Θ. Ζέλκας: Οι δονήσεις της αλληλεγγύης

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Θάνος Ζέλκας

Απ’ όλα τα φυσικά φαινόμενα, το πιο απρόβλεπτο και το πιο τρομακτικό ταυτόχρονα είναι ο σεισμός. Είναι ίσως το μοναδικό που δεν μπορεί να προβλεφθεί η σφοδρότητά του αλλά ούτε και να προστατευτεί κάποιος επαρκώς, όταν το μέγεθος είναι μεγάλο. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα και στον καταστροφικό - φονικό σεισμό που έγινε στην Τουρκία και στη Συρία. Εδώ και μέρες μετράμε νεκρούς και όλεθρο.

Από επιστημονικής άποψης, ήταν αναμενόμενος ένας μεγάλος σεισμός στην ευρύτερη περιοχή καθώς βρίσκεται στην ένωση δύο μεγάλων τεκτονικών πλακών.

Η ενέργεια που είχε συσσωρευτεί ήταν τεράστια και έπρεπε να εκτονωθεί. Δυστυχώς αυτό έγινε με αυτές τις συνέπειες που παρακολουθήσαμε. Όμως η φύση δεν ρωτάει ποτέ. Έχει τους δικούς της κανόνες και όποιος δεν προσαρμόζεται, εξαφανίζεται.

Με αυτό ως δεδομένο, σε εκείνη την περιοχή θα έπρεπε να εφαρμόζεται η πιο ισχυρή αντισεισμική προστασία προκειμένου να αποφευχθεί μια τέτοια καταστροφή.

Όμως απ’ ότι φάνηκε από τα συντρίμμια, τα κτήρια ήταν χτισμένα σχεδόν χωρίς καμία αντισεισμική θωράκιση και με πολύ φθηνά υλικά. Γι’ αυτό και κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα. Αυτό θα συνέβαινε μάλλον και με μιας μικρότερης έντασης δόνηση, όχι τώρα που ο σεισμός ήταν πραγματικά τεράστιος.

Από κοινωνικής άποψης, αυτή η καταστροφή κατάφερε να φέρει κοντά δυο λαούς μεταξύ των οποίων υφέρπει μια μακροχρόνια έχθρα. Ο τεράστιος πόνος που προκλήθηκε δεν έχει αφήσει ασυγκίνητο σχεδόν κανέναν.

Η χώρα μας ήταν από τις πρώτες που έσπευσαν να στείλουν βοήθεια με κάθε τρόπο. Μάλιστα οι άνδρες της ΕΜΑΚ που επιχειρούν από τις πρώτες ώρες στην περιοχή, έχουν γίνει κάτι σαν λαϊκοί ήρωες, κυρίως μετά των απεγκλωβισμό πέντε ανθρώπων.

Θα πει κάποιος, τι είναι πέντε ζωές μπροστά στις χιλιάδες που έχουν χαθεί. Κι όμως κάθε ζωή που σώζεται είναι μια νίκη της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Μαζί με τους ανθρώπους που ανασύρονται κάτω από τα ερείπια, ξεθάφτηκαν και οι μεγάλες πανανθρώπινες αξίες. Αυτές που είχαν χαθεί μέσα σε μια σκληρή, εγωιστική, σχεδόν ναρκισσιστική, καθημερινότητα.

Ο πόνος μάς βοήθησε να δούμε τι είναι τελικά αυτά που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν. Θα μπορούσε να είχε γίνει βέβαια κάτι τέτοιο και χωρίς μια βιβλική καταστροφή, αλλά δυστυχώς τα πιο διδακτικά μαθήματα δίνονται μέσα από τέτοιες καταστάσεις.

Η καταστροφή, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, έφερε ακόμα ένα μεγάλο καλό. Εξασφάλισε για κάποια χρόνια την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό το κατάφεραν οι ίδιοι οι λαοί μεταξύ τους. Κανένας πολιτικός δεν θα τολμήσει να ξεστομίσει απειλές εναντίον απλών ανθρώπων που ξεπέρασαν κάθε φοβικό σύνδρομο και έβαλαν πάνω απ’ όλα το συνάνθρωπο.

Οι επικοινωνιακές απειλές τύπου «θα έρθουμε μια νύχτα» ανήκουν ήδη στο παρελθόν. Τώρα προέχει η επούλωση των πληγών, οι οποίες είναι πραγματικά πολλές και θα είναι ανοιχτές για αρκετό καιρό.

Σε αυτή τη χρονική συγκυρία, είναι πρώτης τάξης ευκαιρία να καταλάβουν οι πολιτικές ηγεσίες ότι κανένας λαός δεν επιθυμεί τον πόλεμο. Ο πόλεμος γεννά μόνο εικόνες ολέθρου και ασύλληπτου πόνου. Η ευημερία των λαών θα έπρεπε να είναι μοναδικό τους μέλημα και μέσα από τη σύμπραξη και τη συνεργασία να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του μέλλοντος.
Ίσως να ακούγονται ρομαντικά και ουτοπικά όλα αυτά.

Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε όμως μέσα από αυτή την ανείπωτη καταστροφή είναι οι πανηγυρισμοί του πλήθους κάθε φορά που οι διασώστες κατάφερναν να σώσουν μια ζωή από τα συντρίμμια. Αυτή είναι μια νίκη της ανθρωπότητας που ενώ φαινομενικά βούλιαξε μέσα στο χώμα, στην πραγματικότητα κατάφερε να σηκωθεί λίγο ψηλότερα.