Σ. Αθανασίου: «Στάση Αθανασίου» (προσωπική ιστορία)...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Σεραφείμ Αθανασίου

www.serathan.gr

Από την πρώτη ημέρα της απελευθέρωσης της Δωδεκανήσου (31-3-1947) και για τρία περίπου χρόνια, ως τροχονόμος στην Πόλη της Ρόδου υπηρέτησα.

Ακολούθως στη Σχολή Υπαξιωματικών Χωροφυλακής εκπαιδεύτηκα και όταν τελείωσα, βάζοντας «μέσο», στη Ρόδο επέστρεψα! Και δεν ήμουνα μόνο εγώ που τότε έβαλα «μέσον»!

Ήταν και άλλοι συνάδελφοι οι οποίοι, ανάλογα με τις γνωριμίες τους, προσπαθούσαν να πετύχουν την επιστροφή τους στα Δωδεκάνησα και, πολλοί το κατόρθωσαν! Οι-τότε- Δωδεκανήσιοι, (πιστεύω και οι σημερινοί), είχαν ένα δικό τους τρόπο στο να σε παίρνουν με το μέρος τους ακόμη και οι «Φωνακλάδες» άκακοι Καλύμνιοι οι οποίοι- αν σε «πήγαιναν»- καλύτεροι φίλοι σου, γινόντουσαν!

Σε περίπτωση όμως που τη μύτη σου «ψηλά κρατούσες» δικαιολογημένα «μαγκούφης» από φίλους έμενες. Το λέω αυτό επειδή καλά γνωρίζω τους φιλόξενους «φωνακλάδες» μια που στο δικό τους Βαθύ (όχι της Σάμου) ως Αστυνόμος υπηρέτησα!

Οι καλόκαρδοι Δωδεκανήσιοι όταν, στο δρόμο τους, Χωροφύλακα συναντούσαν, «τρελή και παλαβή» αγάπη εκδήλωναν επειδή τα ατέλειωτα χρόνια σκλαβιάς, παππούδων, γονιών και αυτών των ιδίων, δεν είχαν ξεχαστεί και, στο πρόσωπο του όποιου αστυνομικού οργάνου, τον «ελευθερωτή» τους έβλεπαν!

Ολοι, λοιπόν, οι συνάδελφοι ανάμεσα σε τέτοιο καλό κόσμο όμορφα νοιώθαμε και στη 2η πενταετία της 10ετίας του ‘50 στη Ρόδο συνέχισα να υπηρετώ, ενώ, με την οικογένειά μου, στο χωριό Κρεμαστή έμεινα και για τις μετακινήσεις μου τη συγκοινωνία Ρόδου-Παραδεισίου, χρησιμοποιούσα. Τα λεωφορεία, στην Κρεμαστή, δύο στάσεις έκαναν.Την πρώτη στην Εκκλησία και τη δεύτερη στα τελευταία καφενεία με κατεύθυνση το Παραδείσι! Κάποιο απόγευμα, μετά τη στάση της Εκκλησίας, παρακάλεσα τον οδηγό να σταματήσει σε συγκεκριμένο σημείο, δικαιολογώντας αυτή μου την παράκληση λέγοντάς του ότι πονούσε το πόδι μου και η απόσταση από την άλλη στάση το σπίτι μου βρισκόταν μακρυά, ο δε οδηγός πρόθυμα σταμάτησε! Δεν είχαν περάσει πολλές μέρες και ο οδηγός του λεωφορείου ίδιας γραμμής φτάνοντας στην Εκκλησία ακούγεται να λέει: Στάση Ιερού Ναού. Κατέβηκαν αρκετοί επιβάτες και ξεκίνησε για τη στάση των καφενείων.

