Ο Γιώργος Παπαντωνάκης, τιμήθηκε από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου για την προσφορά του

Rodiaki NewsRoom

Γράφει o
Αγαπητός Ξάνθης
Αρχιτέκτονας

Σε μια σεμνή τελετή το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης τίμησε τον κ. Παπαντωνάκη Γεώργιο, αν. καθηγητή για την πολυετή προσφορά του στον επιστημονικό και ερευνητικό τομέα.

Αφυπηρέτησε στη βαθμίδα του αν.καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου-μονάδα Ρόδου με γνωστικό αντικείμενο «Λογοτεχνία-με έμφαση στην Παιδική Λογοτεχνία».

Διετέλεσε μέλος σε πολλά επιστημονικά και λογοτεχνικά φόρα αναδεικνύοντας τις επιστημονικές του χάρες, είναι μέλος της Πανελληνίας Παιδαγωγικής Εταιρίας και τέλος, μέλος του Children’s Literature Association of USA.

Σεμνός, προσιτός, ευγενής, καλλιεργημένος, καλός οικογενειάρχης και πάνω από όλα -Άνθρωπος-
Υπηρέτης της ορθής γνώσης ακολουθώντας το απόφθεγμα του Πλάτωνα: «Επιστήμη ποιητική ευδαιμονίας».

Δεν ανήκω στους εκατοντάδες των μαθητών του, ούτε στο στενό φιλικό του κύκλο, ούτε στους άξιους συναδέλφους του που με τον πλούσιο λόγο τους εξέφρασαν την απεριόριστη εκτίμηση στο πρόσωπο του κατά τη διάρκεια της απονομής τιμητικού τόμου εκ μέρους του Τμήματος.

Ανήκω όμως, στη γενιά που ξέρει να εκτιμά και να αναγνωρίζει τους σκαπανείς της τέχνης, ευρύτερα.

Γιατί τα γράμματα αλλά και η παιδαγωγική δεν είναι τίποτα άλλο από σημεία στίξης της τέχνης στον καμβά της καλλιέργειας μιας ανθρωπιστικής κουλτούρας.

Αυτή την κουλτούρα έχουμε ανάγκη να επαναδιατυπώσουμε στον αναπτυσσόμενο «ανθρωπισμό». Έναν ανθρωπισμό, που δεν θα στηρίζεται σε μισαλλοδοξίες και εγωκεντρισμό, στην άγνοια και στη μαγκιά αλλά στη συνείδηση του εαυτού του και τη δύναμη τη γνώσης.

Και ακόμη στην πεποίθηση ότι ένας καλύτερος, ειρηνικός κόσμος μπορεί να επιτευχτεί εφόσον καταπραΰνουμε τα ατομικά συμφέροντα και πάθη.

Γιατί, η κοινωνική κίνηση έρχεται από την ελπίδα και η επανάσταση του ωραίου από την ορμή της θέλησης και όχι της «κολλαρισμένης» ανάγκης.

Και σε αυτή την κατεύθυνση συνετέλεσε ο κ. Παπαντωνάκης.

Δωρικός λόγος, καθαρές λέξεις, ενδεικτικές αναφορές, ήταν οι λόγιοι κρίκοι σε μια παλαιότερη παρουσία εκ μέρους του σε βιβλίο που αφορούσε την τοπικότητα ενός νησιού της Δωδεκανήσου. Ακόμη τη θυμάμαι συμβολικά.

Οι ρίζες του κρητικές, λεβέντικες, τσεκουράτες, έτσι όπως και η συμπεριφορά του. Τα τρία ριζίτικα τραγούδια που του αφιέρωσαν στο τέλος της τελετής, η Αδελφότητα Κρητών της Ρόδου «Ο Ψηλορείτης», εκφράζουν την αγάπη της κρητικής κοινότητας στον αγαπητό καθηγητή για το ευρύτερο έργο ανάδειξης της Μεγαλονήσου.

Η τοπική κοινωνία, επίσης στέκεται με σεβασμό στο προσφερόμενο έργο του, ευχαριστώντας τον για την εκπαιδευτική γενναιοδωρία και την πλούσια επιστημονική παροχή του.

Στη γυναίκα του Δέσποινα, αλλά και στα δύο αγόρια του Γιάννη και Δημήτρη, επίσης τα εγγονάκια του, να τον χαίρονται και να του συμπαραστέκονται έχοντας υπόψη ότι δείχνοντας την αγάπη τους στο πρόσωπό του αποκτούν το προνόμιο των γενναίων, όπως έλεγε και ο Μαχάτμα Γκάντι.

Υ.Γ. Ευχαριστούμε που σε γνωρίζουμε…και να συνεχίσεις να μας φωτίζεις…