«Αργοπέθαινα με γοργούς ρυθμούς, η καρδιά μου για δεύτερη φορά με πρόδιδε…»!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 6823 ΦΟΡΕΣ
Η Βούλα Σταματίου μοιράζεται μαζί μας την ιστορία της υγείας της και δίνει μηνύματα
Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη
Αυτά ή σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο ή χειρότερο! Ίδιο πάντως δεν σ’ αφήνουν!
Η Βούλα Σταματίου, γεννήθηκε με το ίδιο πρόβλημα στην καρδιά, από το οποίο έφυγε πριν από λίγες ημέρες από τη ζωή ο μικρός Μιχαήλ Άγγελος, από τον Αρχάγγελο.
Η Βούλα έζησε, χωρίς προβλήματα, μέχρι πριν από λίγα χρόνια που η καρδιά της θα σταματούσε ξαφνικά αν δεν την προλάβαινε. Και τότε υποβλήθηκε στη δεύτερη επέμβαση με τόση δύναμη και θάρρος που προκαλεί θαυμασμό. Κι έγινε ακόμα καλύτερος άνθρωπος μετά τη νίκη αυτή και στάζει μέλι, αφήνοντας στην άκρη τα κακά, κρατώντας μόνο τα καλά και πηγαίνοντας παρακάτω.
Η κουβέντα μαζί της σκοπό έχει να δώσει δύναμη στους ανθρώπους να αντιμετωπίσουν τα δικά τους, γιατί όλα αντιμετωπίζονται, αυτό να μην το ξεχνά κανείς.
«Πριν από τέσσερα χρόνια έκανα τη δεύτερη επέμβαση καρδιάς, μου λέει. Η πρώτη ήταν όταν ήμουν μωρό τεσσάρων μηνών και τότε οι γιατροί δεν έδιναν ελπίδες ζωής. Είχα γεννηθεί και μετά από λίγες ημέρες συνειδητοποίησαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Οι γονείς μου με πήγαν Αθήνα. Ήταν τετραλογία Fallot. Με απλά λόγια, τέσσερα διαφορετικά προβλήματα πάνω στην καρδιά μου. Οι γιατροί στη Ρόδο είπαν ότι θα ζήσω κανένα μήνα! Κάποιος μίλησε στους γονείς μου για έναν γιατρό στο Χιούστον της Αμερικής, ο οποίος ήταν στην πρώτη ομάδα ανοιχτής καρδιάς που έγινε σε βρέφος. Του έστειλαν τον φάκελό μου.
Μπορούσαμε να πάμε να τον βρούμε. Τα χρήματα ήταν πάρα πολλά, βοήθησε ο κόσμος της Ρόδου βοήθησε κι ο τότε δήμαρχος Ιαλυσού, ο Τσίκκης. Το 1979 ήταν όλα δύσκολα. Οι γιατροί δεν υπέγραφαν να φύγω από την Ελλάδα θεωρώντας ότι πρόκειται για χαμένη υπόθεση κι οι γονείς μου δεν ήξεραν καν τη γλώσσα.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Χιούστον είχαν χαθεί οι βαλίτσες. Και τότε συνέβη αυτό που μου συμβαίνει πάντα, που κάτι γίνεται και υπάρχει κάποιος δίπλα μου που με βοηθά στα δύσκολα. Κάποια ενέργεια, ο Θεός… Χάνονται οι βαλίτσες, αλλά ακούγεται μία γυναικεία φωνή «Κύριε Σταματίου!»… Ήταν μία κυρία, η οποία είχε ακούσει τι πάμε να κάνουμε και από εκείνη τη στιγμή ανέλαβε τα πάντα για εμάς, μέχρι και τη συνεννόηση με τους γιατρούς».
Έζησες! Και στη συνέχεια μεγάλωνες φυσιολογικά, έκανες παιδί και η ζωή κυλούσε όμορφα μέχρι που η καρδιά σου σού δήλωσε πάλι ότι χρειάζεται βοήθεια!
Η επέμβαση πέτυχε. Γυρίσαμε στη Ρόδο, μεγάλωνα χωρίς να αντιμετωπίζω προβλήματα. Μέσα μου όμως μεγάλωνα κάπως διαφορετικά, αισθανόμουν κάτι ιδιαίτερο που ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω. Ίσως με επηρέαζε το βίωμα. Μπορεί να μην θυμόμουν τον πόνο όταν ήμουν μωρό, αλλά τα βιώματα υπήρχαν. Παντρεύτηκα, γέννησα, δούλευα μέχρι τέσσερις μέρες πριν γεννήσω...
