«Οι Ροδίτες έχουν στο DNA τους τη φιλοξενία»

Rodiaki NewsRoom

Δείξαμε από τι είμαστε φτιαγμένοι και δεν είναι τυχαίο ότι το νησί είναι πρωτοπόρος του τουρισμού

Μεγάλη και καθοριστική ήταν όλες αυτές τις μέρες που η φωτιά κατέκαψε το νησί μας, η βοήθεια των εθελοντών κάθε ηλικίας στην περίθαλψη των τουριστών που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα ξενοδοχεία τους λίγο πριν φτάσουν εκεί οι φλόγες.

Οι άνθρωποι αυτοί μέσα από μία απίστευτη και αυθόρμητη επιχείρηση διάσωσης που στήθηκε και με τη συμμετοχή εκατοντάδων εθελοντών μεταφέρθηκαν σε ασφαλείς χώρους μέχρι οι περισσότεροι απ’ αυτούς να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

Πολλές και συγκινητικές οι ιστορίες με πρωταγωνιστές συμπατριώτες μας που έδωσαν την ψυχή τους για να σώσουν τους επισκέπτες μας, που μοιράστηκαν φαγητό, και είδη πρώτης ανάγκης μαζί τους και στάθηκαν δίπλα τους κάθε φορά που είχαν ανάγκη από οτιδήποτε.

Μία από αυτές είναι η ιστορία που διηγείται στη «Ροδιακή» ο κ. Δημήτριος Λιζάρδος εκπρόσωπος στη Ρόδο της βιοτεχνίας παραγωγής στρωμάτων, White Mattress.
«Το θηρίο δεν μπορούσε να νικηθεί: μόνο αν γινόμασταν μία γροθιά μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε κι αυτό γίναμε.

Τις πρώτες τρεις ημέρες ενημερωνόμουν από τα κανάλια και τους αρμόδιους τοπικούς φορείς μέχρι που το «θηρίο» είχε αναπτυχθεί σε όλη τη Ρόδο. Εκείνη τη στιγμή νομίζω όλοι δράσαμε από ένστικτο, δεν μπορείς να πεις κάτι άλλο γι’ αυτή την... αυτοοργάνωση που προέκυψε από το πουθενά.

Η αυταπάρνηση που έδειξαν οι εθελοντές σε όλα τα μέτωπα ήταν απίστευτη, ο εθελοντισμός στο μεγαλείο του...» αναφέρει και μιλώντας για την εμπειρία του περιγράφει τα γεγονότα ως εξής:

«Στην εστία στα Μάσσαρι μπήκα σε μία καρότσα για ν’ ανεβουμε στο βουνό και μετά συνειδητοποίησα ότι ο οδηγός ήταν πελάτης μου με καταλύματα στους Πεύκους που άφησε την περιουσία του γιατί το μέτωπο εκεί δεν ήταν επικίνδυνο, έτσι ώστε να έρθει και να βοηθήσει, και στο βουνό συνάντησα κι άλλους Ροδίτες.

Τι να πει κανείς για τους νέους των χωριών που με αυτοθυσία έμπαιναν εκεί που οι πυροσβέστες σταματούσαν. Όλοι οι επαγγελματίες του νησιού, έγιναν εν δυνάμει εθελοντές, χιλιάδες ιστορίες που δε γράφονται σε 100 λέξεις. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα όπου ο καθένας έδινε ό,τι μπορούσε και ό,τι είχε το μοιραζόταν, έκανα και εγώ το αυτονόητο.

Όταν αποφασίστηκε η εκκένωση το Σάββατο, συντονιστήκαμε όλοι οι εθελοντες μέσω κλειστών ομάδων του Facebook, και όποια δομή ζητούσε στρώματα, τα φορτώναμε και τα πηγαίναμε.

Έπρεπε να βλέπατε την αντίδραση των τουριστών όταν έβλεπαν να τους πηγαίνουμε ολοκαίνουργια στρώματα και τις εκφράσεις χαράς τους. Η συγκίνηση ήταν διάχυτη παντού, γιατί σημασία είχε η πράξη, ότι ήμασταν εκει γι’ αυτούς σε αυτό το σοκ που υπέστησαν ξαφνικά».

