Ελευθερία Μουρσελλά-Δράκου: To ροδίτικο σπίτι, ευχάριστο καταφύγιο των παιδιών της γειτονιάς

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η
Ελευθερία Μουρσελλά-Δράκου

Η ανακαίνιση από την αρχαιολογία τού τόσο αξιόλογου ροδίτικου σπιτιού, έγινε αφορμή να ξαναζωντανέψουν οι όμορφες στιγμές της ζωής μας.

Ζήσαμε, παίξαμε και χορέψαμε, τότε, ως παιδιά στη χαλικοστρωμμένη όμορφη αυλή του.
Ευχαριστώ τον Θεό που έζησα και τώρα έρχονται στη μνήμη μου, απίθανες, μοναδικές εικόνες και ευγενικές απλοϊκές μορφές όλων αυτών που έζησαν σ’αυτό το υπέροχο κτήριο.

Λένε πως είναι δώρο κάποιας πλούσιας Ροδίτισσας, ίσως από τη Λίνδο, που έζησε στην Αίγυπτο. Το χάρισε στην Ιερά Μητρόπολη της Ρόδου και τώρα το έχει υπό τήν προστασία της η Αρχαιολογία.
Σαν να βλέπω την κυρία Ξένη Γουδή και τα εγγόνια της Χρυσούλα, Τάκη, Στάσα και Ξενούλα που έμεναν μαζί της γιατί οι γονείς τους ήταν στο Καμερούν. Τη Χρυσούλα ν’ανεβαίνει στη μουριά και σαν αηδόνι να τραγουδά με τη γλυκιά φωνή της τα σχολικά τραγούδια.

Το μέρος του σπιτιού που είχε η κυρία Ξένη, έλαμπε από καθαριότητα. Θαυμάζαμε τα υπέροχα καφασωτά και το πάτωμα με τα θαυμάσια σχέδια από μαύρα και άσπρα χοχλάκια. Ο πάγκος με τα κρεβάτια και τις κουνουπιέρες.
Απέναντι στον τοίχο δέσποζε ο σκαλιστός καθρέφτης με τις φωτογραφίες.
Το τραπέζι και όλα τα έπιπλα πάντα καλογυαλισμένα και με τα ασπροκεντήματα. Στο άλλο κομμάτι του κτηρίου έμενε η κυρία Ελένη, «η παλιά», όπως τη λέγαμε λόγω της καλυμνιακής καταγωγής της.

Μαζί της έμενε και η ορφανή εγγονή της η Κατερίνα και η κόρη της η Θεμελίνα Ζουρούδη που ήταν χήρα. Δούλευε στο ΤΕΜΙ στο εργοστάσιο κατασκευής τσιγάρων στη Ρόδο.
Είχε δύο παιδιά, τη Σεβαστή και τον Λευτέρη. Θαυμάζαμε τον σουφά με τα ωραία σκαλιστά ξύλινα κάγκελα και την ωραία λάμπα, σωστός πολυέλαιος, να κρέμμεται στη μέση της κάμαρας.

Η ξύλινη σκάλα μάς ανέβαζε στο ανώι - ανώγι, που κοιμόντουσαν τα παιδιά. Πάντα θα θυμάμαι τα ωραία ψεύτικα λουλούδια που έκανε η κυρία Θεμελίνα με τα γκοφρέν χάρτια και που άνοιγε το μανταρίνι και το πορτοκάλι και έφτιαχνε ωραία καντηλάκια.
Τα τοποθετούσε μπροστά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Με τόσο απλά πράγματα νιώθαμε τις άγιες μέρες των Χριστουγέννων, την Πρωτοχρονιά και των Φώτων.
Χαιρόμασταν όταν ακούγαμε το σφύριγμα που έκαναν οι μεταξοσκώληκες που έτρεφε η κυρία Θεμελίνα και έφτιαχνε το ωραίο μετάξι.

