«Η υπομονή και η ταπεινότητα τα Ευωδιαστά στολίδια της Παναγίας μας»

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Ελευθερία Μουρσελλά-Δράκου

Εφέτος ζήσαμε και γιορτάσαμε έναν Δεκαπενταύγουστο διαφορετικό από τους προηγούμενους. Τότε που ο κόσμος με πίστη και λατρεία γέμιζε τις εκκλησίες άφοβα και τιμούσε την Παναγία μας. Τώρα λόγω διαφορών πρωτόγνωρων γεγονότων όπως η πανδημία όλα γίνονται με τάξη και τηρούνται τα επιβαλλόμενα μέτρα από την πολιτεία για το καλό της κοινωνίας και ιδίως για την υγεία μας. Με πόνο αντικρίζαμε τις φωτιές που κατέκαψαν την Ελλάδα μας. Κάποιο άσπλαχνο χέρι ή κάποια άλλη αιτία ευθύνεται για το ότι τα δάση μας σχεδόν τα πιο πολλά δυστυχώς δεν υπάρχουν πια.

Χάθηκε το πράσινο χρώμα της Ελπίδας, η ομορφιά, η δροσιά και το οξυγόνο, τα τόσο πολύτιμα δώρα του δάσους. Άσκαστα απλώθηκε το μαύρο και το σταχτί χρώμα της μελαγχολίας και του πόνου. Αναρωτιόμαστε, γιατί τόσος πόνος; Πού να στηρίξουμε την ελπίδα μας; Όπως πολύ εύλογα ρωτούσε κάποιος ιερέας το εκκλησίασμα του. Αλήθεια. Καθημερινά οι δυσκολίες μας κυκλώνουν και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τους πολυμέτωπους κινδύνους και η ψυχή μας δειλιάζει. Κι όμως μπορούμε.

Αρκεί ν’ απλώσουμε με ταπεινοσύνη το χέρι μας και με πίστη σαν πονεμένοι ικέτες-ικέτιδες να παρακαλέσουμε θερμά την Παναγιά μας της πρέσβυρα και μεσίτριά μας για να μεσιτέψει στον Υιό της και Θεό μας τον Χριστό για μας. Λατρεμένη στοργική Μητέρα μας. Εσύ που τόσο πόνεσες για τον άδικο σταυρικό θάνατο του Υιού Σου.

Εσύ που πάντα συμπονείς κάθε κουρασμένη και κακοπαθημένη ψυχή. Με τα θαυματουργικά χέρια Σου αγκάλιασέ μας Παναγιά μας. Είσαι το καύχημα και το καταφύγιό μας. Νιώθουμε την ανάσα Σου να ανασταίνει την καρδιά μας όταν οι τόσες δυσκολίες την στενεύουν.

Δροσίζεται η ψυχή μας όταν τόσο χαρμόσυνα χτυπά η καμπάνα στην ασβεστωμένη αυλίτσα του ξωκλησιού Σου και απολαμβάνουμε τις υπέροχες ψαλμωδίες συνοδευόμενες με τα γλυκά τιτιβίσματα των πουλιών.
Ασπαζόμαστε την Εικόνα τη στολισμένη με τον δροσάτο βασιλικό και τα μοσχομυριστά ταπεινά γιασεμιά.

Μέσα στο λιοπύρι του θέρους το θυμίαμα αγκαλιάζει τις ακτίνες του ηλίου και μαζί με τις προσευχές μας προσπαθούν να φτάσουν στον θρόνο του Θεού. Από την Παναγιά μας παίρνουμε δύναμη και μέσα μας ξαναζωστανεύει η ελπίδα που δεν είμαστε μόνοι. Πάντα είναι δίπλα μας σε κάθε χαρά μας ή λύπη μας.

Τα δάκρυά μας έγιναν τ’ αγιάσματά της. Δίκαια η ευσέβεια του κόσμου την στόλισε με τόσα ονόματα όπως «Ρόδον το Αμάραντο», «Ελεούσα» και τόσα άλλα από το περιβόλι της το Άγιο Όρος ως το παλατάκι της την Τήνο και σε κάθε γωνιά της Ελληνικής γης την ημέρα αυτή της Κοίμησής της το κτύπημα της καμπάνας ανακουφίζει κάθε ψυχή.
Ζωντανέυει μέσα από τις στάχτες της.

Δίκαια ο αείμνηστος σπουδαίος ηθοποιός ο Δημήτρης Χορν έλεγε:
«Η Ελλάδα δεν πεθαίνει πάντα ξεψυχάει και στο τέλος ανασταίνεται. Με δέος και πίστη ας σιγοψάλλουμε «Την Πάσαν Ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι, Μήτηρ του Θεού φύλαξόν με υπό την Σκέπη Σου».

ΥΓ: Στις 31 Αυγούστου γιορτάσαμε την κατάθεση της Αγίας Ζώνης της Θεοτόκου.