Περιβαλλοντολογική μελέτη για τον ποταμό της Κρεμαστής

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Ελευθέριος Εξαδάκτυλος

Ο ποταμός της Κρεμαστής έχει ένα ιδιαίτερο κάλλος και μία ιδιάζουσα σημασία από περιβαλλοντογικής απόψεως.

Από μικρό παιδί θυμάμαι τον ποταμό να σφύζει από ζωή και ζωντάνια. Ήταν γεμάτος από διάφορα φυτά, τα οποία τώρα έχουν εξαφανιστεί και από πολλούς νερόλακκους που φιλοξενούσαν όλη την υδάτινη ζωή.

Αυτοί οι νερόλακκοι, ακόμα και σε καιρό ξηρασίας, ανομβρίας, διατηρούσαν νερό και εξυπηρετούσαν τους αγρότες, οι οποίοι πότιζαν τα χωράφια τους.

Ακόμη, θα μπορούσα να πω πως το νερό του ποταμού είναι γεμάτο από στοιχεία που χρειάζονται τα φυτά για να τραφούν. Είναι, δηλαδή, ένα φυσικό λίπασμα.

Στις όχθες του ποταμού είχε δέντρα, στα οποία έχτιζαν τις φωλιές τους ωραία και μελωδικά πουλιά. Υπήρχε μια άγρια και ζωντανή ομορφιά βγαλμένη σαν από παραμύθι.

Από τότε, όμως, που άρχισε να καθαρίζεται ο ποταμός με μηχανικά μέσα, χάθηκε το γκιζάνι, η γαρίδα, ο κάβουρας, η χελώνα, το χέλι, το βατράχι, το νερόφιδο, τα νεροπούλια.

Με όσους έχω συζητήσει, δεν ξέρουν για την ύπαρξη της ποταμίσιας γαρίδας. Εδώ καθαρά φταίει η αποξένωσή μας από τη φύση και η προσκόλλησή μας στην αστική ζωή.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να ξαναδημιουργηθούν με απλά και όχι πολυέξοδα μέσα.

Δηλαδή, να δημιουργηθούν κατά μήκος του ποταμού μικρά υδάτινα φράγματα από πέτρες, πράγμα το οποίο θα δώσει μια φανταστική ομορφιά με φυσικούς καταρράκτες και φυσική αποταμίευση νερού του πολύτιμου αυτού αγαθού που χάνεται στη θάλασσα.

Από το νερό αυτό θα μπορούσε να αναπτυχθεί ο πρωτογενής τομέας με νερό φυσικό και πλούσιο σε φυσικές ύλες, τονωτικές για τα φυτά και τα δέντρα. Θα δούμε και πάλι το γκιζάνι, τη γαρίδα, τα χέλια, τις χελώνες, τα νεροπούλια να κολυμπάνε στα νερά και θα χαιρόμαστε.

Αυτό το έργο εκτός από το ότι θα κρατήσει τα νερά, θα αναπτύξει την ποταμίσια ζωή, θα δώσει επιπλέον κίνητρα για επισκεψιμότητα, που σημαίνει ανάπτυξη της περιοχής, και με μια πιο βαθιά μελέτη, αύξηση εσόδων στο αγαπημένο μας νησί, τη Ρόδο.

Το ξερίζωμα του καλαμιού δεν είναι η ιδανική λύση για τις πλημμύρες, θα λέγαμε πως είναι η καταστροφή όλου του γόνου των ψαριών και των ποταμίσιων οργανισμών.

Επίσης, στο γεφύρι που είναι στη διασταύρωση Παστίδας προς Μαριτσά, υπάρχει ένας σωλήνας, ο οποίος βγάζει συνεχώς νερό, από την πηγή καμάρι.

Αυτό το νερό χύνεται στον ποταμό και εν συνεχεία στην θάλασσα. Θα μπορούσε κάλλιστα να ενωθεί με σωλήνες, οι οποίοι κατά διαστήματα θα έχουν βάνες προς εξυπηρέτηση των αγροτών, κτηνοτρόφων.

Με αυτόν τον τρόπο, αποταμιεύουμε νερό και συγχρόνως δίνουμε κίνητρα για την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα (νέοι αγρότες, νέοι κτηνοτρόφοι).

Να επισημάνω, πως όταν χαθεί ένα οικοσύστημα, χάνονται και οι κάτοικοι αυτού. Για παράδειγμα, από τα χέλια τρέφονται τα πουλιά, οι αγχιολάδες, από τα ψαράκια του ποταμού τρέφονται τα ψαρόνια, οι πάπιες, και άλλα πολλά πουλιά του υδροβιότοπου.

Το ψάρι γκιζάνι είναι προστατευόμενο είδος από τη ΝΑΤΟΥΡΑ και φυσικά εάν γίνει η κατάλληλη μελέτη, θα δοθεί ένα κονδύλιο προς αναμόρφωση του ποταμού και προς χαρά του ροδιακού λαού.

Εύχομαι οι ευγενικές και καλοπροαίρετες σκέψεις μου να βρούνε πραγματική και αληθινή απήχηση.

Ένας φίλος της φύσης.