Όμως σε λίγο να και πάλι η φωνή του οδηγού: Στάση Αθανασίου. Ακούγοντας το επώνυμό μου ξαφνιάστηκα ευχάριστα και πριν κατέβω είχα διαπιστώσει ότι οδηγός δεν ήταν εκείνος που, πριν λίγες μέρες, τον είχα παρακαλέσει να κάνει την ενδιάμεση στάση! Οι μέρες περνούσαν και εγώ πηγαίνοντας σπίτι μου, μετά τη στάση της Εκκλησίας, άκουγα τον οδηγό να αναγγέλλει τη Στάση Αθανασίου η οποία είχε πλέον καθιερωθεί

. Και στο χωριό της Κρεμαστής από δυο, οι στάσεις, είχαν γίνει τρείς: ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΚΑΙ ΚΑΦΕΝΕΙΩΝ! Ένα πρωινό πήγα στον κεντρικό Σταθμό των λεωφορείων (Μανδράκι) προκειμένου να δω και να ευχαριστήσω τον πρώτο οδηγό που, με παράκλησή μου, είχε κάνει εκείνη τη στάση. Τον βρήκα και πολλά ευχαριστώ του αράδιασα επειδή, όπως είχα μάθει, με δική του πρωτοβουλία, στον Ρ.Ο.Δ.Α. (Ροδιακός Οργανισμός Δημοτικών Αυτοκινήτων), είχε «ανακατέψει» κόσμο και κοσμάκη, προκειμένου να εγκρίνουν και άλλη στάση κοντά στο σπίτι μου.

Εκεί συνάντησα τον Σταθμάρχη τους τον οποίο ευχαρίστησα και ο καλόκαρδος εκείνος άνθρωπος, θυμάμαι, συγκινημένος μου απάντησε με περίπου τέτοια λόγια! «Τίποτα το σπουδαίο δεν έγινε απλά αρπάξαμε την ευκαιρία και μια στάση ακόμη δημιουργήσαμε. Και το κάναμε αυτό γιατί σας αγαπάμε σαν παιδιά μας επειδή όλοι εσείς οι αστυνομικοί ανθρώπινα μας αντιμετωπίζετε»! Έλεγε, ό,τι έλεγε και με βουρκωμένα μάτια φιλικά στους ώμους μου με χτύπαγε ενώ και το δικό μου στήθος, «χοροπήδαγε»! Τότε, δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια από την απελευθέρωση των νήσων και, προφανώς, από το μυαλό εκείνου του ευαίσθητου ανθρώπου, πρώην σκλάβου, δεν είχαν διαγραφεί οι αιώνες σκλαβιάς γενιών και γενιών μέχρι και στα δικά του χρόνια μια που αυτά/ τα άραχνα, κατάμαυρα και γεμάτα στερήσεις και λογιών λογιών απαγορεύσεις χρόνια/, δύσκολα διαγράφονται!

Μου έλεγε, μου έλεγε και ειλικρινά με πολλή συγκίνηση τον παρακολουθούσα ενώ ενδόμυχα, πέρα από τη συγκίνησή μου, χαιρόμουνα επειδή χωρίς να το καταλάβω στάση Λεωφορείων, στο όνομά μου δημιουργήθηκε.

Και αυτό, όπως μου είπε τότε ο Σταθμάχης, είχε αποφασιστεί για να τιμήσουν όχι μόνο προσωπικά εμένα αλλά όλους τους συναδέλφους μου που ανάμεσά τους είχαν, είχαμε βρεθεί, την ημέρα της απελευθέρωσης!

Τα χρόνια περνούσαν και η «Στάση Αθανασίου» γνωστή γινόταν ενώ εγώ ευχαριστίες και μπράβο εισέπρατα τόσο από πολίτες όσο και από συναδέλφους μου!

