Ηλίας Καραβόλιας: Η «παραγωγή» της παραγωγής και η μετατόπιση του ορίου

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Ηλίας Καραβόλιας

«Νεοδύμιο και Δυσπρόσιο» (δεν είναι αρχαία ελληνικά, είναι σπάνιες γαίες για την παραγωγή στα ηλεκτρικά οχήματα).

«Συνθετικό υπερβάλλον πλεόνασμα περιθωρίου επί του κεφαλαίου» (δεν αφορά τους εθνικούς λογαριασμούς, είναι παράγωγο χρηματοοικονομικό εργαλείο αντιστάθμισης κινδύνου στις επενδύσεις υψηλού ρίσκου).

Τις πρώτες έννοιες, τις σπάνιες γαίες, τις εκμεταλλεύεται διεθνώς η βαριά ενεργειακή βιομηχανία. Τη δεύτερη έννοια, το χρηματοοικονομικό εργαλείο, το εκμεταλλεύεται η τραπεζική βιομηχανία ως ασφάλιστρο κινδύνου στις τιτλοποιήσεις περιουσιακών στοιχείων υψηλού κινδύνου (στοιχήματα πάνω σε χρέη, σε απλά ελληνικά)

Αναφέρομαι στα παραπάνω ώστε να κατανοήσουμε την εφευρετικότητα και την τεχνητή νοημοσύνη του διεθνούς οικονομικού συστήματος.

Τόσο σε ορυκτά και μέταλλα κάτω από τη γη, όσο και σε χάρτινο πλούτο (χρήμα-χρέος-τίτλοι) μέσα στις οθόνες, ο καπιταλισμός δείχνει να έχει διαρκή και δυναμική επεκτασιμότητα.

Για τις σπάνιες γαίες, τα ορυκτά, τα καύσιμα, τα νέα μέταλλα (πχ. κοβάλτιο, λίθο, ιρίδιο, νικέλιο, κ.α) γίνεται ήδη παγκόσμιος γεωοικονομικός πόλεμος, με τα εδάφη να παίζουν πλέον σημαντικό ρόλο ανάλογο με αυτόν για τα πετρέλαια.

Για τα περιθώρια κινδύνου σε χρηματιστηριακά και τραπεζικά παράγωγα προϊόντα, το τζογάρισμα της μεταβλητότητας των αυξημένων επιτοκίων στο διεθνές επενδυτικό σκηνικό, δημιουργεί χαοτική αταξία και οι αγορές βρίσκονται μόνιμα σε ισορροπία τρόμου.

Έτσι ο καπιταλισμός, τόσο κάτω όσο και πάνω από το έδαφος, παράγει-την-παραγωγή. Εξορύσσει πρώτη ύλη (μέταλλα από τα ορυχεία, data και κρυπτονομίσματα από το internet) ώστε να αναβαθμίζεται τεχνολογικά και να αναπαράγεται μέσα από βιομηχανικές και χρηματοπιστωτικές καινοτομίες.

Ότι δείχνει να εξαντλείται ή να υποτιμάται ως διαπραγματεύσιμο εμπόρευμα (diesel, gas, fuels) αμέσως αντικαθίσταται. Ότι μοιάζει ως παρωχημένο χρηματοοικονομικό εργαλείο (κλασικά swaps, futures, options) τάχιστα μεταλάσσεται και κυκλοφορεί.

Έτσι μόνο μπορεί το σύστημα - μέσα στα εργοστάσια και στις οθόνες-να μετατοπίζει συνεχώς το παραγωγικό του (και όχι μόνο) όριο αντοχής.

Μόνο που μαζί με αυτό μετατοπίζεται και αξία. Δηλαδή μετασχηματίζεται η αξιακή σύνθεση τόσο του κεφαλαίου όσο και της εργασίας (που συνεπάγεται μετασχηματισμούς στα μοντέλα κερδοφορίας και στα καταναλωτικά μοτίβα).

Πρέπει να αναρωτηθούμε κάποτε πόσο αντέχει το οικονομικό και περιβαλλοντικό οικοσύστημα αυτό το φαινόμενο: νέα βιομηχανικά «εμπορεύματα»- βασισμένα σε πρώτες ύλες κάτω από τη γη ή μέσα στα αχανή ψηφιακά δίκτυα- να ρίχνονται συνεχώς στην αγορά όπου άυλο και ανθρώπινο κεφάλαιο απασχολείται και παράγει διαρκώς (με στόχο φυσικά την αέναη κατανάλωση).

Η δε τεχνητή νοημοσύνη πλέον θα συνθέτει εκτός από αλγοριθμικές εφαρμογές στο διαδίκτυο, και πρώτες ύλες από ορυκτά και σπάνιες γαίες.

Και μπορεί στις ΗΠΑ αυτές τις μέρες να στήνεται σκηνικό διαφωνίας στο Κογκρέσο για το ταβάνι του χρέους, κάτι που σημαίνει παύση πληρωμών του αμερικανικού δημοσίου και παγκόσμιο κραχ, αλλά όπως βλέπετε, σε ορυχεία και οθόνες, ο καπιταλισμός αναπαράγεται και δυναμώνει...

Υ.Γ. Φανταστείτε να γίνονταν ερωτήσεις για αυτά τα θέματα (από τα οποία εξαρτάται πρακτικά το μέλλον μας) στους αρχηγούς των κομμάτων. Και να τους έλεγε κάποιος το αυτονόητο : πόσο αντέχουν τα προγράμματά τους σε αυτό το διεθνές σκηνικό της οικονομίας που πολύ εύκολα ακυρώνει κάθε προεκλογική εξαγγελία...