«Καλαμπόκι» και «κινητό» ενάντια στην απόλαυση μιας ταινίας στο σινεμά

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης

Η απουσία σεβασμού και εκτίμησης από τη νεολαία σε μερικές περιπτώσεις φαίνεται έντονα και προκλητικά. Η εποχή της απαξίας και της πολιτιστικής αφυδάτωσης έχει απλώσει το γκρίζο πέπλο της σε πολλές εκφάνσεις του δημόσιου βίου και της ατομικής ευθύνης. Δείγμα από τα αναφερόμενα δέχθηκα από την παρουσία μου σε κινηματογράφο της πόλης. Ταινία με ειδικό βάρος «Καλάβρυτα 1943» που παρουσίασε εκπληκτικά τη σφαγή των 700 και πλέον κατοίκων ως αντίποινα από τους Γερμανούς ναζί.

Στην αίθουσα υπήρχαν όλα τα μέτρα προστασίας για την πανδημία και η ευταξία ήταν περιγραφόμενη. Το όλο κλίμα της απόλαυσης της ταινίας χάλασε η συμπεριφορά ενός νεολαίου που με απίστευτο θράσος έτρωγε το καλαμπόκι του ρουφώντας την coca-cola και παράλληλα μιλούσε και στο κινητό τηλέφωνο. Χωρίς φιλότιμο, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς ως προς τον διπλανό του ένιωθε «άρχοντας» στον δικό του κόσμο.

Το δικό του «βασίλειο» το βόλευε να νιώθει μοναδικός και σπουδαίος, χωρίς να έχει την αίσθηση του περιεχομένου της ταινίας και του χώρου. Πώς άλλωστε θα την είχε εφόσον τον απασχολούσε το καλαμπόκι και το i-phone. Η έξοδος για αυτόν ήταν μια απλή συνήθεια του φθινοπωρινού Σαββάτου ίσως με τους φίλους του, ίσως με τον ίδιο τον εαυτό του στο επιλεγμένο «σύμπαν».

Παρά τις παρατηρήσεις συνέχισε να απολαμβάνει το δικό του καθεστώς, οπότε αναγκάστηκα και μετά τις υποδείξεις του υπεύθυνου του σινεμά προς αυτόν, να μετακομίσω σε άλλη θέση για να μπορέσω να τελειώσω την προβολή της ταινίας και να υιοθετήσω τα σπάνια πατριωτικά μηνύματά της. Χωρίς παραλληλισμό και φεύγοντας στο τέλος της ταινίας μου πέρναγαν ιδέες αυστηρότερες και πιθανόν ακραίες για το συμβάν που εξελίχθηκε κατά τη διάρκεια της προβολής.

Αυτή η ισχνή μερίδα της νεολαίας που χωρίς όρια και νιώθοντας «αυτάρκης» είναι εκείνοι που με πρόσχημα τον αυθορμητισμό και την έκρηξη μπορεί να συγκροτεί συμμορίες και ομάδες επίθεσης ενάντια σε άλλες. Παράδειγμα προς αποφυγή η «Colonos Hooligans Family» που παρουσιάστηκε πρόσφατα και από την τηλεόραση στις ειδήσεις με συμπεριφορά παραβατική, με ξυλοδαρμούς και θύματα ανυποψίαστους συμμαθητές και ανυπεράσπιστα άλλα άτομα.

Η απρεπής αυτή συμπεριφορά εκτιμώ ότι πηγάζει από την ανωριμότητα της μερίδας αυτών των παιδιών να ενστερνιστούν τα ιδανικά και τις αξίες της σύγχρονης εποχής. Αυτή η ανωριμότητα προέρχεται από την α-παιδεία αλλά και την έλλειψη αναστολών κοινωνικού περιεχομένου. Τα φαινόμενα της εφηβικής βίας πολλαπλασιάζονται δυναμικά, όπως και της γυναικείας.

Η εποχή της ατομικότητας γεννάει τα «υπερ-εγώ» σε βαθμό να μηδενίζονται οι κανόνες της ευθύνης και της αλληλέγγυας συμπεριφοράς. Χωρίς υστεροβουλίες και έχοντας το μεράκι της παιδείας και της αγωγής νιώθω προδομένος από τις παρεκκλίσεις μερίδας της νεολαίας. Στη σκέψη μου έρχεται η γενιά του Πολυτεχνείου, η γενιά του Μάη του ’68, του θαρραλέου φοιτητή στην πλατεία Τιέν Αν Μεν της Κίνας το 1989 που στάθηκε απέναντι στο επιβλητικό πέρασμα του καθεστωτικού τανκ, των πολιτικών διαδηλώσεων, των φοιτητικών συλλόγων και των πολιτικών ζυμώσεων.

Σήμερα όλα τα επαναστατικά και τα ωραία αρχίζουν να μουδιάζουν και να ξεμυρίζουν κάτω από το πληκτρολόγιο, από την οθόνη, από τους αλγόριθμους και τα δίκτυα, από τα κινητά τηλέφωνα και το Facebook. Η νεολαία, όχι το σύνολο, σήμερα εμφανίζει σημεία κόπωσης του δημόσιου λόγου και της αξιολόγησης.

Ο τσαμπουκάς μερικών έχει υπερβεί τα σύνορα της κατανόησης και της συμπάθειας. Τα «είδωλα» της τηλεόρασης, τα δημόσια τα πρότυπα, τα video games οδηγούν και συνεισφέρουν σε μια βίαιη εικόνα που χρειάζεται μια συνολική επανεξέταση από τους ταγούς. Χρειάζεται η επαγρύπνηση των σχολείων, της οικογένειας, των φίλων αλλά και της παρουσίας στον δημόσιο χώρο, που για εμένα θεωρείται ο «πίνακας ανακοινώσεων» πολιτισμού και κουλτούρας κάθε γενιάς και τόπου έκδοσης. -

Δεν μπορεί ένα «καλαμπόκι» να μου στερεί την ψυχαγωγία μιας ταινίας στο σινεμά γιατί κάποιος δεν κατανοεί το όριο του δημόσιου χώρου. - Δεν μπορεί ένα κινητό τηλέφωνο του «δίπλα» να γίνεται το εμπόδιο απόλαυσης του δικού μου κόσμου, της δικής μου διάθεσης γιατί προβάλλει την ασυμβατότητα προς τον σεβασμό.