Πολύς κόσμος, ιδιαίτερα στην Κρεμαστή, έμεινε με την εντύπωση ότι κάποιο «σπουδαίο» πρόσωπο ήμουνα και αυτός ο «σπουδαίος», το λέω με ειλικρίνεια, αν δεν φόραγε στολή αστυνομικού μπορεί και να μη τον γνώριζε ούτε και ο, πέρα απ’ το γεφύρι, μαχαλάς του χωριού του! Από τη Ρόδο, το 1965, στο Βόλο μετατέθηκα και, μια μέρα, από τον αγαπημένο μου φίλο και συνάδελφο Στάθη Πούλιο, τηλεφώνημα δέχτηκα! - Καλημέρα Μάκη, ο Στάθης είμαι. - Έλα Στάθη, τι κάνετε; - Καλά είμαστε, πάρε τη Φεγγάρα να σου πει νέα.

Σημείωση:

Η σύζυγος του Στάθη, η Φεγγάρα, ήταν κόρη του καλού μου φίλου Σταμάτη Κορδίνα ο οποίος, στο χωριό Κρεμαστή, σπιτονοικοκύρης μου ήταν! -Γεια σου Μάκη, τι κάνετε, τι κάνει η Φωτούλα, τα παιδιά; -Γεια σου Φεγγάρα, όλοι καλά είμαστε, σε ευχαριστώ. -Μάκη άκουσε κάτι, για να χαρείς περισσότερο! -Σε ακούω Φεγγάρα. -Η Στάση Αθανασίου συνεχίζει να υπάρχει και ένα σωρό κόσμος κατεβαίνει εκεί. Σε αγαπούν, σε ευγνωμονούν και δεν σε ξεχνούν!

Είχα πάθει «γλωσσοδέτη», δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη! Και αναρωτιόμουνα. Θεέ μου, τι είχα προσφέρει εγώ σε εκείνους τους ανθρώπους και συνέχιζαν να διατηρούν στο όνομά μου, χρόνια τώρα, στάση λεωφορείων! Δεν θυμάμαι πότε, αλλά πρέπει να είχα αποστρατευθεί και για λίγες μέρες, από το Βόλο, στη Ρόδο βρέθηκα!

Ο φίλος μου, ο Σταμάτης Κορδίνας, είχε πεθάνει όμως, από τη Ρόδο στην Κρεμαστή θα πήγαινα για να δω την κ. Ελευθερία, εκείνη την Άγια γυναίκα, σύζυγο του φίλου μου η οποία, όταν στο σπίτι τους έμεινα, και τα δικά μου μικρά παιδιά, όπως και τα δικά της, τα τάιζε και τα πρόσεχε! Από τη Ρόδο το Λεωφορείο Κρεμαστή πήρα και φτάνοντας στην Εκκλησία ακούω τον οδηγό: Στάση Ιερού Ναού.

Δεν κατέβηκα επειδή με έτρωγε η περιέργεια μήπως, μετά τη στάση της Εκκλησίας, άκουγα ξανά να λέει: Στάση Αθανασίου. Ξεκίνησε το Λεωφορείο και λίγο μετά ακούω τον οδηγό: Στάση Αθανασίου.

Οι καρδιακοί μου παλμοί είχαν αυξηθεί, το δε στήθος μου είχε «φουσκώσει» και πριν σηκωθώ, κρύβοντας τη συγκίνησή μου, ρωτώ τον πολύ νεώτερό μου, συνεπιβάτη.

-Συγγνώμη, τι ήταν αυτός ο Αθανασίου και του έχουν αφιερώσει στάση Λεωφορείων!

-Δεν γνωρίζω κύριε, είμαι από το Παραδείσι, ίσως να ήταν κανένας παλιός Πρόεδρος ή κανένας Ευεργέτης του χωριού! Τον ευχαρίστησα για την πληροφορία και κατέβηκα στη Στάση Αθανασίου, ενώ μέσα μου σχολίαζα τα όσα μου είχε πει ο Παραδεισιώτης. Μπράβο στους Κρεμαστενούς που τιμούν τους παλιούς Προέδρους ή «Ευεργέτης»!

Και δεν αποκλείεται μελλοντικά, σκεφτόμουνα, να ανεγείρουν και καμιά «καλαίσθητη» προτομή, ανεξάρτητα αν εκείνος ο Πρόεδρος ή ο «Ευεργέτης» μπορεί και να μη βλεπόταν από την ασχήμια του! Συγκινημένη με δέχτηκε η κ.Ελευθερία και, από τη χαρά της, σαν τρελή φερόταν.

