Στέλλα Νισυρίου: Αυτή είναι η νεολαία μας και είμαστε υπερήφανοι

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η
Στέλλα Νισυρίου

Μέσα σε αυτό το δράμα των ημερών είδα τη γενιά που συχνά χαρακτηρίζουμε «αποβλακωμένη στα κινητά», να παίρνει θέσεις ανειδίκευτων διασωστών πριν φθάσουν τα σωστικά συνεργεία στα Τέμπη.

Να τρέχουν από βαγόνι σε βαγόνι για να σώσουν όσους περισσότερους μπορούν.

Να φωνάζουν «πάτα πάνω μου για να βγεις».

Δεν έφυγαν μετά τη σύγκρουση για να εξασφαλίσουν τη δική τους σωματική ακεραιότητα.

Έμειναν εκεί!

Πάλεψαν μέσα στους καπνούς και στις φλόγες του τρένου «για να σώσουν όσους πιο πολλούς μπορούσαν», όπως είπε ο Άγγελος, ο Μιχάλης κι άλλα παιδιά.

Κι έπειτα, όταν τους πλησίασαν τα μεγαλοκάναλα για δηλώσεις, δεν δέχτηκαν τους τίτλους «ήρωα». Έκαναν το αυτονόητο για τον συνάνθρωπό τους.

«Άνθρωπος είμαι», τους είπαν!

Έκαναν και ουρές στα νοσοκομεία συγκεντρώνοντας 8.500 φιάλες αίμα μέσα σε μόλις δυο μέρες, για τους τραυματισμένους.

Άκουσα παιδί να λέει: «ζήτησα από το περιπολικό να με πάει στο νοσοκομείο. Ήμουν ελαφριά τραυματισμένος. Ήθελα να δώσω τη θέση μου με το ασθενοφόρο σε κάποιον άλλο που είχε χτυπήσει βαρύτερα»

Έτσι αξιολόγησαν την ανθρώπινη ζωή!

Σε αντίθεση με τη γενιά που μεγάλωσε δίχως κινητά, να τρέχει για ρεπορτάζ πατώντας πάνω στον ανθρώπινο πόνο κυνηγώντας νούμερα τηλεθέασης, αξιολογώντας τελείως διαφορετικά την όλη κατάσταση.

Έδωσε τα μικρόφωνα σε κάποιους για να δηλώνουν ότι «ο θάνατός τους μπορεί να είναι το σημείο τομής, ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει επιτέλους ξανά σιδηρόδρομο που να λειτουργεί καλά και να λειτουργεί ασφαλώς».

Κι αναρωτιέμαι: ΠΟΙΑ ΓΕΝΙΑ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΒΛΑΚΩΜΕΝΗ;

Σαφώς και δεν τους τσουβαλιάζω όλους με αυτό μου το σχόλιο.

Τα παιδιά υμνώ!

Τα παιδιά που λατρεύω και μέσα από τα μάτια τους θα βλέπω πάντοτε έναν καλύτερο κόσμο!

Κλείστε αν θέλετε σήμερα τις τηλεοράσεις και επενδύστε αυτόν το χρόνο σε μια αγκαλιά τους!

Όσο για αυτά που χάθηκαν και τις οικογένειες που άφησαν πίσω... κανένας λόγος παρηγοριάς δεν χωράει! Κανένας!

Μόνο σιωπή!