Ουκρανία: Πύραυλοι κατά αθώων και βαθυστόχαστες αναλύσεις

Φίλιππος Ζάχαρης

Μερικές φορές φορές δεν αρκούν οι λέξεις για να περιγράψει κανείς το μέγεθος των εγκλημάτων. Φτάνουν από μόνες τους οι ίδιες οι εγκληματικές ενέργειες.

Βλέποντας τις εικόνες και τα βίντεο από τον βομβαρδισμό του εμπορικού κέντρου από τους Ρώσους στην ουκρανική πόλη Κρέμεντσουκ και τους γονείς να σπεύδουν να προφυλάξουν τα παιδιά τους από τους πυραύλους, σκέφτηκα για μια ακόμη φορά την εγκληματική σιωπή των αριστερών συστημικών κομμάτων στην Ελλάδα που αντάμα με την ακροδεξιά και τους όψιμους «ειρηνόφιλους», τηρούν «ίσες αποστάσεις» από ΝΑΤΟ και Ρωσία, όταν επί του προκειμένου δεν έχουμε να κάνουμε με μία κατά μέτωπο σύγκρουση μεταξύ τους, παρά μόνο με μία βάρβαρη εισβολή των Ρώσων σε βάρος ενός ανεξάρτητου κράτους.

Η δικαιολογία περί αποστολής δυτικών όπλων στην Ουκρανία δεν ευσταθεί στο παραμικρό καθώς οι Ρώσοι και στο παρελθόν και στο παρόν ενισχύουν στρατιωτικά κράτη όπως η Συρία, η Λευκορωσία, το Ιράν και όπου αλλού έχουν γεωπολιτικά συμφέροντα, μη διστάζοντας να έρθουν σε άμεση αντιπαράθεση με τη Δύση.

Και με την πρώτη ευκαιρία θα προμηθεύσουν με όπλα όποιον τους τα ζητήσει (βλ. Τουρκία). Και ως εκ θαύματος, οι Ρώσοι πάντα στηρίζουν κατά την πάγια τακτική τους, δικτατορικά καθεστώτα.
Αυτό βέβαια συνήθιζαν να κάνουν και οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στο παρελθόν, και ίσως αυτό ξανακάνουν.

Με την διαφορά όμως ότι επί του προκειμένου η απειλή στην Ευρώπη ακούει στο όνομα Ρωσία και τα άλλα λεγόμενα περί του ότι η Ρωσία «νιώθει να περικυκλώνεται από τη Δύση» είναι όπως έλεγε ειρωνικά και ο διορατικός Κορνήλιος Καστοριάδης (γιατί ανέκαθεν η Ρωσία φιλοτεχνεί δεόντως απειλές), επειδή η γη είναι στρογγυλή.

Ίσως οι Ρώσοι θα πρέπει πριν από κάθε στρατιωτική επέμβαση να προσέχουν τις ανοησίες που σερβίρουν στον κόσμο, που δυστυχώς τις χάφτει. Και ειδικά όταν οι ανοησίες αυτές είναι μαύρη προπαγάνδα που παπαγαλίζουν κάποιοι ως μικρά παιδιά.

Μόνο με αυτόν τον τρόπο, ειρωνικό ή σκωπτικό, θα μπορούσε κανείς να απαντήσει στη ρωσική εγκληματικότητα που ξεπερνά κάθε όριο.
Ας μείνω όμως και πάλι στην ζοφερή εικόνα του βομβαρδισμού του εμπορικού κέντρου στην πόλη Κρέμεντσουκ.

Εδώ γράφεται ο επίλογος ενός ακόμη εγκλήματος κατά αθώων πολιτών, μετά τη Μπούτσα, την Μαριούπολη και σε πολλές άλλες περιοχές της Ουκρανίας όπου στόχος γίνονται γυναικόπαιδα επειδή δεν καταγράφονται στρατιωτικές επιτυχίες. Η κλασική ρωσική τακτική, γνωστή επί σταλινικής εποχής.

