Αγαπητός Πάχος, μια μουσική ιστορία γεμάτη συνέπεια

Rodiaki NewsRoom

Γράφει o
Αγαπητός Ξάνθης
Αρχιτέκτονας

Πριν λίγες ήμερες στο θέατρο Μεσαιωνικής Τάφρου «Μελίνα Μερκούρη» σε μια ξάστερη βραδιά με ολόγιομο το φεγγάρι της Ρόδου, ο Αγαπητός Πάχος και η αγαπημένη του κορούλα Μιρέλα με συνοδεία την Πειραματική Χορωδία δήμου Ρόδου υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Σακελλαρίδη με την υποστήριξη του Δ.Ο.Π.Α.Ρ., μας ταξίδεψαν σε ονειρικούς τόπους στο χώρο του ελληνικού ρεμπέτικου.

Με τίτλο της παρουσίασης «Ό,τι κι αν πω δε σε ξεχνώ-Ρεμπέτικα εν χορώ» ζήσαμε δυο και πλέον ώρες όλη τη μαγεία αυτού του τύπου τραγουδιών που εκφράζουν τον πόνο, τον ερώτα και την αγωνία του μεροκαματιάρη, του σκεπτόμενου.

Ρεμπέτικο τραγούδι (ή γενικά στον πληθυντικό «ρεμπέτικα») ονομάζεται το ελληνικό αστικό λαϊκό τραγούδι που εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και απέκτησε τη γνώριμη μορφή του, περίπου μέχρι την τρίτη δεκαετία του 20ού αιώνα. Εξελίχθηκε στα λιμάνια πόλεων όπου ζούσε η εργατική τάξη (τον

Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη, την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη) και στη συνέχεια πέρασε και σε άλλα αστικά κέντρα. Αναπτύχθηκε μετά το 1922 με την άφιξη των Μικρασιατών στην Ελλάδα.
Πλέον, ανήκει επίσημα στον κατάλογο μνημείων άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco (el.wikipedia.org).

Μορφές που παρουσιάστηκαν και στιγμάτισαν τη διαδρομή του ρεμπέτικου ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Βασίλης Τσιτσάνης, κ.ά. μέχρι και τα χρόνια μας με το θαυμάσιο κινηματογραφικό έργο «Ρεμπέτικο» με μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου και στίχους του Νίκου Γκάτσου (1983) σε σκηνοθεσία Κώστα Φέρρη.

Δεν συγκαταλέγομαι στους ειδικούς της μουσικής, αλλά δεν μπορώ να μην εξάρω τον Αγαπητό Πάχο για τη διάρκεια, τη συνέπεια της φωνής του ακολουθώντας μια ποιοτική χροιά που αγγίζει τους δίπλα του. Η Ρόδος ανέδειξε μερικούς «σκαπανείς» του ποιητικού λαϊκού τραγουδιού.

Θυμάμαι, Γιώργος Μισσίκος, Τάκης Βούης, Βασίλης Καζούλης και βέβαια ο αειθαλής Αγαπητός Πάχος. Μεγαλώσαμε με τη γλυκιά του φωνή, ανδρωθήκαμε με την επιλεγμένη παρουσία του.

Τα τρία μπουζούκια των: Γιώργου Πούλου κορυφαίου δεξιοτέχνη και των νεώτερων Αναστάσιου Νάνου και Βαγγέλη Τότση, έδωσαν τον παλμό και το ρυθμό σε μια τέτοια «ξεσηκωτική» εκδήλωση που εύκολα την παρομοιώνεις με την απογείωση ενός αεροπλάνου, που μόνο για την απογείωση μπορεί να αντιπαρατεθεί η ανάταση της ευφορίας της ψυχής.

Για να μην αδικήσω από τους εξέχοντες μπουζουξήδες που πέρασαν από τις πίστες της Ρόδου, οφείλω να υπογραμμίσω και τον εξαιρετικό Γρηγόρη Τζιτσούδη που διακρίθηκε ειδικά στην Σουηδία. Σε αυτόν οφείλει την καριέρα του και Πασχάλης Τερζής που και αυτός πρωτοξεκίνησε από την νησί.

Ο Αγαπητός Πάχος πάντα ταπεινός, σεμνός δεν άφησε την «τρέλα» της δόξας της πίστας να τον συνεπάρει. Μετρημένος, καλός οικογενειάρχης, δοσμένος στην αγάπη του για τη Ρόδο και τη Σύμη, «έπλασε» στα χνάρια του και την κόρη του Μιρέλα.

Βιρτουόζα στο ακορντεόν, σπουδαγμένη, γλυκύτατη οπτασία πάνω στη σκηνή του θεάτρου «Μελίνα Μερκούρη» και όχι μονό, συνόδευσε τον μπαμπά γεμίζοντάς τον χαρά και ικανοποίηση για τη διαδοχή, για τη σκυτάλη, για το μουσικό τρέξιμο στο κουλουάρ της μουσικής τέχνης.

Δεν ανήκουμε στους «σκληρούς» μουσικόφιλους, όμως δεν μπορούμε να μην ενθουσιαστούμε με την άοκνη, δημιουργική προσπάθεια του Αγαπητού στη μουσική της Ρόδου. Μπορούμε να τον ονοματίσουμε τροβαδούρο, τραγουδοποιό, καλλιτέχνη.
Έλεγε ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ:«Αν η μουσική είναι η τροφή της αγάπης, τότε παίξε κι άλλο».

Και αυτό πράττει με ακολουθία φωνής και πράξης ο Αγαπητός Πάχος. Ο τόπος τού οφείλει πολλά και ευτυχώς και δεν τον «έκλεψε» ο μουσικός κόσμος της Αθήνας για να μπορούμε εύκολα εμείς να τον απολαμβάνουμε.
Να είναι γερός και να μας χαρίζει και άλλες ανατάσεις, τις χρειαζόμαστε σε μια εποχή πνευματικής αφυδάτωσης, φτωχής σε αρμονία και κάλλος, αδύναμης σε προσωπικότητες που μπορούν να αποτελούν φάρους τέχνης και συμβολισμού.
Ευχαριστούμε, Αγαπητέ Πάχο!