Θανάσης Καραναστάσης: Δεν είναι χόμπι η μετανάστευση, αλλά τι;

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Θανάσης Καραναστάσης

Ο πατέρας μου ξενιτεύτηκε δεκατριών χρονών παιδάκι. Πρώτα στην Oδησσό για πέντε χρόνια κι ύστερα στη Νέα Υόρκη για άλλα έντεκα.

Δεκαέξι χρόνια συνολικά ξόδεψε στην ξενιτιά για να βοηθήσει τους γονείς και τ’ αδέλφια του. Και η μεγάλη μου αδελφή και ο άντρας της και ο άντρας της άλλης μου αδελφής μετανάστες κι αυτοί για κάμποσα χρόνια στην Αυστραλία. Δύο θείες μου, αδελφές της μητέρας μου, έζησαν και πέθαναν στη Νότια Γαλλία.

Κι εγώ για κάποια χρόνια βρέθηκα σε ξένη χώρα. Χιλιάδες οικογένειες Ελλήνων, κι όχι μόνον η δική μου, γνώρισαν στο παρελθόν τον πόνο της μετανάστευσης.

Τη δεκαετία του 1950 καραβιές ολόκληρες νέων ανθρώπων, στην πιο παραγωγική τους ηλικία, έφευγαν για την Αυστραλία σε αναζήτηση σ’ αυτή τη μακρινή ήπειρο μιας καλύτερης ζωής.
Αργότερα ακολούθησε η φυγή με τα τρένα για τη Γερμανία, το Βέλγιο και άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, η Νότια Αφρική και η Νότια Αμερική δέχθηκαν επίσης πολλές χιλιάδες Ελλήνων μεταναστών.
Η Ελλάδα, από την πρώιμη κιόλας αρχαιότητα έως τις μέρες μας, υπήρξε χώρα εξαγωγής μεταναστών, με σημαντική έξαρση του φαινομένου στις αρχές και στα μέσα του 20ού αιώνα.
Τα τελευταία 30-35 χρόνια, εντελώς αναπάντεχα, η Ελλάδα έγινε χώρα υποδοχής μεταναστών.
Τον πρώτο καιρό οι μετανάστες προέρχονταν από τις βαλκανικές και τις πρώην κομμουνιστικές χώρες.

Αργότερα, τα μεταναστευτικά ρεύματα έφθαναν στην πατρίδα μας από χώρες, όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία και αλλού, μέσω της Τουρκίας κυρίως.
Χιλιάδες απελπισμένοι άνθρωποι έφθαναν σε μια χρεοκοπημένη χώρα, να μην το ξεχνούμε αυτό. Για πολλά χρόνια η δική μας χώρα δεν διέθετε μεταναστευτικό νομοθετικό πλαίσιο, δεν είχε τις αναγκαίες υποδομές για τη φιλοξενία του μεγάλου πλήθους των βασανισμένων αυτών ανθρώπων.

Εξυπακούεται ότι έπρεπε να τους παράσχει στέγη, τροφή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εκπαίδευση για τα παιδιά τους. Να τους εξασφαλίσει και δυνατότητα εργασίας αασφαλώς. Τέτοια ζητήματα δεν απασχολούσαν βέβαια όλους εκείνους που ξαφνικά έκαναν σκοπό της ζωής τους να προστρέξουν στην υποδοχή και το καλωσόρισμα κάθε αφικνούμενου μετανάστη από τις απέναντι ακτές.

Κάτι περίεργοι τύποι «αλληλέγγυοι» ή «συλλογικότητες» αυτοαποκαλούμενοι και κάτι θολών προθέσεων «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ)» υποκατέστησαν το επίσημο κράτος ασκώντας τη δική τους μεταναστευτική πολιτική.
Έκαναν επάγγελμα την ευαισθησία και το φιλόξενο πνεύμα σε αντιδιαστολή, προφανώς, με την «αναισθησία» και τον «ρατσισμό» των υπόλοιπων Ελλήνων.

Θα είχαν ζητήσει και την επαναφορά των «πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων» αν ήταν στο χέρι τους. Έτσι μετέτρεψαν την Ελλάδα σε «ξέφραγο αμπέλι», έδωσαν την ευκαιρία στους δουλεμπόρους να πλουτίζουν και στον Ερντογάν να εκμεταλλεύεται το μεταναστευτικό εις βάρος της χώρας μας και να μας κάνει και μαθήματα δημοκρατίας...
Μια τόσο «ανοιχτή» χώρα, όπως η Ελλάδα, προσφέρεται για την είσοδο κάθε προέλευσης ανθρώπων.

Έτσι οι Μαροκινοί, για παράδειγμα, δεν πάνε στις απέναντι χώρες, έρχονται σε μας παρά τη μεγάλη απόσταση που χωρίζει τις δύο χώρες μας.

