«Καταβολάδες», ένα πόνημα ποιημάτων με ψυχή και συναίσθημα (του δικού μας, Νικόλαου Κοντουδιού)

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Αγαπητός Ξάνθης
Aρχιτέκτονας

Όταν ο φίλος Νικόλαος Κοντουδιός μου χάρισε το πόνημά του με σειρά ποιημάτων με τίτλο «Καταβολάδες-Μεταλλάξεις κυμάτων της στεριάς, της θάλασσας και του νου» (2020), Αθήνα, εκδόσεις πηγή, ένιωσα την ανάγκη να το διαβάσω αμέσως.

Γιατί γνωρίζω τον συγγραφέα για τη συνέπεια στην τέχνη και τη σχετική καλλιέργειά του αλλά και τις ακόλουθες πολλαπλές διακρίσεις.
Με συναισθηματική κριτική αποτελεί ένα βιβλίο γεμάτο ανεβάσματα ψυχής, ένα ταξίδι στην Οδύσσεια του δημιουργού όπου κάθε στίχος υπονοεί κάτι που μπορεί κάποιος να το πιάσει και να δαμάσει ή να εξάψει τα πάθη του.

Λέξεις μαγικές, όπως φιλί, αγάπη, ελπίδα, αυγή αλλά και ακινησία, γύπες, ανεμοδαρμένο δάκρυ έρχονται συμπληρωματικές αλλά και αντικρουόμενες για να δέσουν «σε μία αθανασία - η άνεκρη ζωντανή βαθιά μέσα σου».

Όλα τα ποιήματα βγάζουν βιώματα που έχουν τρέξει τη σκέψη του δημιουργού σε μία ρότα ενός αέναου ταξιδιού χωρίς να αφήσει πίσω την όποια στεριανή πτυχή σ’ αυτή την πορεία που λαχταρά η ψυχή.
Όταν μου δώριζε το σύγγραμμα ο Νίκος, μου παρέδωσε συμπληρωματικά και ένα μικτό βότσαλο. Προσπάθησα να καταλάβω το γιατί. Διερεύνησα το βιβλίο για να βρω την απάντηση στο μυστικό και να! Υπάρχει ένα ποίημα με τίτλο «Το Βότσαλο».

Με πολύ ενδιαφέρον αρχίζω να διαβάζω.
«Στο πέτρινο όγκο που κρατάς στα χέρια σου στρογγυλωμένο απ’ όλες τις πλευρές μια εσώτερη ζωή μονάχα ακούει…». Αυτή τη μοναδικότητα στις άπειρες μονάδες εκφράζει το βότσαλο ως το απαύγασμα της χάρης του ανθρώπου με τους άλλους.

Και συνεχίζει το ποίημα: «…όταν δακρύζει η θάλασσα λαμποκοπούν τα βότσαλα, την τύχη τους διαλέγουν…». Πόσο φιλοσοφικά λόγια όταν γνωρίζουμε ότι ο καθένας μας μπορεί με τις επιθυμίες και τις ανάλογες πράξεις του να λάμψει ή να σβήσει στα κύματα που την πρώτη τον χαϊδεύουν αλλά στη δεύτερη τον καταπίνουν…
Και κλείνει το ποίημα με την τελευταία στροφή: «…ο χρόνος που ξαναρχίνα με ένα μωρό στην αγκαλιά, η μάνα που γίνεται γιαγιά και αυτή δισέγγονο να πιάσει.

Το ψάρι σπαρταρά στα δίκτυα του ψαρά ξεγλιστρούν από το αγκίστρι».
Δηλώνει την αναγέννηση, την αναζωογόνηση, το νιάσιμο, τη φροντίδα, την ευθύνη της ζωής αλλά παράλληλα και διαφυγή από το αγκίστρι της φυλακής και των δεσμών που γύρω μας υπάρχουν.
«Το Βότσαλο» του Νίκου, αποτελεί ουσιαστικά το κύτταρο που διαδέχεται το γράφημα της ζωής νικώντας φουρτούνες και άγρια κύματα σε μια χρονική διάρκεια προς το δίδυμο ουρανό.
Και μάλιστα μας προτρέπει ο Νίκος, να περπατάμε έστω και με βάδισμα αργό για να συναντήσουμε το ίδιο ηλιοβασίλεμα που στέκεται απέναντι μας συνεχώς.

Αλλά και στο προτελευταίο του ποίημα για την Όλυμπο Καρπάθου, ο συντάκτης αποτυπώνει τα ήθη και έθιμα αλλά και την αρχιτεκτονική ενός τόπου που τα βράχια και τα κύματα γράφουν στους χαμένους πάπυρους μέσα από τις γυαλισμένες τέχνες. Είναι η περιοχή όπου το άκεντρο δάκρυ τρέχει σαν το φλογισμένος δοξάρι στο τεντωμένο άπειρο της καρπάθικης λίρας που βαστάει καρτερικά το μουσικό δίκτυ του γαλάζιου πελάγους.

Στη δε τελευταία ποιητική κατάθεση με τίτλο «Βενετία», γίνεται μεταφορά της «βενετσιάνικης μάσκας» ως ένα αναπόσπαστο χρωματιστό κομμάτι του εαυτού μας.
Αυτή τη μάσκα την φέρνουμε μαζί μας πάνω σε μια γόνδολα αλλά και σε μια σκηνή θεάτρου αλλά και στις διαφυγές μας κρυμμένοι από τις αμαρτίες που πολλές φορές θέλουν τη μάσκα για να τις κρύψουμε από ντροπή από το κακό μας προσωπείο.

Νίκο, να είναι καλοτάξιδο και πάντοτε να χάνεσαι σας ξένος μέσα στις σταθμίσεις σου αλλά και να εμφανίζεσαι σαν ονειροπόλος παρουσιαστής και να πηγαίνεις μόνο με την ιδέα σου, να φιλάς μόνο με τη σκέψη σου, και να κοιτάς μόνο με την ψυχή σου.
Ευχαριστούμε για την έκδοση…Σε ακολουθούμε…