αντίλογο ότι «όταν αυτή επαναληφθεί επαναλαμβάνεται ως φάρσα».

Στις πλημμύρες της Μάνδρας το ρέμα το είχε μπαζώσει ο Δήμος. Ουδείς δεν τιμωρήθηκε τελικά και φυσικά ουδείς ζήτησε συγγνώμη.

Ουσιαστικά η χώρα μας σε μεγάλο ποσοστό είναι περιβαλλοντικά υπανάπτυκτη ιδεολογικά. Οι θεσμοί υπάρχουν αλλά δεν ανταποκρίνονται πάντα. Πόσα δημοτικά έργα έγιναν χωρίς να έχουν σημασία. Η περιβαλλοντική συνείδηση καλλιεργείται και διδάσκεται και στην Ευρώπη αποτελεί κίνημα πολιτικό. Εδώ διαλύουμε υπηρεσίες.