Θυμάμαι λοιπόν κάποτε και συγκεκριμένα το 1991 όταν ένα αμερικανικό πολεμικό αεροσκάφος βομβάρδισε καταφύγιο στη Βαγδάτη με εκατοντάδες νεκρούς, κυρίως γυναικόπαιδα.
Ορθώς τότε αποκάλεσαν την ενέργεια αυτή ως έγκλημα πολέμου, γιατί τέτοιο ήταν. Αυτοί οι ίδιοι όμως που βροντοφώναξαν τότε κατά του ΝΑΤΟ και δικαίως, σήμερα σιωπούν επιδεικτικά για τα ρώσικα εγκλήματα πολέμου ή το πολύ – πολύ δηλώνουν στην καλύτερη περίπτωση «αντιμιλιταριστές», φροντίζοντας βέβαια πρώτα να κατηγορούν τον Ζελένσκι ως φερέφωνο της Δύσης και το περιβόητο πια τάγμα Αζόφ ως ναζιστικό και όχι εθνικιστικό που είναι ή ήταν στην πραγματικότητα.

Οι ίδιοι για τους οποίους μιλώ, αποσιωπούν βέβαια την ύπαρξη χιλιάδων ναζιστών και επαγγελματιών δολοφόνων που απαρτίζουν τον ρωσικό στρατό, και αυτό όχι μόνο επειδή δε γνωρίζουν, αλλά επειδή αυτά που γνωρίζουν, προέρχονται στην κυριολεξία από τη μαύρη ρώσικη προπαγάνδα.

Γιατί με ποιο άλλο τρόπο θα μπορούσε η Ρωσία να δικαιολογήσει αυτή τη βάρβαρη εισβολή, με δεδομένο μάλιστα ότι στις αποσχισθείσες περιοχές των ρωσώφωνων κυριαρχούν και πάλι ακροδεξιοί και φιλοναζί; Ποιος μίλησε για αυτούς; Κανείς. Τουναντίον πολλοί αριστεροί φωτογραφίζονταν κάποτε με εκπροσώπούς τους.

Η εισβολή στην Ουκρανία λοιπόν και η εξόντωση των γυναικόπαιδων από τον ρωσικό στρατό είναι μια ακόμη αφορμή για να σκεφθεί κανείς στα σοβαρά σε ποιο κόσμο ζει. Ακόμη πιο εξοργιστική είναι όμως η επιλεκτική σιωπή στα εγκλήματα.

Στη Δύση που ζει κανείς, με τις ψευτοδημοκρατίες, τις παθογένειες και τα κάθε λογής ελλείματα που υπαγορεύονται από τον σχεδιοποιημένο καπιταλισμό υπάρχουν πάραυτα ακόμη οι σχετικές ελευθερίες.
Στην Ρωσία, την Κίνα, την Βόρειο Κορέα και τις φίλα προσκείμενες προς αυτές χώρες, η ελεύθερη έκφραση είναι απαγορευμένη.

Ας πάνε λοιπόν να ζήσουν εκεί οι υπέρμαχοι της ρώσικης εισβολής, να ησυχάσουμε και εμείς από την προκλητική τους επιχειρηματολογία.
Στη Δύση αλλά και στα δικτατορικά αυτά καθεστώτα που προανέφερα, όπως της Ρωσίας, υπάρχει πολύς κόσμος που αγωνίζεται για την κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Ακόμη και αυτοί που υποστηρίζουν ή τηρούν ουδέτερη στάση απέναντι στα εγκλήματα των Ρώσων στην Ουκρανία, το κάνουν εκ του ασφαλούς, από δυτικό έδαφος.
Με αυτό δεν ξεπλένει κανείς ούτε το ΝΑΤΟ ούτε κανέναν άλλο στρατιωτικό συνασπισμό.

Απλά επισημαίνεται για μία ακόμη φορά πως αυτό που αξίζει περισσότερο είναι ο αγώνας του κάθε αντιφρονούντα στα δικτατορικά καθεστώτα της Ρωσίας και της Κίνας, αυτού που φυλακίζεται και ενίοτε δολοφονείται και όχι η υποκριτική στάση όλων αυτών που ναι μεν δεν επιθυμούν αυτού του τύπου τις δικτατορίες, αλλά που με ευχαρίστηση αναπολούν τα σφυροδρέπανα έστω και συγκαλυμμένα.
Γιατί κάποιοι δίνουν τη ζωή τους και κάποιοι άλλοι κάνουν «υψηλού επιπέδου» συζητήσεις, όταν οι πύραυλοι αφαιρούν τη ζωή μικρών παιδιών.