Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν πέθανε,αλλά υπάρχει με τις αξίες της κληρονομιάς του

Rodiaki NewsRoom

Γράφει o
Αγαπητός Ξάνθης
Αρχιτέκτονας

Με την ανάρτηση του Αλέξανδρου Νικολαΐδη στα κοινωνικά δίκτυα δημιουργείται ένας κώδικας ανθρώπινης συμπεριφοράς που χρήζει εκτίμησης και σεβασμού.

Προσπαθώ να τον αναλύσω με τη δική μου ύστερη ματιά
• Η αυτοπραγμάτωση ενός ατόμου που μεταθανάτια αποδίδει ένα κοινωνικό «χάρτη» μεταξύ του παρόντος χρόνου και του επέκεινα,

• Το πλήρες τσαλάκωμα του «εγώ» αποδεχόμενος ο ήρωάς μας στο δημοσιοποιημένο κείμενο την αποδίδουσα «τύχη» επιπρόσθετης ζωής έστω και μετά τη διάγνωση του πρόσκαιρου τέλους της.
• Η απόδοση αξιών, πηγών ηθικής-σεβασμού, άμιλλας και αλτρουισμού- παραχωρούνται ευγενικά στο υπόμνημα-ανάρτηση ως ένα αντίδωρο στην κοινωνία της εκχώρησης και της ανωτερότητας.

• Η ανάδειξη του θεσμού της οικογενείας μέσα από τις λέξεις που αναφέρονται στη γυναίκα του ήρωά μας επικαλούμενη ως το «δώρο Θεού».
• Το μέρισμα της ανιδιοτέλειας και της αλληλεγγύης ως συστατικό στάσεως ζωής και ως θεμέλιο ανάτασης και επιτυχίας.

• Τα δύο επί πλέον χρόνια ζωής κατέγραψαν την χαρά της κληρονομιάς και της ανάμνησης στην κόρη του Ελεάννα για να μπορεί έτσι να διηγηθεί ζώσες ιστορίες στον μικρό της αδελφό Γιώργο.
• Επαινεί ο ήρωας μας την υστεροφημία ως τη σπουδαιότερη κληρονομία ενός ατόμου στα παιδιά του μέσα από το κοινωνικό του αποτύπωμα.

• Εξάρει το ύψιστο αγαθό, την Υγεία. Ο άνθρωπος που νίκησε και νικήθηκε, που παρέλασε πρώτος τιμώντας τη χώρα του διαλαλεί τα πρόβλημα του Ε.Σ.Υγείας μέσα από ένα πλέγμα δυσλειτουργιών, αγκυλώσεων και εμποδίων.

Τα αναφέρει ο απελθών «γίγαντας», όχι για τον εαυτό του αλλά για τους άλλους/άλλες που δεν θα έχουν την ίδια φροντίδα που έλαβε ο ίδιος ως επώνυμος και ολυμπιονίκης (το αναγνωρίζει στη δεύτερη παράγραφο του κείμενου).

Το μέγιστο της ταπεινότητας.
• Τέλος για τη γενναιοδωρία του εκλιπόντος καταγράφεται η χορηγία ελπίδας μέσα από τα όμορφα και τα άσχημα διαθέτοντας τα δύο αργυρά αποκτηθέντα Ολυμπιακά μετάλλια της Αθήνας και του Πεκίνου σε δημοπρασία ώστε τα χρήματα που θα αποταμιευθούν να δοθούν σε δομές πρόνοιας παιδιών.

Η ευχή της διάσωσης ενός παιδιού σε συμψηφισμό με την κάθε κλωτσιά που έχει φάει ο ήρωάς μας ή του κατάγματος κατά τη διάρκεια των αθλητικών αγώνων του στα πόδια, δείχνουν το μεγαλείο της ψυχής και των πανανθρώπινων αξιών της ευεργεσίας και της διαγενεακής συνέχειας.

Μπορεί το καρκίνωμα nut να νίκησε τον ήρωά μας, αλλά αυτός νίκησε με την προίκα που μας άφησε την ευτέλεια και την πνευματική σημερινή αφυδάτωση.
Μπορεί τα κανάλια να παίζουν αμέτρητες ώρες για τον 53χρόνο παιδεραστή-μαστροπό της 12χρόνης του Κολωνού και τις απάνθρωπες συνθήκες ζωής της οικογενείας της, όμως το «ύψος» του δικού μας ηρώα θα παραμείνει ως φάρος μεταλαμπάδευσης αέναων αξίων και ηχηρών μηνυμάτων προς όλους μας.

Όποιοι τα αντιληφθούν έχει καλώς. Για αυτούς, πιστεύω τους περισσότερους που δεν τα εισέπραξαν, ας τους συγκινήσει η ευθύτητα της ανάρτησης-κοινοποίησης ενός ατόμου που αποδήμησε εις Κύριο διαλαλώντας μεταθανάτια τη σημερινή ανάγκη ενός αξιακού κοινωνικού αποτυπώματος όχι για το «Εγώ» αλλά για το «Εμείς»!
Ευχαριστούμε, ήρωα μας Αλέξανδρε.