Στη μνήμη του πολιούχου Ρόδου Αγίου Κωνσταντίνου Υδραίου

Rodiaki NewsRoom

Κάθε χρόνο στις 14 Νοεμβρίου, η Ρόδος τιμά τη Μνήμη του πολιούχου της Αγίου Κωνσταντίνου του Νεομάρτυρος του Υδραίου. Του Κωνσταντή Δημαμά, που ξεκίνησε δεκαοχτάχρονο βλαστάρι από τη γενέτειρά του την Ύδρα, λαχταρώντας μια ζωή έξω απ’ τη φτώχεια, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στη Ρόδο, κυνηγώντας το όνειρό του.

Γράφει ο ποιητής Δημήτρης Μπρούχος

Θα μπορούσε να είναι μια σημερινή ιστορία, από αυτές που συμβαίνουν γύρω μας, καθώς τα όνειρα, οι προσδοκίες, τα «θέλω» της νιότης, παραμένουν ίδια, διαχρονικά.

Η μορφή του Κωνσταντίνου του Υδραίου, εντελώς ανθρώπινη και καθημερινή, σαν κι αυτές που αναγνωρίζουμε συχνά σε συνανθρώπους μας, είναι το απόλυτο πρόσωπο, που περιδιαβαίνει στα σοκάκια της Παλιάς πόλης, που με τη ζωή του μας αφηγείται και μας καταδεικνύει τη ματαιότητα της παρόρμησης στο μακρύ ταξίδι της πλάνης, αφήνοντας να διαχυθεί ως θυμίαμα εύοσμο από το δισάκι της καρδιάς του η περιπέτεια και η αγωνία του επίγειου περάσματός του, με μια ψυχή «φλεγομένη αλλά μη καιομένη», όπως η βάτος, κατά πως λένε και οι Γραφές.

Μετά από μια ταραχώδη περίοδο, ο ίδιος, ξεκινώντας ως βαθιά χριστιανός, από τα παιδικά του χρόνια στην Ύδρα, τον ερχομό του στη Ρόδο, περιπλανήθηκε, μέχρι την τραγική στιγμή της εξαπάτησής του και τη μεγάλη στροφή της ζωής του, που άλλαξε την πορεία του αλλά ποτέ στο βάθος την πίστη του. Πάλεψε σκληρά με τα διλήμματά του, μέχρι να καταλήξει να μετανοήσει και να ομολογήσει Χριστό, παρά τα φριχτά βασανιστήρια που υπέστη για την άρνησή του και να αφήσει την τελευταία του πνοή απαγχονισμένος, στον πλάτανο του Μανδρακιού, εκεί, απ’ όπου ξεκίνησαν όλα.

«ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ ΨΥΧΗ…

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο ΥΔΡΑΙΟΣ,

ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ»

Αισθάνομαι ευλογημένος, που αξιώθηκα να αρθρώσω τον έμμετρο ταπεινό μου λόγο για τον πολιούχο Άγιο Κωνσταντίνο τον Νεομάρτυρα, τον Υδραίο, υπογράφοντας ο ίδιος και τη μουσική σύνθεση, δομημένο ένα έργο σε μορφή ορατορίου και να το παρουσιάσω στο νησί της Ρόδου, με το οποίο έμελε να δεθεί άρρηκτα. Τελικά οι λέξεις και οι ήχοι, έχουν τον τρόπο να αναπλάθουν εικόνες και συναισθήματα, που σαν «αερικά» κινούνται στον κάθε χρόνο και στον κάθε τόπο, μεταφέροντας σημαντικά διδάγματα με πανανθρώπινη αξία.

Διαμοιρασμένο σε μέρη αφήγησης, χορωδιακά και μονωδίες, γραμμένο περιγραφικά σε ελεύθερη απόδοση στην πρόζα και κάποτε έμμετρο ομοιοκατάληκτο, κυρίως στις μονωδίες και στα χορωδιακά, το έργο στην παγκόσμια πρώτη παρουσίασή του στο Ιερό Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού, συν-κίνησε, που πάει να πει πως ζωντάνεψε μέσα στη φαντασία του καθενός από το πολυπληθές ακροατήριο που παραβρέθηκε και το βίωσε, την πορεία της σύντομης ζωής του πολιούχου.

Αποτελεί ξεχωριστή τιμή για μένα, που ο Δήμος Ρόδου, ο Δ.Ο.Π.Α.Ρ., το Διεθνές Κέντρο Συγγραφέων και Μεταφραστών και τα Εκπαιδευτήρια «Ροδίων Παιδεία», υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Ρόδου, με χορηγούς επικοινωνίας τη «Ροδιακή», το «Ράδιο Λυχνάρι» και το «iPortα», ανήμερα της εορτής της Μνήμης του πολιούχου στις 14 Νοεμβρίου, συνέπραξαν στην κορύφωση των εκδηλώσεων με την παρουσίαση του ορατορίου μου, ώστε να προκύψει μια πραγματικά «μεγαλειώδης παράσταση», που τουλάχιστον οι συντελεστές, θα θυμόμαστε για χρόνια.

Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους και πρωτίστως στους συνεργάτες μου, στον πολυβραβευμένο ηθοποιό Γρηγόρη Βαλτινό που είχε το βάρος της αφήγησης, στον λόγιο μουσικό Γιώργο Ξανθόπουλο, που έκανε τις εναρμονίσεις συνοδεύοντας στο πιάνο τους άξιους, ταλαντούχους ερμηνευτές Μαίρη Δούτση και Φωκίωνα Μπαρμπόκα που απέδωσαν τις μονωδίες και στην Ευανθία Κρητικού που διηύθυνε τις Χορωδίες Νέων «Αρίων» και Ενηλίκων «Ροδίων Εμμέλεια» των Εκπαιδευτηρίων «Ροδίων Παιδεία».

Και βέβαια, στο εξαιρετικό κοινό της Ρόδου, που με αγκάλιασε με την αγάπη του και το πιο ζεστό του χειροκρότημα…

Απόσπασμα από το λιμπρέτο:

Τ’ ΟΝΕΙΡΟ ΑΦΥΛΑΧΤΟ

«Η Ρόδος ανθός και νησί / Εικόνα επί γης παραδείσου / Μακριά σου η ζωή μου μισή / Κι εγώ, ένα ξένο παιδί σου… / Αλμύρα στου Αιγαίου το φως / Στιγμή η ζωή και σταγόνα / Ο φθόγγος μου ο πιο κρυφός / Στο πέλαγο μοιάζει γοργόνα… / Τ’ όνειρο αφύλαχτο και μου το κλέψαν / Κι έγιναν θάλασσες οι ουρανοί / Ό, τι αγάπησα το σημαδέψαν / Και το κουρσέψαν Σαρακηνοί…»