Oι ήρωες του 1821
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 394 ΦΟΡΕΣ
Γράφει ο Γεώργιος Κοτζαερίδης
Πέρασαν 200 χρόνια από τότε που οι πρόγονοί μας επαναστάτησαν ενάντια στους κατακτητές Τούρκους, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα να ζούμε και να κυκλοφορούμε σήμερα ελεύθεροι. Η στήλη αυτή είναι ένας φόρος τιμής σε όλους αυτούς τους Ήρωες που πρωτοστάτησαν στον Αγώνα, για να τους θυμόμαστε και να τους έχουμε πάντοτε ζωντανούς στη μνήμη μας.
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΙΟΣ-ΙΩΑΝΝΗΣ
Ο Γενναίος γεννήθηκε το 1806 στη Ζάκυνθο και ήταν γιος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Από μικρός ήταν ατρόμητος και γενναίος και για το λόγο αυτόν του έδωσαν το παρατσούκλι Γενναίος. Σε νεαρή ηλικία έλαβε μέρος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Πελοπόννησο, υπό τας διαταγάς του πατέρα του Θεόδωρου.
Σε μια μικροσυμπλοκή έξω από τα τείχη της Τριπολιτσάς αιχμαλώτισε ένα γιγαντόσωμο αράπη, κοντός αυτός, με το σπαθί του και τον οδήγησε στο στρατόπεδο.
Όλοι γέλασαν και θαύμασαν τον νεαρό Γιάννη. «Είσαι γενναίος!» του είπε ο Κανέλλος Δεληγιάννης. Και του έμεινε· από τότε όλοι τον έκραζαν Γενναίο.
Το 1822 συγκρότησε δική του ομάδα που αποτελούνταν από 400 Γορτύνιους πολεμιστές, και έλαβε μέρος σε πολλές μάχες στη Δυτική Ελλάδα με επικεφαλής τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, στήριξε τον πατέρα του εναντίον της κυβέρνησης και πήγε με τα παλικάρια του στο Ναύπλιο για να βοηθήσει τον αδελφό του Πάνο που τον πολιορκούσαν τα κυβερνητικά στρατεύματα.
Το 1830, την περίοδο της Αντιβασιλείας ανήλθε στο αξίωμα του συνταγματάρχη και μετά την παραλαβή της εξουσίας από τον Όθωνα, διορίστηκε υπασπιστής του, παίρνοντας το αξίωμα του υποστράτηγου.
Δεν σταμάτησε τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις και το 1852 κατέστειλε την εξέγερση του Παπουλάκου στη Μάνη και αργότερα την ανταρσία του Ναυπλίου.
Είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Όθωνα και τον Μάιο του 1862 ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας, κρατώντας επίσης και το υπουργείο Εσωτερικών. Λίγο αργότερα όμως, την ίδια χρονιά μετά την έξωση του Όθωνα κατέφυγε στην Ιταλία απ’ όπου επανήλθε μετά έναν χρόνο.
Το 1866 διορίστηκε μέλος της Επιτροπής Αγώνα και το 1866 εκπροσώπησε τον βασιλιά Γεώργιο Α’ στους γάμους του διαδόχου της Ρωσίας.
Ήταν παντρεμένος με τη Φωτεινή Τζαβέλα, την κόρη του Φώτου Τζαβέλα, η οποία ύστερα από πρόσκληση του Όθωνα έγινε κυρία επί των τιμών της βασίλισσας Αμαλίας, θέση στην οποία παρέμεινε για αρκετό καιρό φορώντας πάντα την παραδοσιακή σουλιώτικη φορεσιά. Το 1862, έτος που ανέλαβε την πρωθυπουργία ο άντρας της, έγινε η πρώτη κυρία της χώρας.
Απέκτησαν δύο γιούς, τον Θεόδωρο, γνωστό και ως Φαλέζ, και τον Κωνσταντίνο καθώς και πέντε κόρες, τη Γεωργίτσα Πετιμεζά, την Αικατερίνη Ροδίου, την Ελένη Ζώτου, τη Ζωΐτσα Μανώτου και την Ευφροσύνη που έμεινε ανύπαντρη.
Πέθανε στις 23 Μαίου του 1868 στην Αθήνα, από ανίατη ασθένεια.
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΠΑΝΟΣ
Γεννήθηκε το 1800 στη Ζάκυνθο και ήταν το πρώτο παιδί του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και της Αικατερίνης Καρούτσου. Σπούδασε στη Ζάκυνθο και απέκτησε σπουδαία μόρφωση.