Οι Σομαλοί δεν πάνε στην απέναντι πλούσια Σαουδική Αραβία, σε μας έρχονται κι αυτοί. Δεν χρειάζεται να αναφέρω άλλα παραδείγματα.
Γεγονός πάντως είναι ότι η Ελλάδα υποχρεώθηκε περισσότερο από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες να επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος της παράνομης μετανάστευσης.

Και είναι σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα των επεμβάσεων άλλων δυνάμεων σε χώρες της Ασίας και της Αφρικής, στις οποίες η χώρα μας δεν είχε καμία συμμετοχή.

Οι άλλοι Ευρωπαίοι σφράγισαν καλά τα σύνορά τους και άφησαν σε μας να διαχειριστούμε το πρόβλημα. Συμπονούν βέβαια κι αυτοί τους μετανάστες, από μακριά όμως. Δεν παύουν δε να μας κάνουν υποδείξεις για το ένα και το άλλο θέμα. Από την άλλη, δεν ακούμε να νοιάζονται για τις συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών στην Τουρκία. Κι αυτοί οι κήρυκες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποφεύγουν να κάνουν καμία βόλτα προς τα εκεί.
Βεβαίως δεν είναι χόμπι η μετανάστευση, οφείλω να το σημειώσω αυτό.
Κανένας δεν εγκαταλείπει στα καλά καθούμενα τον τόπο του, τους δικούς του ανθρώπους και τους φίλους του για να πάει προς ...εξερεύνηση σε άλλο τόπο.

Η έσχατη ανάγκη, η ακραία φτώχεια, οι διώξεις από αυταρχικά καθεστώτα και ο φόβος του πολέμου αναγκάζουν τους ανθρώπους να αναζητήσουν κάπου αλλού μια καλύτερη ζωή.

Δεν γίνεται όμως να παραβιάζονται μ’ αυτή τη δικαιολογία μαζικά τα σύνορα μιας χώρας. Οι δικοί μας μετανάστες, οι μετανάστες από την Ιταλία, την Πορτογαλία, τη Γιουγκοσλαβία, την Πολωνία ή την Ιρλανδία δεν εγκατέλειπαν τις πατρίδες τους εάν δεν είχαν την έγκριση των αρχών των χωρών υποδοχής και δεν πληρούσαν ορισμένες προϋποθέσεις.

Επιπλέον δεν πήγαιναν σ’ αυτές τις χώρες για ν’ αλλάξουν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις ή τον τρόπο ζωής των κοινωνιών τους. Προσαρμόζονταν στις συνθήκες που έβρισκαν εκεί.

Σε αντίθεση με τους μουσουλμάνους το θρήσκευμα, που δεν προσαρμόζονται εύκολα, κι αυτό είναι ένα αξεπέραστο πρόβλημα. Εδώ είχαμε και το ζήτημα του προσδιορισμού των παράνομων μεταναστών.

Διότι οι εγχώριοι πολιτικά ορθοφρονούντες πάθαιναν αμόκ στο άκουσμα του χαρακτηρισμού «λαθρομετανάστες». Δεν υπάρχουν «λαθραίοι άνθρωποι» φώναζαν και ξαναφώναζαν.

Δεν καταλάβαιναν και μάλλον δεν καταλαβαίνουν ακόμη, ότι ο χαρακτηρισμός, δεν αμφισβητεί την υπόσταση των ανθρώπων, αλλά τις παράνομες ενέργειες ή δραστηριότητές τους.

Με το δικό τους σκεπτικό οι «λαθρέμποροι», οι «λαθροκυνηγοί», οι «λαθρεπιβάτες» και οι άλλοι «λάθρα» ενεργούντες είναι «λαθραίοι άνθρωποι». Κήρυξαν τον πόλεμο σ’ αυτή την πανάρχαια λέξη, λες και είχαν αποστολή να ...διορθώσουν τη γλώσσα μας. Δυσερμήνευτα πράγματα.

Τώρα πάντως το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης μετακόμισε στην καρδιά της Ευρώπης.
Θα καταλάβουν, άραγε, οι βόρειοι τη δοκιμασία που πέρασε και περνά ακόμη η δική μας χώρα;

Κι ένα ακόμα ερώτημα: αυτοί που επιμένουν να έρχονται προς τα μέρη μας δεν έχουν ακούσει ότι μερικές χιλιάδες ψυχές χάθηκαν στα νερά του Αιγαίου και της κεντρικής Μεσογείου;
Δεν έχουν ακούσει ότι καθηλώνονται στην Ελλάδα επειδή δεν τους δέχονται οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες;

Σωστά είναι τα περί ασύλου, οι διεθνείς κανονισμοί για την προστασία μεταναστών και προσφύγων. Αρκεί να μην απαιτείται η τήρησή τους επιλεκτικά.
Και να μην επιτρέπουν σε αυταρχικούς ηγέτες να παίζουν με τον πόνο χιλιάδων ανθρώπων για να επιτύχουν δικούς τους σκοπούς.