Ελληνοτουρκικά: παιχνίδια πολέμου και τεχνητή κρίση

Φίλιππος Ζάχαρης

Η τουρκική προκλητικότητα που συνεχίζεται, εδώ και πολύ καιρό διευκολύνεται πολύ και από τη δημοσιότητα που παίρνει από τα ΜΜΕ. Ποτέ άλλοτε δεν λανσάρονταν σε τέτοιο βαθμό όλα τα σχόλια και οι απειλές των Τούρκων, η κάθε επιθετική ρήση των Τούρκων αξιωματούχων.

Προφανώς και τα ελληνικά ΜΜΕ - όπως και τα τουρκικά – λόγω έλλειψης θεμάτων ή απλά αδιαφορίας για τις αξιοπρόσεκτες εξελίξεις στην Ουκρανία, λόγω πολιτικής και εστίασης σε μία κατά τα άλλα τεχνητή κρίση που σχετίζεται κυρίως με την προσπάθεια που καταβάλλει ο Ερντογάν να καταπολεμήσει τα εσωκομματικά του προβλήματα και να πορευθεί με ασφάλεια στις εκλογές, προβάλλουν συνεχώς το κάθε τι που λέγεται ακόμη και από πεινασμένους για προβολή αναλυτές, προκειμένου να επιδεινώνεται συνεχώς η κρίση και να αλιεύεται σε καθημερινή βάση το τηλεοπτικό ενδιαφέρον των δύο λαών.

Τα ελληνικά ΜΜΕ σαφώς και έχουν πέσει από καιρό στην παγίδα (που ίσως και να επιθυμούν), ενώ τα τουρκικά ΜΜΕ «φορτώνουν» σε καθημερινή βάση ειδησεογραφικά τους Τούρκους πολίτες με τους εξοπλισμούς της Ελλάδας, τη στρατιωτικοποίηση των νησιών και τις πιθανότητες που πραγματικά υπάρχουν να προκληθεί μέχρι και απόβαση στα ελληνικά νησιά.

Προφανώς και εδώ λαμβάνει χώρα μία σοβαρή και αξιοπρόσεκτη μαύρη προπαγάνδα. Το πρόβλημα όμως εστιάζεται στο γεγονός ότι τα ελληνικά ΜΜΕ αναπαράγουν σε καθημερινή βάση τι είπε ο τάδε υπουργός ή στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος στην Τουρκία, μέχρι και τι ανοησίες σκέπτεται και καταθέτει δημόσια ο κάθε στρατιωτικός αναλυτής.

Βέβαια, και από εμάς τα «τζιμάνια» δεν εκλείπουν και συχνά βλέπουμε τις «ηρωικές» αναλύσεις στα ΜΜΕ του τύπου «Μολών λαβέ» από διψασμένους για πόλεμο αναλυτές.

Όλα λοιπόν είναι υπόθεση της εκατέρωθεν εθνικιστικής προπαγάνδας. Δεν έχει κανένα άλλο σκοπό αυτή η διένεξη πέραν της πρόκλησης τεχνητής έντασης, προκειμένου οι δύο λαοί να απομακρυνθούν από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Σαφώς βέβαια με το «πες – πες» κάποια στιγμή θα μπορούσε να προκληθεί και κάποιο επεισόδιο. Μην ξεχνάμε δηλαδή τον ρόλο που έπαιξαν τα ΜΜΕ στην κρίση των Ιμίων. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει μία σταδιακή κλιμάκωση που στοχεύει στο να πολλαπλασιάσει τα προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών, μια επιδείνωση που χρόνια έχουμε να δούμε.

Η δημιουργία κλίματος έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις εντείνεται βέβαια και από τη σχεδόν αδιάφορη στάση των υποτιθέμενων «συμμάχων» στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Δεν μπορεί να εξηγηθεί, θέλω να πω, πως είναι δυνατόν να μη λαμβάνεται καμία επείγουσα πρωτοβουλία από τις άλλες χώρες στο να διευθετηθεί με κάποιον τρόπο αυτή η κρίση και να μειωθεί η ένταση.

Λες και όλοι περιμένουν κάτι, ένα θερμό επεισόδιο μεταξύ των δύο χωρών και μετά από αυτό να αναλάβουν πρωτοβουλίες επίλυσης της κρίσης. Η Τουρκία δείχνει να το επιζητά αυτό το επεισόδιο, ώστε να θέσει επί τάπητος το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών, να δημιουργήσει δεδικασμένο και να προκαλέσει εστίες έντασης.

Έχει ανάγκη ο Ερντογάν την ένταση αυτή. για να αυξήσει τη φθίνουσα δημοτικότητά του μεταξύ των Τούρκων πολιτών, οι οποίοι σε πρόσφατη δημοσκόπηση δεν δείχνουν διατεθειμένοι να ενστερνιστούν τις πολεμικές ιαχές του, ούτε και θέλουν φυσικά κάποιας μορφής σύρραξη με την Ελλάδα.

Σε εμάς από την άλλη, επικρατεί ένας αναπαραγωγικός πληροφοριακός οργασμός και καθημερινή αναφορά στις ρήσεις του οποιουδήποτε Τούρκου πολιτικού, αναλυτή ή αξιωματούχου που λέει ό,τι του κατεβαίνει, με αποτέλεσμα μια σειρά από ανοησίες να γίνονται πρώτο θέμα.

Θα το ξαναπώ λοιπόν: πέρα από τα όποια εσωκομματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Ερντογάν, πέρα από την προσπάθειά του να οδηγηθεί με ασφάλεια στις εκλογές, η όλη ένταση συντηρείται και σπρώχνεται σε μεγάλο βαθμό από τα ΜΜΕ. Έχουν ανάγκη δηλαδή να εστιάζουν από λόγους θεαματικότητας στις ανταλλαγές προκλήσεων - κυρίως από την τουρκική πλευρά - και να ανεβάζουν τεχνητά για άλλους λόγους το θερμόμετρο της έντασης.

Στην πραγματικότητα, θα έλεγα, δεν υπάρχει τόσο σοβαρή κρίση παρά μία τεχνητή προσπάθεια καλλιέργειας κλίματος έντασης που υπηρετεί άλλους σκοπούς. Με δεδομένο πάντα ότι οι δύο γειτονικοί λαοί έχουν πολύ καλές σχέσεις σε άλλο επίπεδο. Απλά οι λαοί αυτοί, δεν έχουν συνειδητοποιήσει τη δύναμή τους και αφήνουν τις κομματικές ηγεσίες να παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια πολέμου.