Με την έναρξη της Επανάστασης πήγε στην Πελοπόννησο και διακρίθηκε πολεμώντας δίπλα στον πατέρα του στις μάχες της Τριπολιτσάς, του Βαλτεστίου και των Δερβενακίων.
Το 1822 εξελέγη δήμαρχος Τριπολιτσάς και την ίδια χρονιά παντρεύτηκε την κόρη της Μπουμπουλίνας, Ελένη.
Κατά τη διάρκεια του πρώτου εμφύλιου πολέμου ανέλαβε με επιτυχία την υπεράσπιση της ιστορικής πόλης του Ναυπλίου.
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης διαμάχης με τους κυβερνητικούς, στις 13 Νοεμβρίου του 1824 ο Πάνος και οι σύντροφοί του πήγαιναν στο χωριό Σύλιμνα της Αρκαδίας για να συναντήσουν τον πατέρα του Θεόδωρο.
Στον δρόμο τους συνάντησαν έναν αγγελιοφόρο που τους ενημέρωσε ότι ο σύντροφός τους Στάικος Στοϊκόπουλος συνελήφθη από τις αντίπαλες δυνάμεις του Βάσου Μαυροβουνιώτη.
Άλλαξαν πορεία και πήγαν να συναντήσουν τον Μαυροβουνιώτη για να απελευθερώσουν τον σύντροφό τους.
Δυστυχώς όμως στη μάχη που επακολούθησε υπέστη ήττα και με τους λίγους συντρόφους που του απέμειναν συνέχισαν τον δρόμο τους.
Όταν έφθασαν έξω από το χωριό Μπεσίρι έπεσαν σε ενέδρα Βουλγάρων που πολεμούσαν με τους κυβερνητικούς, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν όλοι τους.
Το λεηλατημένο σώμα του Πάνου Κολοκοτρώνη μεταφέρθηκε στο νεκροταφείο της Σύλιμνας όπου και ενταφιάστηκε.
Το κρανίο του φυλάσσεται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο όπου στεγάζεται στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής και ο ανδριάντας του στολίζει την κεντρική πλατεία του χωριού Σύλιμνα.
ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ ΠΕΤΡΟΜΠΕΗΣ
Ήταν από τους πιο γνωστούς οπλαρχηγούς και πολιτικούς την περίοδο του 1821 και το πραγματικό του όνομα ήταν Πέτρος Μαυρομιχάλης. Γεννήθηκε στην Αρεόπολη της Μάνης το 1773 και πέθανε στην Αθήνα στις 17 Ιανουαρίου του 1848. Ήταν γιος του Πιέρρου Μαυρομιχάλη και της Αικατερίνης, θυγατέρας του ιατρού και ηγεμόνα της Λακωνίας Κουτσογρηγοράκου.
Παντρεύτηκε τη Φωτεινή Δημητρακαράκου και απέκτησε τον Ηλία, τον Αναστάσιο, τον Γεώργιο, τον Ιωάννη, τον Δημήτρη, τη Μαριγώ και την Παναγιωτίτσα.
Είχε δημιουργήσει καλές σχέσεις με τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, διότι πίστευε ότι η Γαλλία ήταν η μοναδική χώρα που θα βοηθούσε την Ελληνική Επανάσταση.
Γι΄αυτόν τον λόγο κατά την περίοδο του διωγμού των κλεφτών, τους φυγάδευε στα Γαλλοκρατούμενα Επτάνησα.
Το 1814 διορίστηκε από την Υψηλή Πύλη, Μπέης της Μάνης και τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 2 Αυγούστου του 1818, σε ηλικία 53 ετών μυήθηκε στις Κιτριές στη Φιλική Εταιρεία, από τον Ηλία Χρυσοσπάθη.
Ο Πετρόμπεης κατέβαλε στην οργάνωση 5.000 γρόσια και πλούσιο οπλισμό. Στις 17 Μαρτίου του 1821 ύψωσε το λάβαρο της Επανάστασης στην Αερόπολη και μαζί με 5.000 στρατιώτες και οπλαρχηγούς, πήγε στην Καλαμάτα και την απελευθέρωσε.
