Η Μεγάλη Εβδομάδα: Ημέρες βίωσης των Σεπτών Παθών του Άρχοντα της Ειρήνης, που τόσο ποθεί η πάσχουσα ανθρωπότητα

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Ελευθερία Μουρσελά-Δράκου

Οι μέρες της Μ. Εβδομάδας είναι μέρες πένθους για τους χριστιανούς. Με κατάνυξη και θλίψη παρακολουθούμε την πορεία του Χριστού προς το «Εκούσιο Πάθος». Συμπάσχουμε και το μόνο που ζητάμε είναι το Έλεός Του.

Άλαλοι στεναγμοί βγαίνουν από μέσα μας και με μάτια δακρυσμένα βλέπουμε τον Βασιλέα των Όλων να θυσιάζεται με τον πιο ατιμωτικό θάνατο «τον σταυρικόν» από ευσπλαχνία και αγάπη για μας. Ο Σταυρός του Ιησού είναι το μέσα της σωτηρίας μας.

Με τον σταυρό ο Χριστός σταύρωσε το μίσος, την αδικία και μας χάρισε την Ελπίδα. Με το «Τετέλεσται» έδωσε τέλος στη βία. Μ’ ανοιχτά τα χέρια Του μάς αγκάλιασε. Παίρνοντας ένα λουλούδι από τον Επιτάφιο και αναλογιζόμενοι τη μετάνοια του ληστή λίγο πριν πεθάνει, ας ομολογήσουμε και εμείς με πίστη και ταπεινοσύνη.
«Μνήσθητι και ημών Σωτήρ εν τη Βασιλεία Σου»

Είθε ν’ ακούσουμε και εμείς αυτά που με αμέτρητη ευσπλαχνία και παρήγορη φωνή είπε ο Χριστός στον ληστή που μετάνιωσε. «Αμήν λέγω σοι σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω». Του έδωσε το κλειδί του Παραδείσου και ο ληστής από ευγνωμοσύνη θα ψάλλει ύμνους προς τον βασιλέα των Πάντων. Εμείς οι κουρασμένοι στρατοκόποι της ζωής όπως «ο Τυφλός προ του Σταυρού» αναζητούμε το ανέσπερο φως του Χριστού να καθαρίσει τα θολωμένα μάτια μας από τον πόνο και τις καταιγίδες της τωρινής μας ζωής. Ποθούμε να φωτίσει το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στ’ απάνεμο λιμάνι Του.

Είθε το θείο φως να φωτίσει όσους κρατούν τα ηνία του κόσμου. Να μην σκορπούν τον πόνο και τη δυστυχία, αλλά να χαρίσουν το χαμόγελο και την ποθητή ειρήνη σε κάθε πονεμένη ψυχή.

«Η Ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν να φρουρήσει τας καρδίας υμών, ίνα πράσσετε όσα δίκαια και αγνά και προσφιλή. Έσται ο Θεός μεθ’ υμών» - Απόστολος Παύλος προς Φίλιππο.

«Πρέπει όλοι και ιδίως τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι,-ες να ζήσουν και να χαρούν τον κόσμο που ο Θεός έπλασε με τόση αστείρευτη αγάπη και Σοφία. Είθε το φως της Ανάστασης να φωτίσει το σκότος της ψυχής μας» - Γρ. Παλαμάς
Καλή Ανάσταση

Ο τυφλός προ του Σταυρού
Τί εἶν’ ἡ βοὴ στὸ Γολγοθᾶ ποὺ κόσμος τρέχει ἀπάνω;
-Πηγαίνουν νὰ σταυρώσουν δυὸ μαζὶ μὲ κάποιον πλᾶνο.
-Ποιοί νἆν οἱ δυό, ποὺ ἐκδικητὴς ὁ χάρος τοὺς προσμένει;
-Κλέφτες, φονιάδες, ἄρπαγες, κακούργοι ξακουσμένοι.
-Καὶ ποιός ὁ πλᾶνος ποὺ κι αὐτὸς θὰ σταυρωθῇ μαζί τους;
-Τοὺς Φαρισαίους ῥώτησε, εἰναι δουλειὰ δική τους!
-Θὰ πάω νὰ δῶ…