Στο τρίτο μέρος του σπιτιού, έμενε κάποια κυρία από την Κάλυμνο που ο άνδρας της ήταν χωροφύλακας. Βλέπαμε το καλοθρεμμένο κοριτσάκι τους να κοιμάται στην κούνια του.

Και τα τρία τμήματα του σπιτιού, είχαν τζάκι για μαγείρεμα και ζεστασία και ανώι με την ξύλινη σκάλα του. Το πάτωμα με τα ωραία σχέδια με χαλικάκια - χοχλάκια.
Τα τελευταία χρόνια έμενε η Παρασκευή Καραγιάννη με τη μητέρα της που είχε τη μεγάλη ωραία εικόνα του Πανορμίτη που τον τιμούσαν πολλές οικογένειες και την έπαιρναν στο σπίτι τους ζητώντας τη βοήθειά του για εννιαήμερο.

Ακόμα και τώρα όταν περνώ από το σπίτι κάνω τον σταυρό μου γιατί νομίζω ότι ο Άγιος είναι εδώ. Επίσης έμενε και η κυρία Στεργούλα από τη Σύμη. Κάθε άνοιξη το χωράφι ήταν γεμάτο με χαμομήλι, μαργαρίτες και παπαρούνες. Στις αρντάνες βασιλικός και τριανταφυλλιές και μυρωδάτα μενεξεδάκια, υπήρχαν και πολλά δέντρα.
Σε μιά γωνιά του κήπου ο αείμνηστος φούρναρής μας ο Ευάγγελος Λύχνος, φύλαγε τα ξύλα για τον ξυλόφουρνό του. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς παίζαμε στην όμορφη, μεγάλη αυλή του κτηρίου.

Ακόμα και τα παιδιά του γιατρού Ι. Χατζηγιαννάκη όταν ήρθαν από το Καστελλόριζο και έμεναν στο σπίτι του Σταματίου Σταμάτογλου, θείου της μαμάς τους, που ήταν στη γειτονιά μας. Τα παιδιά Βασίλης, Βαγγέλης και Μιχάλης, μαθητές του Βενετοκλείου Γυμνασίου έγιναν γιατροί. Θαύμαζα τη μητέρα τους, την αείμνηστη κ. Αναστασία. Ήταν μιά πραγματική αριστοκράτισσα. Με τους φακούς έκαναν διάφορες εφευρέσεις και εμείς νομίζαμε ότι ήταν φαντάσματα. Η αυλή του σπιτιού τούς διευκόλυνε να κάνουν αυτές τις, γεμάτο μυστήριο, εφευρέσεις. Αλήθεια!

Άλλο είναι να τα ζεις και άλλο να τα γράφεις. Πόσα γυρίσματα έχει ο χρόνος!
Δοξάζω τον Θεό για τις ωραίες αναμνήσεις που γεμίζουν την ψυχή μου και τη δροσίζουν, αν και ξανάρχονται με λύπη όταν δεν βλέπεις εκείνες τις απλές, ευγενικές μορφές που έζησαν σ’αυτό το κτήριο.

Νοσταλγώ τα όμορφα εκείνα χρόνια που ζήσαμε στη σοκάκα μας με τους υπέροχους ανθρώπους. Ίσως αυτό που έγραψα να είναι ένα λιτό «ευχαριστώ» σ’όλους-όλες που έζησαν σ’αυτό το σπίτι.

Χαίρομαι που η Αρχαιολογία αξιοποιεί τα ωραία και μοναδικά κτήρια της Ρόδου. Ήταν άγνωστο σε πολλούς και τώρα ήρθε η ώρα να το γνωρίσουν.
Ιδίως τα νέα παιδιά, για να μην ξεχνούν τις ρίζες τους. Η γνώση της ιστορίας μας μάς βοηθά να κρατηθούμε σαν έθνος ζωντανοί.

Το χτες ας γίνει μάθημα για το παρόν.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.