Με παρακολουθούσε ο γυναικολόγος μου, αλλά και καρδιολόγος. Γεννήθηκε η κόρη μου η Αγγελική-Μαρίζα, θήλασα κιόλας... Περνώντας τα χρόνια έκανα εξετάσεις στον καρδιολόγο και ήταν όλα κανονικά. Στο δεύτερο χειρουργείο όμως οι γιατροί μου είπαν ότι η ανατομία της καρδιάς μου είναι διαφορετική από των υπολοίπων.
Η δεύτερη επέμβαση που έκανα ήταν μεταμόσχευση πνευμονικής βαλβίδας. Η ανατομία της καρδιάς μου είναι διαφορετική. Μάλιστα μου είπαν ότι είμαι η μοναδική στον κόσμο που η καρδιά μου είναι έτσι. Έχω πλήρη αναστροφή σπλάχνων. Η καρδιά μου είναι στα αριστερά μεν, αλλά δείχνει προς τα δεξιά. Μου είπαν πως δεν έχει σημασία αν θα κάνω την επέμβαση στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, το θέμα είναι να μου την κάνει γιατρός που θα έχει κάνει πολλές επεμβάσεις.
Πώς κατάλαβες ότι κάτι συμβαίνει πάλι, ποια ήταν τα συμπτώματα;
Πέντε χρόνια από σήμερα, τελειώνοντας η καλοκαιρινή σεζόν πήγα να δουλέψω για χειμώνα, σε μια παλιά μου δουλειά. Τότε κατάλαβα, κατεβαίνοντας στην αποθήκη και ανεβαίνοντας τις σκάλες, να ζορίζομαι λίγο, να έχω έναν βήχα, ένα λαχάνιασμα. Λέω «κουράζομαι εύκολα, δεν μπορώ να πάρω ανάσα...».
Ο γιατρός μού έβαλε holder, το ψάξαμε περισσότερο και ευτυχώς η δουλειά αυτή με ζόρισε και μου έβγαλε το πρόβλημα, αλλιώς μπορεί κάτι να μου συνέβαινε αιφνίδια. Φύγαμε Κρήτη λόγω της δουλειάς του άντρα μου. Έβαζα holder ανά τρεις εβδομάδες.
Έκανες μια μεγάλη αλλαγή και πήγες να ζήσεις σε άλλο μέρος, σε μία περίοδο που ήσουν σε πολύ σοβαρή κατάσταση!
Τίποτα δεν με σταματάει. Ό,τι και αν σου συμβαίνει, μπορείς να το ανατρέψεις. Πίστεψε στον εαυτό σου και θα βγεις νικητής. Αυτό είναι το μότο μου. Ψάχνοντας για γιατρό στην Κρήτη ήταν πια ξεκάθαρο ότι δεν μπορούσαν να μ’ αναλάβουν όλοι. Και τότε βρήκα τον Λιοδάκη, καρδιολόγο στο Ρέθυμνο και Άνθρωπο! Ήταν αυτός που μ’ έσωσε. Αργοπέθαινα με γοργούς ρυθμούς.
Την επέμβαση έπρεπε να την είχα κάνει όχι χθες, έπρεπε να την είχα κάνει πολύ καιρό πριν. Τα χάπια που μου είχαν δώσει άλλοι γιατροί δεν με βοηθούσαν. Είχα ανεπάρκεια πνευμονικής βαλβίδας και θα έπρεπε να γίνει μεταμόσχευση, με ομοιομόσχευμα. Η βαλβίδα δεν έπρεπε να είναι μεταλλική. Βρέθηκε μόσχευμα, βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή και επειδή είναι μόσχευμα θα κρατήσει περισσότερα χρόνια και δεν χρειάζεται να παίρνω και φάρμακα. Την επέμβαση μού την έκανε παιδοκαρδιοχειρούργος γιατί ήταν πολύ λεπτή.
