Νέο ξεκίνημα και ανυπόφορη συνήθεια

Φίλιππος Ζάχαρης

H νέα αρχή και το νέο ξεκίνημα απαιτούν θέληση αλλά πάνω απ΄όλα εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου πως αυτό το πεδίο που κινείσαι μπορεί να είναι άγνωστο, όμως ελπιδοφόρο και δημιουργικό. Αν θέσει κανείς από την αρχή τη δημιουργία ως βασικό στόχο, αν στη διάρκεια της νέας πορείας κλείσει τα αυτιά και τα μάτια στους κάθε είδους καλοθελητές και συμβουλάτορες που προσπαθούν να του φράξουν τον δρόμο γιατί έτσι έχουν συνηθίσει να κάνουν σε όλους τους υπόλοιπους, θα πετύχει τουλάχιστον την ολοκλήρωση της νέας προσπάθειας και ας είναι αυτή η προσπάθεια δύσκολη και συνάμα εξαντλητική.

Αν οι άνθρωποι σκέφτονταν έτσι, αν με τη νέα προσπάθεια έδιναν το έναυσμα για νέες περιπέτειες στην ζωή τους, η ίδια η ζωή δεν θα ήταν αποκαρδιωτική ούτε βαρετή. Εναπόκειται λοιπόν στον καθένα να προσπαθήσει να ξεφύγει από όλη αυτή την αναμπουμπούλα και να ελπίσει πως ο νέος στόχος είναι εφικτός. Συντροφιά σε όλη την πορεία είναι οι απαιτούμενες γνώσεις αλλά και το πάθος για αυτές, η ατέλειωτη θέληση για ένα δημιουργικό παρόν, μακριά από κάθε είδους κακοδαιμονίες και εμπόδια που το μόνο που κάνουν είναι να καθυστερούν το νέο αυτό ξεκίνημα.

Θέλει λοιπόν να ποντάρει κανείς αλλά και να ρισκάρει ταυτόχρονα το νέο ξεκίνημα, να πιστέψει πως «από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει επιστροφή και πως το σημείο αυτό πρέπει να φταστεί» που έλεγε σε ένα απόφθεγμά του και ο Φραντς Κάφκα, να επενδύσει στο θάρρος και την αυτοπεποίθησή του για μία νέα ζωή. Η πανδημία έδειξε τον δρόμο μέσα από τη συνεχή περισυλλογή και τον δέοντα απολογισμό. Ο δρόμος πλέον είναι ανοιχτός.

Αν οι άνθρωποι αποφάσιζαν λοιπόν να στηριχθούν στις δυνάμεις τους και έπαυαν να κριτικάρουν ο ένας τον άλλο, το όλο σύστημα της χώρας θα ήταν διαφορετικό. Είναι πολλά τα χρόνια όμως που η κατάσταση παραμένει ίδια, πολύ μεγάλη η περίοδος όπου τα δεδομένα δεν αλλάζουν ούτε και οι προϋποθέσεις. Το μόνο που γίνεται, είναι να δυσκολεύουν στο έπακρο τα εργασιακά και ο Μεσαίωνας να μην απέχει και πολύ αναφορικά με τις συνθήκες.

Κάνοντας όμως το νέο ξεκίνημα χωρίς να δώσει κάποιος αναφορά σε κανέναν για το λόγο και την αφορμή που τον έκαναν να σκέπτεται έτσι, έχει ήδη κερδίσει αρκετό χρόνο και μάλιστα όχι και πολύ μικρό κομμάτι της δημιουργίας.

Σε άλλα μέρη υπάρχει πολιτισμός, σε άλλα όχι. Στην Ελλάδα, την αποκαλούμενη ως μήτρα του πολιτισμού, αναφύονται κάθε είδους νοσηρότητες και κόμπλεξ και αιτία είναι αποκλειστικά και μόνο ένα πολλάκις εκδηλωμένο αίσθημα κατωτερότητας που χαρακτηρίζει τους κατοίκους της επί πολλά συναπτά έτη. Κάθε νέο ξεκίνημα λοιπόν που κάνει ο καθένας αντιμετωπίζεται επιεικώς με αδιαφορία αν όχι με ζηλοφθονία. Η καλύτερη ζωή, με λίγα λόγια, είναι αυτή που κάνω εγώ και όχι άλλος, το τέλειο το αγγίζω πάντα με ευκολία.

Δεν διδάσκονται εν κατακλείδι οι άνθρωποι στην Ελλάδα από τα λάθη τους και αιτία είναι η εγωπάθεια και το αλάνθαστο που τους χαρακτηρίζει. Επόμενο είναι λοιπόν καθένας που λοξοδρομεί να αντιμετωπίζεται με καχυποψία. Αν λοιπόν, αποφασίσει να πορευθεί αλλιώς, γίνεται το αυριανό θέμα συζήτησης. Αν ρισκάρει, ψάχνουν για τις αβάντες ή εξασφαλίσεις του. Εν ολίγοις, κανείς δεν δικαιούται να παρεκκλίνει της καθορισμένης πορείας.

Θέλει λοιπόν πέρα από τόλμη και πείσμα το νέο ξεκίνημα, η νέα πορεία προς το άγνωστο με στόχο ένα καλύτερο αύριο. Οι άνθρωποι πάντα θα έχουν κάτι να πουν και δεν θα σταματούν να σχολιάζουν μιας και αυτός είναι τρόπος ζωής στην Ελλάδα. Νέο ξεκίνημα όμως σημαίνει νέες προϋποθέσεις, νέους όρους και πάνω απ΄όλα μια πραγματικά καινούργια ημέρα.

Όχι για να ξανακερδίσει κάποιος τον χαμένο χρόνο αλλά για να απολαύσει τον υπόλοιπο που του απομένει. Γιατί και αυτός που χάθηκε είχε τις καλές τους στιγμές, απλά από ένα σημείο και μετά όλα έγιναν μία ανυπόφορη συνήθεια.