Φ. Ζάχαρης: Σεισμός στην Τουρκία: η τακτική των ηγεσιών και των πολιτών

Φίλιππος Ζάχαρης

Ένα απρόσμενο φυσικό γεγονός, μία φυσική καταστροφή που κοστίζει τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα στις σχέσεις δύο φαινομενικά αντίπαλων χωρών; Μπορεί.

Είναι δυνατόν ένα και μόνο φυσικό φαινόμενο να δείξει πως η αντιπαλότητα μπορεί να αμβλυνθεί και να βρεθούν νέοι δρόμοι επικοινωνίας μεταξύ δύο λαών, που προς στιγμήν απώλεσαν τη δυνατότητα αυτή λόγω της πολιτικάντικης ρητορικής των ηγεσιών τους, που αντί να χτίσουν γέφυρες φιλίας, γκρεμίζουν ό,τι ήδη υπάρχει και έχει ήδη κατακτηθεί; Ενδεχομένως μπορεί να συμβεί.

Σεισμοί έγιναν και παλαιότερα και στις δύο χώρες με πολλά θύματα, ιδιαίτερα στην Τουρκία. Και τότε πριν από χρόνια υπήρξαν κινήσεις αλληλεγγύης και συμπαράστασης εκατέρωθεν.

Οι στιγμές ήταν αρκούντως συγκινητικές ειδικά στην αναθέρμανση των σχέσεων μεταξύ των δύο λαών. Πριν από χρόνια είχα επισκεφθεί για λίγες ώρες την Τουρκία και συγκεκριμένα το Κουσάντασι.

Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η θέρμη με την οποία περιέβαλαν οι Τούρκοι πολίτες τους Έλληνες επισκέπτες και εκδρομείς αλλά και η μεγάλη φροντίδα στον αρχαιολογικό χώρο της Εφέσου.

Πολλοί ήταν οι Τούρκοι που μιλούσαν ελληνικά και το όλο περιβάλλον ήταν πολύ φιλικό. Βέβαια όλα αυτά σε αντιδιαστολή με τις εμμονές των τουρκικών ηγεσιών που αξιώνουν το κάθε τι όποτε θελήσουν.

Φιλική δεν είναι καθόλου σε μεγάλα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού η στάση απέναντι στον τουρκικό λαό, και το λάθος να ταυτίζονται οι ηγεσίες με τους πολίτες επαναλαμβάνεται με κάθε ευκαιρία.

Αντίθετα όταν συμβαίνουν παρόμοια τραγικά συμβάντα, όπως σεισμοί και κάθε άλλου είδους φυσική καταστροφή, παρατηρείται μία στροφή σε επίπεδο ηγεσιών αλλά και πολιτών.

Για κάποιον όμως που περαμένει στη ζωή του διεθνιστής, όλα αυτά φαντάζουν αδιάφορα, και εννοώ την αντιπαλότητα και την προσχηματική καλλιέργεια κλίματος έντασης.

Δεν διαχωρίζει τους πολίτες ο άνθρωπος για τον οποίο αναφέρομαι, δεν πέφτει στην παγίδα των κάθε λογής ανοησιών και αστήρικτων κατηγοριών περί της όποιας «κατασκοπείας» ή της «ανωτερότητας της φυλής», δεν μιλά ποτέ για «πολιτισμένους και απολίτιστους».

Το μυστικό σε όλα αυτά τα τραγικά περιστατικά είναι ότι αυτό που αναδεικνύεται, είναι η ανάγκη αλληλεγγύης και συμπαράστασης του ενός λαού απέναντι στον άλλον και σε κάθε περίπτωση η απομόνωση των κάθε λογής υπερεθνικιστών.

Και όταν μιλώ για απομόνωση, δεν εννοώ μόνο τη θεωρητική παρά τη σε όλους τους τόνους καταδίκη εκείνων που υποδαυλίζουν τις σχέσεις των δύο λαών.

Και από τέτοιους έχουμε πολλούς και από τις δύο πλευρές. Αλήθεια, αναρωτιέμαι, η «πολιτισμένη» Ελλάδα, η Ελλάδα της Ευρώπης, πώς νοείται να έχει μαζέψει 10% και περισσότερους ακροδεξιούς, φανατικούς εθνικιστές και επιθυμούντες την επανάκτηση της «Βασιλεύουσας», φιλοπόλεμους και νεοναζιστές, κάθε είδους θλιβερά απομεινάρια της χούντας;

Το λέω αυτό γιατί δεν είναι και λίγοι αυτοί που αποκαλούν τον τουρκικό λαό «απολίτιστο» και πως αν κάτι αξίζει, βρίσκεται δήθεν αποκλειστικά και μόνο στην Κωνσταντινούπολη.

Από την άλλη, οι αστειότητες των τουρκικών ηγεσιών περί επανάληψης της Μικρασιατικής καταστροφής, περί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και Σουλτάνων, μόνο τον γέλωτα προκαλούν. Τι απομένει, λοιπόν, κάθε φορά για να επανέλθει η λογική;

Δυστυχώς, μία φυσική καταστροφή. Μέχρι και ο Τσαβούσογλου το επισήμανε, μετά την επίσκεψη Δένδια, ότι δεν θα έπρεπε μόνο μια τέτοια καταστροφή να φέρει τις δύο χώρες πιο κοντά ώστε να λύσουν με ψυχραιμία τις διαφορές τους.

Οι λαοί όμως δεν ξεχνούν. Και ο κ. Τσαβούσογλου εκτόξευε πριν από λίγες ημέρες μύδρους κατά της Ελλάδας. Όπως και κάποιοι Έλληνες στρατιωτικοί που βλέπουν ακόμη πιο μακριά από τα τουρκικά παράλια.
Ένας συνεπής διεθνιστής δεν τα αποδοκιμάζει μόνο όλα αυτά αλλά τα ανασύρει από το γελοία πολιτικάντικο παρασκήνιο και τα σερβίρει στους ανυποψίαστους πολίτες που σπεύδουν να πιστέψουν τις ηγεσίες.

Δεν αναγνωρίζει σύνορα και φράκτες, δεν προσκυνά τους εξοπλισμούς λες και σκοπός της ζωής είναι η με οποιοδήποτε τρόπο και μέσον αποτροπή του πολέμου από την ισορροπία του τρόμου.

Ένας διεθνιστής δεν περιμένει να γίνει φίλος με τον διπλανό του όταν πλημμυρίσει ή καεί το σπίτι του. Είναι εκεί, πρόθυμος να ανοίξει την πόρτα του ανά πάσα στιγμή. Τα υπόλοιπα είναι προς λαϊκή κατανάλωση. Γιατί τους λαούς τούς θεωρούν αδύναμους.