Χώρια που ούτε κατάλαβα για πότε μαζί με τη μικρότερή της κόρη, εκείνο το αγγελικό πλάσμα, την Τέτη, την πιο γευστική μακαρονάδα μου ετοίμασαν και τούτο γιατί γνώριζαν την αδυναμία μου στα μακαρόνια! Φίλοι μου, από τη Ρόδο κάμποσες 10ετίες απουσιάζω, όμως δεν έχω ξεχάσει εκείνον τον όμορφο κόσμο και όχι μόνο της Ρόδου αλλά ολόκληρου του Δεδεκανησιακού Συμπλέγματος! Ιδιαίτερα δεν έχω ξεχάσει τους προγόνους των σημερινών κατοίκων (εκείνους που εγώ γνώρισα ευθύς μετά την απελευθέρωση στις 31 Μαρτίου 1947) με τους οποίους κυριολεκτικά είχα «δεθεί» όπως το ίδιο είχαν «δεθεί» και άλλοι συνάδελφοί μου.

Οι πρώτοι χωροφύλακες, ιδιαίτερα με ειδικότητα τροχονόμου, είμαστε οι πιο τυχεροί επειδή περισσότερο κόσμο γνωρίσαμε.

Τα σαββατοκύριακα στην Παραλιακή Λεωφόρο, στο Μανδράκι, διατεταγμένη υπηρεσία εκτελούσαμε εμποδίζοντας τη διέλευση τροχοφόρων γιατί χιλιάδες κάτοικοι από όλα τα σημεία της Πόλεως οικογενειακώς στο νυφοπάζαρο βόλτες έκαναν και, με πασατέμπο ευχάριστα, τις ώρες τους πέρναγαν!

Χώρια που και στο εσωτερικό της Νέας Αγοράς ως τροχονόμοι με τροχοφόρα παντός τύπου παλεύαμε όπως για παράδειγμα αγροτικά αυτοκίνητα ή και σωρό χειράμαξες τα οποία ειδών μαναβικής, κρεάτων και ψαριών κουβάλαγαν, στο δε κιόσκι (αυτή η ομορφιά μόνο στη Ρόδο βρίσκεται) φρεσκότατα ψάρια ο κόσμος αγόραζε και εκείνη η πολυκοσμία, για να πετύχει αγορά καλυτέρων ψαριών, ουρές σχημάτιζε και αν δεν το κατόρθωνε φασαρίες έκανε!

Πολλοί Ρόδιοι, απόγονοι εκείνων των παλιών δικών μου φίλων και όχι μόνο, με τιμούν με τη φιλία τους και, κάθε τόσο, τα λέμε από τηλεφώνου. Όμως κανέναν δεν έχω ρωτήσει αν, στην Κρεμαστή, συνεχίζει να υπάρχει η Στάση Αθανασίου. Και δεν τους ρώτησα γιατί θέλω, μέσα μου, να ακούω τον οδηγό να φωνάζει: Στάση Αθανασίου!

Και το θέλω επειδή χωρίς να είμαι «Πρόεδρος» ούτε και κανένας «ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ» παρά μόνο ένα απλό Αστυνομικό όργανο τάξεως που για χρόνια κοντά τους υπηρέτησα. Αυτοί δε οι πολιτισμένοι Ρόδιοι, για εκείνη την, κατ αυτούς, υπηρεσιακή μου καλή προσφορά, με τίμησαν και συνεχίζουν να με τιμούν!

Και το λέω αυτό επειδή κατά καιρούς δημοσιογράφοι της «Ροδιακής» και άλλων μέσων, συνεντεύξεις μου παίρνουν επειδή θέλουν, όπως μου λένε, περισσότερα να μάθουν για τους δικούς τους προγόνους που εγώ και άλλοι δικοί μου συνάδελφοι γνωρίσαμε, ιδιαίτερα τις πρώτες μέρες της απελευθέρωσης των νήσων!