Εἶπα νὰ δῶ κι ἦρθαν στὸ νοῦ μου πάλι τὰ χρόνια ποὺ ἤμουνα τυφλός. Τυφλός! Ἐσεῖς οἱ ἄλλοι δὲν ξέρετε πόσο ἡ ψυχὴ μέσα στὰ στήθη εἶν’ ἄδεια,
ὅταν μὲ μάτια ὀρθάνοιχτα βαδίζει στὰ σκοτάδια!
Πῶς τὴ θυμοῦμαι τὴ στιγμὴ ποὺ ἐστάθη Αὐτὸς μπροστά μου καὶ μ’ εὐσπλαγχνίσθη, κι ἔσκυψε,
πῆρε πηλὸ ἀπὸ χάμου
κι ἀλείφοντας τὰ μάτια μου μὲ τὸν πηλὸ ἐκεῖνο,
μοῦ εἶπε νὰ πάω στοῦ Σιλωὰμ τὴ στέρνα νὰ τὰ πλύνω!

Ὅταν τὸν πρωτοακτίκρυσα τὸν Φωτοδότη ἐμπρός μου,
στὴν ὄψη Του εἴδα ὅλες μαζὶ τὶς ὀμορφιὲς τοῦ κόσμου!
Μοσχοβολοῦσε κι ἔλαμπε τὸ κάθε κίνημά Του…
Φῶς καὶ τὰ χείλη, κι ἡ φωνή, τὰ μάτια κι ἡ ματιά Του.
Στὰ χείλη Του ἡ παρηγοριά, στὰ μάτια Του ἡ ἐλπίδα…

Ἔστρεψα τότε ὁλόγυρα τὰ δυό μου μάτια κι εἶδα
κάθε ποὺ ζεῖ καὶ ποὺ δὲν ζεῖ, κι εἴδα παντοῦ γραμμένη
τὴν ὄψη Του, λὲς κι ἤτανε καθρέπτης Του ἡ οἰκουμένη.

Φῶς ἡ ζωή, χαρὰ τὸ φῶς! Ἀς πάω νὰ δῶ τὸν πλᾶνο
ποὺ θὰ καρφώσουν στὸ Σταυρό. Κατὰ τὸ λόφο ἐπάνω
κόσμος, περιγελάσματα κι ὀχλοβοὴ κι ἀντάρα
χίλιες φωνὲς σὰν μιὰ φωνὴ κι ὅλες σὰν μιὰ κατάρα.

Ποῦ πάει; Σπρώχνει καὶ σπρώχνεται καὶ πνίγεται καὶ πνίγει,
καὶ σταματᾶ προσμένοντας. Παράμερα ξανοίγει
τρεῖς μαυροφόρες μοῦ κρατοῦν μιὰ λιγοθυμισμένη.

Θὲ νἆναι μάνα ἡ δύστυχη! Ξάφνου, μὲ μιᾶς σωπαίνει
τὸ πλῆθος ποὺ ἀνταριάζονταν. -Γκάπ! Γκούπ! Καρφώνουν, κρότοι πνιγμένοι μὲς στὰ βογγητά! Ὑψώνονται οἱ δυὸ πρώτοι σταυροί· κανεῖς δὲν στρέφεται. -Γκάπ! Γκούπ!
Ξανακαρφώνουν μὰ βόγγος δὲν ἀκούγεται! Νά, καὶ τὸν τρίτον ὑψώνουν.
Πῶς; Σὺ ποὺ μοῦδωσες τὸ φῶς, ἐσένα πλᾶνο λένε;
Κι ἦταν γραφτὸ τὰ μάτια μου νὰ βλέπουν γιὰ νὰ κλαῖνε;

Τί νὰ τὰ κάνω καὶ τῆς γῆς καὶ τ’ οὐρανοῦ τὰ κάλλη;
Πάρε τὸ φῶς ποὺ μοῦδωσες καὶ τύφλωσέ με πάλι!
Ιωάννης Πολέμης