Στις 25 Μαρτίου ο Πετρόμπεης συγκρότησε τη Μεσσηνιακή γερουσία και ως πρόεδρος εξέδωσε την ιστορική διακήρυξη προς τις ευρωπαϊκές αυλές, την οποία υπέγραψαν ο ίδιος ως αρχιστράτηγος, και τα μέλη της γερουσίας.
Δύο μήνες αργότερα έλαβε μέρος στη Συνέλευση της μονής των Καλτεζών Καλαβρύτων και εκλέχθηκε πρόεδρος της Πελοποννησιακής γερουσίας. Διακρίθηκε στα πεδία των μαχών και έλαβε μέρος στην απελευθέρωση της Καλαμάτας, του Άργους, στην Άλωση της Τριπολιτσάς και στην Άμυνα του Μεσολογγίου.
Έδωσε πολλές μάχες στην ιδιαίτερη πατρίδα του τη Μάνη, όταν την πολιορκούσαν οι Τουρκοαιγυπτιακές δυνάμεις του Ιμπραήμ.
Κατά τη διάρκεια του αγώνα έχασε δύο παιδιά του, τον Ηλία και τον Ιωάννη.
Διακρίθηκε στο πολιτικό πεδίο και στην Α' Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου εκλέχθηκε αντιπρόεδρος του Βουλευτικού, ενώ κατά τη διάρκεια της Επανάστασης διετέλεσε πρόεδρος της Β' Εθνοσυνέλευσης (1823), πρόεδρος του Βουλευτικού (1823), πρόεδρος του Εκτελεστικού (1823), μέλος της Διοικητικής Επιτροπής της Ελλάδος και μέλος του νομοτελεστικού στην Εθνοσυνέλευση του Άστρους.
Στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας αποδέχθηκε τον Ιωάννη Καποδίστρια ως Κυβερνήτη της Ελλάδας με τον οποίο είχε όμως πολύ κακές σχέσεις.
Το Πάσχα του 1830 ο αδελφός του ο Τζανής, ξεσήκωσε χωρίς επιτυχία τη Μάνη εναντίον του Καποδίστρια και ο Πετρόμπεης για να αποφύγει τη σύλληψη, προσπάθησε να διαφύγει στη Ζάκυνθο, όπου συνελήφθη και φυλακίστηκε για 9 μήνες στην Ακροναυπλία.
Στην τελευταία περίοδο της ζωής του, ο τιμήθηκε ιδιαίτερα από την Αντιβασιλεία που κυβερνούσε την Ελλάδα. Διορίστηκε αντιπρόεδρος του νεοσύστατου Συμβουλίου της Επικρατείας και μετά την αντιπολίτευση εκλέχθηκε γερουσιαστής. Τιμήθηκε με τον βαθμό του Αντιστρατήγου.
Πέθανε στην Αθήνα στις 17 Ιανουαρίου του 1848.
ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
Γεννήθηκε στη Μάνη το 1797 και υπήρξε Έλληνας οπλαρχηγός και πολιτικός του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Πατέρας του ήταν ο Πιέρρος Μαυρομιχάλης και αδελφός του ο Πετρόμπεης.
Έλαβε μέρος στις μάχες του Βαλτετσίου, των Μύλων, της Βέργας, του Διρού του Πολιαράβου και συνέβαλε τα μέγιστα στην Ελληνική Επανάσταση. Ασχολήθηκε με την πολιτική και το 1824 εξελέγη μέλος του Εκτελεστικού Σώματος της κυβέρνησης. Δυστυχώς όμως τα πολιτικά πάθη βρίσκονταν σε έξαψη και πολλοί ήταν αυτοί που δεν συμφωνούσαν με την πολιτική του Καποδίστρια. Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831 μαζί με τον ανιψιό του Γιώργο Μαυρομιχάλη, δολοφόνησαν στο Ναύπλιο, τον κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα.
Το πλήθος εξοργισμένο επιτέθηκε εναντίον τους να τους λυντσάρει, ο Κωνσταντίνος σκοτώθηκε από τον στρατηγό Φορτομάρα και το διαμελισμένο σώμα του πετάχτηκε στη θάλασσα. Ο ανιψιός του κατέφυγε στη γαλλική πρεσβεία, η οποία τον παρέδωσε αργότερα στις Αρχές για να δικαστεί. Καταδικάστηκε σε θάνατο διά τουφεκισμού και τουφεκίστηκε στις 9 Οκτωβρίου του 1831.
Πηγές: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Βικιπαίδεια, Πάπυρος Λαρούς. Η μηχανή του χρόνου.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