Και προσφεύγουν σε μένα μια που ορφανός από όλους τους συναδέλφους μου, κάπου 550-600, έχω μείνει (98 χρονών είμαι) και με τους οποίους πρώτοι ανάμεσα στους προγόνους τους είχαμε βρεθεί και μάλιστα στις μέρες, ώρες θα έλεγα του πρώτου αέρα λευτεριάς που οι σκλάβοι ανέπνεαν!

Και μια που μιλάω για συνεντεύξεις δυο από αυτές ποτέ δεν θα τις ξεχάσω. Η πρώτη τηλεφωνικά, στον δημοσιογράφο της «Ροδιακής» κ. Μαστή Μιχάλη η δε δεύτερη στο Κανάλι «IRIDA Ρόδου», ιδιοκτησίας του κ. Βασίλη Χαλκίτη.

Και οι δυο αυτές συνεντεύξεις για αρκετές φορές τηλεοπτικά προβλήθηκαν, εγώ δε, χωρίς υπερβολή, εκατοντάδες τηλεφωνήματα δέχτηκα!

Όμως και μετά από τις πιο πάνω συνεντεύξεις τη μεγάλη συγκίνηση την ένοιωσα με ένα τηλεφώνημα που δέχτηκα από τη Ρόδο το βράδυ της 31 Μαρτίου 2022 και ακριβώς 75 Χρόνια από την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου (31 Μαρτίου 1947- 31 Μαρτίου 2022)!

Τηλεφωνούσε ο αντιδήμαρχος Ρόδου κ. Θανάσης Στάμος και μου είπε ότι τηλεφωνεί μέσα από τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου κατ εντολή του δημάρχου κ. Αντώνη Καμπουράκη για να μου πει ότι ομόφωνα οι Δημοτικοί Σύμβουλοι (Συμπολίτευση-Αντιπολίτευση) με είχαν ανακηρύξει Επίτιμο Δημότη της Ρόδου με το αιτιολογικό των όσων κατά καιρούς πρόσφερα και προσφέρω με το δικό μου γραπτό λόγο υπέρ της Ρόδου και γενικά της Δωδεκανήσου!

Ακούγοντάς τον δικαιολογημένα τραύλιζα επειδή η μία τιμή διαδεχόταν την άλλη και δεν ήξερα τι να πω και πώς να ευχαριστήσω αυτόν τον υπέροχο κόσμο ο οποίος για το τίποτα και παρ ολίγο πελώριο ανδριάντα να μου έστηναν!

Φίλοι της Ρόδου ειλικρινά και για πολλοστή φορά θέλω να σας ευχαριστήσω για ό,τι σε μένα προσφέρατε χωρίς εγώ να πράξω κάτι το ιδιαίτερο για σας και μάλιστα σε ένα κόσμο ευγενή και νομοταγή.

Ναι, είναι αλήθεια, χωρίς να είμαι δημοσιογράφος φανέρωνα και συνεχίζω να φανερώνω την αγάπη που νιώθω για σας και θα μου επιτραπεί να πω ότι μέσω των εφημερίδων «ΡΟΔΙΑΚΗΣ» και «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ» αυτή μου την αγάπη την έχω, όπως μου λένε φίλοι μου, μεταδώσει στους κατοίκους των δύο Πόλεων πολλοί των οποίων τις διακοπές τους στη Ρόδο και Βόλο αντίστροφα περνούν χώρια που, όπως επίσης μαθαίνω, οι δύο δήμοι θέλουν να αδελφοποιηθούν, κιόλας!

Ειλικρινά αν πραγματοποιηθεί αυτή η αδελφοποίηση, ιδιαίτερα τώρα που ακόμη και εγώ ο 98χρονος υπάρχω μεγάλη χαρά και απεριόριστη συγκίνηση θα αισθανθώ.! Γένοιτο.