Ψυχοσωματική επανεκκίνηση

Φίλιππος Ζάχαρης

Κάποτε κάνει κανείς το νέο ξεκίνημα, επειδή νιώθει πως όλα όσα έχει βιώσει μέχρι σήμερα στη χώρα είναι κωμικοτραγικά και λυπηρά. Κάποτε παύει να δίνει σημασίας στις συγγνώμες των κυβερνήσεων για ολιγωρίες που οδηγούν σε εγκλήματα κατά της φύσης αλλά και της ίδιας της κοινωνίας και ο λόγος είναι ότι έχει κουραστεί να δίνει άφεση αμαρτιών στον καθένα που κυβερνά με αβάντα τα ποσοστά στις εκλογές.

Για έναν που έχει ήδη κοπιάσει για να αλλάξει στο στενό αλλά και το ευρύ του περιβάλλον ξεπερασμένες και παρωχημένες νοοτροπίες, για εκείνον που έχει πια καταπονηθεί από τις προσπάθειες για μία καινούργια ημέρα, όλα αυτά που συμβαίνουν δεν είναι παρά μία τραγική επανάληψη αποτυχημένων πολιτικών, συνταγές που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν παταγωδώς γιατί είτε δεν υπήρχε η διάθεση, ούτε ο χρόνος, ούτε το ενδιαφέρον αλλά πάνω απ’ όλα η απαραίτητη οργάνωση.

Υπεύθυνος πολίτης δεν είναι αυτός που ποστάρει αφειδώς στα κοινωνικά δίκτυα για να διαμαρτυρηθεί για κάτι και πολύ περισσότερο αυτός που αυτοδιαφημίζει τη ζωή του. Υπεύθυνος είναι ο πολίτης που παρεμβαίνει με κάθε τρόπο στα τεκταινόμενα και επιχειρηματολογεί όποτε του δίνεται η ευκαιρία.

Κάποτε όμως κουράζεται και αυτός και επιλέγει τη σιωπή. Με τον τρόπο αυτό ησυχάζει μεν γλιτώνοντας όμως παράλληλα τους επαΐοντες από νέες περιπέτειες.

Η κούραση στον υπεύθυνο πολίτη όμως δεν προκαλεί βαρεμάρα παρά τη σκέψη για ένα νέο ξεκίνημα με διαφορετικούς τρόπους αλλά με τον ίδιο σκοπό: της στηλίτευση της εκάστοτε εξουσίας. Η ασκούμενη σφοδρή κριτική δίνει τη θέση της στην ηπιότητα όχι του είδους αλλά του ύφους της κριτικής.

Δεν επιθυμεί, με λίγα λόγια, να αποσπάσει με τη βία τη συγκατάθεση των πολλών που πιθανόν από φόβο απαντούν με θετικό νεύμα στις αιτιάσεις του κατά του γενικότερου βολέματος.

Αγνοεί εν προκειμένω τους πολλούς που στέκονται απέναντί του και τους νοιάζεται μόνο μέσα από τις λέξεις που χρησιμοποιεί για να δώσει το στίγμα της νέας νοοτροπίας. Σε αυτό συνηγορεί και η εντύπωση ή καλύτερα η πεποίθηση ότι στη σημερινή εποχή κατά την οποία όλα πλέον έχουν ειπωθεί, δεν κερδίζει ο κάθε νεωτεριστής παρά μόνο αυτός που έχει καλές προθέσεις, και αυτό φαίνεται από τον τρόπο έκφρασης και την γλώσσα του σώματος.
Νέο ξεκίνημα λοιπόν με συντροφιά τη γνώση του παρελθόντος αλλά και την εμπειρία του παρόντος.

Ξεκίνημα με στόχο και πάλι μία καλύτερη ζωή με γνώμονα το συλλογικό συμφέρον και με αυτό δεν νοείται ότι τα πάντα μπορεί να είναι κοινά.

Ο κάθε χαρακτήρας πλάθεται με διαφορετικό τρόπο – το γνωρίζουμε – και αυτό που αλλάζει, είναι η επιθυμία για την επόμενη ημέρα, που ως επόμενη κομίζει το διαφορετικό.

Θα έλεγα με πάσα ειλικρίνεια πως η κούραση από τις αγωνιώδεις προσπάθειες χρόνων για την αλλαγή των κατεστημένων ιδεών παραχωρεί τη θέση της στην ελπίδα από το νέο ξεκίνημα, με ορίζοντα την καταρράκωση της νοσηρότητας και τον αφανισμό της υποτιθέμενης μη ανάμειξης στα κοινωνικά αιτήματα.

Νέο πρόσωπο, νέες ιδέες, με τον ίδιο σκοπό, να αλλάξει η κοινωνία και να θυμηθούν οι άνθρωποι την καταγωγή τους αλλά και την πλούσια ιστορία που τη συνοδεύει.

Βασικά όπλα στο νέο ξεκίνημα, το θάρρος και η εγκράτεια, η υπομονή και η ψυχραιμία μιας και ο αγώνας αυτός εξακολουθεί να είναι άνισος και γίνεται ακόμα δυσκολότερος με το πέρασμα των χρόνων.
Γιατί με τον καιρό ξεθωριάζουν οι ιδέες όχι τόσο λόγω της πολλαπλής τους έκφρασης αλλά κυρίως λόγω της κακοποίησής τους από την διαφημιστική αργκό.

Αυτή που αλλάζει τα δεδομένα αναλόγως ποιους θέλει να χτυπήσει και ποιες ιδέες να υποβαθμίσει μέσα από τσιτάτα, ψεύτικες εικόνες και πλασματικές ιστορίες που λανσάρουν την τυποποίηση και την συμπερίληψή τους στους νεολογισμούς της συμφοράς.
Αυτό είναι και το πιο σημαντικό που πρέπει να λάβει υπ’όψιν του εκείνος που επιχειρεί την ψυχοσωματική του επανεκκίνηση.