Ήσουν τόσο ψύχραιμη όσο ψύχραιμα τα λες τώρα;
Σ’ όλη αυτή τη διαδικασία εγώ ήμουν η πιο ψύχραιμη. Όλοι είμαστε δυνατοί, αρκεί να το καταλάβουμε, να το συνειδητοποιήσουμε, δεν ξέρω. Μετά το πρώτο σοκ και τις σκέψεις για τα χειρότερα που θα μπορούσαν να συμβούν «το πήγα όπως πήγαινε»! Η διάρκεια του χειρουργείου ήταν 3,5 ώρες. Τα διαδικαστικά τα κανόνισα όλα εγώ, για εμένα, τον πατέρα μου και τον άντρα μου.
Πού θα μείνουν, τι θα κάνουν και μπήκα στο χειρουργείο. Μπαίνω στην εντατική, με βγάζουν, ο πόνος ήταν πολύ μεγάλος. Η μαμά μου έκλαιγε, τη σταμάτησα, της λέω: «αν είναι να κλαις, θα κρατήσω απόσταση». Έριχνα τοίχους για να προστατεύσω στον εαυτό μου. Θυμάμαι τον μπαμπά μου και τον άντρα μου μέσα στην εντατική ενώ ακόμη βρισκόμουν σε νάρκωση να λένε στους γιατρούς: «πείτε της ότι όλα πήγανε καλά...»…
Είπες μετά «γιατί σ’ εμένα…»;
Έτυχε σ’ εμένα, τι να κάνω, έτυχε σ’ εμένα από τότε που γεννήθηκα. Το παλεύεις. Τώρα είμαι καλά, αλλά έχω πολύ χαμηλούς παλμούς και κάθε δύο μήνες βάζω holder. Ίσως χρειαστεί βηματοδότης. Δεν το βάζω κάτω. Ίσα-ίσα που θα βοηθήσει ο βηματοδότης αν τύχει και χρειαστεί. Μετά το χειρουργείο είχα 27 παλμούς και ήταν θέμα ωρών να σταματήσει η καρδιά μου. Όταν βρέθηκε το μόσχευμα ήμουν στο όριο. Περπατούσα πέντε βήματα και λαχάνιαζα. Έκανα εμετούς. Όλα ο άντρας μου, δίπλα μου στα πάντα. Στα δύσκολα, στα εύκολα είμαστε ένα.
Αν δεν έβρισκα αυτόν τον ευλογημένο γιατρό, θα καθυστερούσα κι άλλο την επέμβαση και μετά δεν θα άντεχα να την κάνω. Επιπλέον 10 μήνες μετά το χειρουργείο ανακάλυψα ότι είχα ρευματοειδή αρθρίτιδα. Ευτυχώς ήταν στην αρχή. Με την κατάλληλη θεραπεία, με αρκετό περπάτημα, σωστή διατροφή και καλή ψυχολογία, απαλλάχτηκα κι απ’ αυτό.
Είδα ότι την ημερομηνία της επέμβασής σου την γιόρτασες φέτος, στο Facebook!
Ήταν 4 χρόνια πριν και φέτος έκανα γενέθλια! Ήταν τα γενέθλιά μου, ξαναγεννήθηκα. Τον χειμώνα περπατάω 10-12 χιλιόμετρα την ημέρα. Τρώω υγιεινά... Ένα πράγμα είχα στο μυαλό μου από τη στιγμή που ξαναγεννήθηκα και το κατάφερα: να φτιάξω έναν χώρο που να μπορώ κι εγώ να προσφέρω στους ανθρώπους.
Μία δύναμη που έρχεται από μέσα μου και βγαίνει από τα χέρια μου. Κι αυτός είναι ο δρόμος της ζωής μου τώρα πια: Θεραπεύτρια μασάζ-αισθητικός. H ηρεμία μέσω του μασάζ. Ό,τι έχω ζήσει μ’ έκανε πιο δυνατή. Συνειδητοποίησα πράγματα για τη ζωή που τα ήξερα, αλλά τώρα τα υπολογίζω καλύτερα. Υγεία να έχει όλος ο κόσμος και όλα τα μπορούμε.
Μου έδειξε τις φωτογραφίες της κόρης της, μου είπε ξανά για τον άντρα της, τον Τυνήσιο που της στέκεται σε όλα… Συμφωνήσαμε να πάμε για περπάτημα μαζί... Η Βούλα είναι η ηρεμία προσωποποιημένη, μαζί με δύναμη που δεν την βλέπεις με την πρώτη ματιά, αλλά υπάρχει σ’ ένα απίθανο μείγμα, σ’ αυτό το κορίτσι.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
