Μαρία Καρίκη: Η ανθρώπινη αλληλεγγύη απέναντι στις φυσικές καταστροφές

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η
Μαρία Καρίκη
Ψυχολόγος, Msc

Εκεί που νομίζεις ότι έχεις χάσει την πίστη σου στην ανθρωπότητα, έρχεται κάτι ανέλπιστα ανατρεπτικό και αρχίζεις και πάλι να ελπίζεις.

Μπροστά στον κίνδυνο, την απειλή και την καταστροφή βλέπεις κάποιους ανθρώπους να συσπειρώνονται, να δημιουργούν μία αλυσίδα προσφοράς, αυτοθυσίας και έμπρακτου φιλότιμου. Και καθώς αυτό διαδίδεται, προστίθενται κι άλλοι, κι άλλοι... Λες και το «καλό» παράδειγμα παρασύρει όλο και περισσότερους και τους φέρνει πίσω στο δρόμο της αλληλεγγύης, της έγνοιας, της συμπόνιας και της συμπαράστασης. Ίσως, γιατί μπροστά στη «φύση» καταλαβαίνουμε πόσο μόνοι και αβοήθητοι είμαστε αν δεν έχουμε ο ένας τον άλλο.

Μπροστά στην πρόκληση να υπερασπιστείς τη ζωή σου, τη ζωή των αγαπημένων σου ανθρώπων και την ισορροπία του οικοσυστήματος που σε περιβάλλει, ξεχνάς τον εαυτούλη σου και νιώθεις πως θες να στρατευτείς και να αγωνιστείς για κάτι πολύ ανώτερο από όσα καθημερινά τρέχεις να προλάβεις: το μέλλον των επόμενων γενεών. Μπροστά σε έναν υψηλό σκοπό συρρικνώνεται το «Εγώ» σου και μπορείς να δεις πιο καθαρά την ουσία των πραγμάτων: πως παρά τις διαφορές μας μπορούμε να συνδεθούμε βαθύτερα από ότι πιστεύουμε. Συναντιόμαστε εκεί που όλα και όλοι γίνονται «ένα». Ένα ενιαίο, αδιαίρετο «ένα» που μπορεί να καταφέρει ακόμα και το αδύνατο.

Η συσπείρωση μοιάζει τα ενώνει τα κομμάτια που μας λείπουν για να καταλάβουμε καλύτερα την ανθρώπινη φύση και τις υπερβατικές της δυνατότητες. Και κάπως έτσι δημιουργείται μία αλληλουχία ανθρώπων που είναι έτοιμη να στηρίξει, να προστατεύσει, να φροντίσει, να φιλοξενίσει, ακόμα και να φτάσει πολύ κοντά στον κίνδυνο προκειμένου να σώσει ό,τι χρειάζεται να σωθεί. Και δεν ξέρεις αν θες να χαρείς από θαυμασμό ή να κλάψεις από συγκίνηση όταν σου αποκαλύπτεται το μεγαλείο της αλληλεγγύης όλων εκείνων που χωρίς δεύτερη σκέψη πράττουν το «ανώτερο» που μπορούν να πράξουν, γιατί δεν μπορούν να ησυχάσουν αν δεν το κάνουν...

Είναι αυτό που λέγεται «συνείδηση» και ενεργοποιείται κάθε φορά που η «ηθική» θα πρέπει να διαλέξει: «θα κάθεσαι άπραγος, αμέτοχος, αδιάφορος ή θα ριχτείς στη μάχη;». Γιατί κάθε μάχη που αφορά στη φύση είναι υπόθεση όλων μας. Δεν περιμένεις κάποιος να σε προσκαλέσει. Ξυπνάει μέσα σου η αίσθηση του καθήκοντος και του χρέους. Δε σε νοιάζει τότε η κούραση, η εξάντληση και ο κίνδυνος. Σε νοιάζει μόνο να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων που σου αναλογεί. Σε νοιάζει να μην φανείς «λίγος» μπροστά σε αυτό που καλείσαι να σηκώσεις...

Κι ενώ, λοιπόν, η καρδιά σου γεμίζει με λύπη και τρόμο βλέποντας την καταστροφή, ξεπροβάλλουν οι «ήρωες» του σύγχρονου κόσμου που μετατρέπουν το σκοτάδι σε φως. Ταλαιπωρημένοι, άυπνοι, αφυδατωμένοι, μαύροι από την κάπνα και με πνευμόνια μπουκωμένα δε σταματούν στιγμή να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Όχι, δεν επιθυμούν να φύγουν και να πάνε πουθενά αλλού. Ο ένας δίνει κουράγιο στον άλλο. Ο ένας αποτελεί έμπνευση για τον άλλο. Και παρά τα κουρασμένα τους πρόσωπα, βλέπεις την ικανοποίησή τους να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του καθήκοντος. Σαν να είναι τιμή τους που βρίσκονται εδώ που τους έχουν ανάγκη. Αξία ανεκτίμητη...

Αυτή η ανθρώπινη αλληλεγγύη ξεπερνάει κάθε δήμο και κάθε κράτος. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την υπέρβαση του εθελοντή, αλλά και την ευσυνειδησία του επαγγελματία. Τίποτα δεν μπορεί να υπερβεί σε αξία την αυταπάρνηση εκείνου που μάχεται για το κοινό καλό μοιράζοντας τα υπάρχοντά του, τις γνώσεις, την τεχνογνωσία του και τις δυνάμεις του μέχρι όσο αντέχει.. κι ακόμα λίγο παραπάνω! Άνθρωποι, άγνωστοι μέχρι πρότινος μεταξύ τους, συνεργάζονται, αλληλοκαθοδηγούνται, αλληλοπροστατεύονται για να φανούν χρήσιμοι όπου και όπως μπορούν.

Παρά την απογοήτευση κάθε φορά από πλευράς κρατικής μέριμνας και πρόληψης, βασιζόμαστε τελικά περισσότερο στους συμπολίτες μας και στις εθελοντικές μας ομάδες. Φυσικά και στους πυροσβέστες μας και στα υπόλοιπα «σώματα» που συμμετέχουν, οι οποίοι -παρά τον περιορισμένο αριθμό τους και παρά τα περιορισμένα μέσα που τους διαθέτουν- παλεύουν ξεπερνώντας τον εαυτό τους. Αυτοί, είναι, λοιπόν, όλοι εκείνοι που αξίζουν την ευγνωμοσύνη μας και τον θαυμασμό μας.

Αυτοί είναι που με την ακούραστη παρουσία τους στην πρώτη γραμμή του κινδύνου μας κρατούν ασφαλείς. Το «ευχαριστώ» είναι λίγο. Μας πείθετε κάθε φορά να πιστέψουμε και πάλι ότι με τέτοια ποιότητα, υπέρβαση και αυτοθυσία η ανθρωπότητα διατηρεί την ελπίδα της ζωντανή για το είδος της... Μας δείχνετε έμπρακτα το ανώτερο σημείο στο οποίο μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος: να νοιάζεται για τον συνανθρωπό του και για τη φύση που τον φιλοξενεί διαθέτοντας τον εαυτό του, χωρίς δισταγμό, στις υπηρεσίες του κοινού καλού...