Γυναίκα της χρονιάς, η κ. Ιωάννα Παλιοσπύρου (η μέγιστη μορφή της αξιοπρέπειας)

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Αγαπητός Ξάνθης
Αρχιτέκτονας

Κάθε χρόνο μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις προσωπικότητες που αφήνουν το αποτύπωμα τους στο χρόνο που μας πέρασε. Η ταπεινότητα μου διέκρινε την Ιωάννα Παλιοσπύρου, ως γυναίκα – σύμβολο, που με τη στάση της άνοιξε και φώτισε τον δρόμο της αξιοπρέπειας και της ανθεκτικότητας έναντι στη βία και στο μίσος.

Σ’ ένδειξη ευχαριστίας αναδημοσιεύω άρθρο μου που προβλήθηκε στη φιλόξενη εφημερίδα σας στις 10 Οκτωβρίου 2021, σ. 19. Ακόμη και με το τελευταίο μήνυμά της, αποτυπώνει το μεγαλείο της ψυχής πάνω σε μια μικρή πινακίδα καρφιτσωμένη σ΄ ένα κορμό δένδρου, κάνοντας το σήμα της νίκης η ίδια γράφει: «Τι λέμε στον Θεό του θανάτου; ΟΧΙ ΣΗΜΕΡΑ».
Καλή Πρωτοχρονιά…

ΤΟ «ΒΙΤΡΙΟΛΙ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ και ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ
«Η πλαστική μάσκα της Ιωάννας, το θύμα από τα αδίστακτα χέρια της Έφης με το λούσιμο από βιτριόλι στους 400 βαθμούς Κελσίου στο σώμα της πρώτης, έχει ταρακουνήσει το δημόσιο βίο της χώρας. Η αποτρόπαια πράξη που καταρράκωσε το 35χρόνο κορίτσι και κατέστρεψε τη ζωή της, σημάδεψε παράλληλα τη σκέψη μας και την άποψη μας περί νοήματος της βαρβαρότητας.

Η χρήση του θειικού οξέος ξεκινάει από τον Μεσαίωνα και επεκτείνεται με άλλες μορφές, μέχρι και τα σήμερα. Το πάθος και το μίσος του ανθρώπου μπορεί να οδηγήσει σε ακραία φαινόμενα και δράσεις, τέτοιες που μετατρέπουν το λελογισμένο ον σε ζώο επιθετικό, «σαρκοφάγο».

Περί τις 1.500 απόπειρες με βιτριόλι καταγράφονται στις μέρες μας ετησίως.

Αυτό το φονικό «όπλο» της Έφης έκανε το πρόσωπο της Ιωάννας να αλλοιωθεί, έκανε τα μάρμαρα να αλλοιωθούν, έκανε τους τοίχους να αφρίσουν, τα παπούτσια να λιώσουν, ακόμη και «σίδερο» θα ρευστοποιούταν είπαν στις ειδήσεις.

Στη χώρα μας, η επίθεση με βιτριόλι γίνεται γνωστότερη με την υπόθεση της Κούνεβα, το 2008 με την παραμόρφωση του προσώπου της παθούσης. Ο τρόμος που γεννιέται, η ζωντανή απειλή που αναφύεται, ο πόνος που ξεριζώνει τη ψυχή είναι το αποτέλεσμα της ζωώδους έκφρασης του ατόμου που συνυπάρχει με την ανθρώπινη πλευρά. Όταν, όμως, η πρώτη πλευρά υπερνικήσει τη δεύτερη, τότε ο άνθρωπος μεταλλάσσεται σε θηρίο ανήμερο που καταστρέφει, αντικοινωνικοποιείται και τελικά τίθεται στο περιθώριο.

Ο θύτης νομίζει ότι μπορεί να εκτελέσει την αποτρόπαια πράξη με την πολυτέλεια της δικαιολογίας του συμψηφισμού, της εν θερμώ κατάστασης, της συμβατής εκδίκησης. Αυτό, όμως, στην κοινωνία του λόγου και όχι του παράλογου, δεν έχει θέση με τις αξίες που έχουν εμπεδωθεί με την συνύπαρξη του ατόμου και της συμβίωση του.

Το πρόσωπο είναι ο καθρέπτης του ατόμου, είναι το φως του σώματος, είναι το τετράδιο των συναισθημάτων, είναι ο δείκτης του φέρεσθαι, είναι η ταυτότητα μας.

Είναι το «όχημα» επικοινωνίας, είναι η εξωστρέφεια μας, είναι ο άφωνος λόγος, είναι το διαβατήριο μας. Είναι η αποτύπωση της μνήμης μας, είναι η τελευταία φωτογραφία στην επίγεια ζωή μας. Καταστρέφοντας το, σβήνεις τον άνθρωπο, σβήνεις την ύπαρξή του.

Δεν μπορείς να υπάρξεις χωρίς αυτό.

Το χαμόγελο, η ματιά, η φωνή, η γκριμάτσα, δεν μπορεί να κρυφτεί, δεν μπορεί να εξαφανιστεί, γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχουν νοήματα, δεν υπάρχει συναίσθημα . Υπάρχει μια μορφή τέλους.

Μπορεί η γενναία, Ιωάννα Παλιοσπύρου, να διακατέχεται από ανωτερότητα, με την ευθύτητα του λόγου της, όμως, είναι βέβαιο ότι ο αδυσώπητος τρόμος έχει φωλιάσει στο πρόσωπό της. Και η πιθανή, μετά από 5 χρόνια περίπου, αποφυλάκιση της 36χρονης Έφης Κακαράντζουλα να φαίνεται μακριά, όμως η βασανιστική χρονική διάρκεια είναι μικρή μέσα από την τραυματική εμπειρία της ψυχικής ηρεμίας της Ιωάννας.

Το ερώτημα που γεννιέται είναι κατά πόσο μπορεί αυτό το «τέρας-άνθρωπος» να συμφιλιωθεί με τις αξιακές συνθήκες της συνεργασίας και της συναδέλφωσης με τους άλλους;

Η παιδεία και η καλλιέργεια του πνεύματος μπορούν να δαμάσουν τα βάρβαρα ένστικτα του ανθρώπου που δεν έχουν καθόλου υποχωρήσει, αλλά κοιμούνται και είναι έτοιμα να ξυπνήσουν, μόλις τους δοθούν οι ευκαιρίες.

Στην Έφη δόθηκε η ευκαιρία μέσα από το ερωτικό, δαιμόνιο πάθος να διεγερθεί το θηρίο της εκδίκησης, της εξαφάνισης του αντιζήλου πρόσωπου.

Δεν μπορώ να την καταλάβω γιατί ανήκω στον κόσμο της ενσυναίσθησης.

Η μάσκα ανήκει στους μασκοφόρους, αλλά ανήκει και στην Ιωάννα, με την απόλυτη ερμηνεία της ως πρόσωπο της δύναμης, της παιδευτικής διδαχής και της ανθρώπινης υπερβάσης.

Ευχαριστούμε την Ιωάννα για το μάθημα ύψιστης αξιοπρεπείας και ευπρεπείας...».