Όπως δηλώνει ο κ. Λιζάρδος, μέσα από τις δυνατές στιγμές της ζωής γεννιούνται και οι μεγάλες πράξεις κι ακολουθούν τα ευγενέστερα συναισθήματα. «Όταν ήρθε η στιγμή να αποχωρήσουν σώοι πλέον για την πατρίδα τους, είδα ανθρώπους να κλαίνε και ν’ αγκαλιάζονται με τους εθελοντες για την ανιδιοτελή αγάπη που προσέφεραν.

Δείξαμε από τι είμαστε φτιαγμένοι! Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το νησί ήταν και είναι πρωτοπόρος του τουρισμού. Αυτό οφείλεται στο ότι οι άνθρωποί του έχουν στο DNA τους τη φιλοξενία».

Χρήστος Γιαννούτσος: «Οι εντυπώσεις τους απέναντι στους κατοίκους και τους εθελοντές ήταν απόλυτα θετικές»
Από την πλευρά του, ο Χρήστος Γιαννούτσος, διηγείται τη δική του ιστορία και αναφέρεται στο πως ο ίδιος βοήθησε τους τουρίστες που κατέφυγαν στο Λύκειο της Κρεμαστής, ασκώντας και χρέη... διερμηνέα.

«Το σχολείο άνοιξε το βράδυ της Πέμπτης-ξημερώματα Παρασκευής-εγώ πήγα το πρωί στο Λύκειο όπου ήδη υπήρξε μεγάλη κινητοποίηση από τους ντόπιους κατοίκους όσον αφορά τρόφιμα και νερό και μάλιστα επειδή είχαμε πλεόνασμα στείλαμε και σε άλλες δομές.

Ήμασταν περίπου 20 άτομα, πρόσκοποι, ντόπιοι εθελοντές, ο λυκειάρχης κ. Γρηγοριάδης και τις δύο τελευταίες μέρες το στρατόπεδο 211 στον άνω Καλαμώνα έστελνε δύο στρατιώτες να βοηθούν στη μεταφορά των νερών κ.λπ. Περιθάλψαμε πάνω από 100 άτομα... η συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν από το Κιοτάρι και κυρίως Γερμανοί.

Έκανα τον διερμηνέα γιατί υπήρχαν Γερμανοί που δεν ήξεραν Αγγλικά οπότε έπρεπε να συνεννοηθούμε μαζί τους. Περπάτησαν 6 χιλιόμετρα από το Κιοτάρι μέχρι το Γεννάδι δίχως βοήθεια, μόνοι τους, είδαν ότι η φωτιά πλησίαζε στο Γεννάδι και ενστικτωδώς πήγαν στην παραλία απ’ όπου τους μάζεψε το Λιμενικό και ιδιωτικά σκάφη» λέει και προσθέτει τα εξής:

«Υπήρξαν και τουρίστες οι οποίοι ήρθαν με την πτήση της Παρασκευής το βράδυ και έμαθαν τότε ότι τα ξενοδοχεία τους εκκενώθηκαν και μεταφέρθηκαν σε εμάς. Οι εντυπώσεις τους απέναντι στους κατοίκους και τους εθελοντές ήταν απόλυτα θετικές.

Πολλοί Γερμανοί που έρχονται συστηματικά στο νησί είπαν ότι μπορεί να μην έρθουν του χρόνου αλλά θα έρθουν τις επόμενες χρονιές ενώ άλλοι είπαν ότι μας θεωρούμε οικογένειά τους.

Κάποιοι άλλοι είπαν ότι δε θα ξαναέρθουν, αλλά υπήρξαν και παράπονα γιατί ο τουριστικός τους οργανισμός είπε ότι δεν είναι εγγυημένα τα εισιτήριά τους και δε θα πάρουν αποζημιώσεις, με αποτέλεσμα να κλείσουμε εμείς ξενοδοχείο και μάλιστα με χαμηλότερες τιμές για να μείνουν πληρώνοντας από την τσέπη τους».