Ελένη Καραγιάννη: Η διάσωση των ροδίτικων δασών δεν είναι μόνο εθελοντισμός... γιατί η ροδίτικη γη μας ανήκει

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Ελένη Ν. Καραγιάννη
Αθλήτρια Τριάθλου

Πολλοί κακεντρεχείς προσπαθούν να βγάλουν άσχημες φήμες για το σύνολο των Ροδιτών και του νησιού μας.

Η περίπτωση της μεγάλης καταστροφής των δασών μας από πυρκαγιά που ξεκίνησε στις 18/7/2023 και κράτησε δέκα (10) ολόκληρες ημέρες εκτός της μεγάλης απογοήτευσης που επικράτησε σε όλους μας από τη μεγάλη καταστροφή που προκλήθηκε στο φυσικό μας περιβάλλον ανέδειξε τη δύναμη ψυχής των εθελοντών και των Ροδιτών και τα αθάνατα αισθήματα της διάσωσης της γης των προγόνων μας από την ασύμμετρη απειλή.

Συγκινούμαστε συνεχώς από το μεγαλείο των ανθρώπων που πάλεψαν με απλά μέσα με κάτι πρωτόγνωρο γιατί η μεγάλη εστία της φωτιάς βρισκόταν σε μεγάλο βάθος δύσβατου γκρεμού στο κέντρο του νησιού σε παρθένα δάση.

Ακόμη μέχρι σήμερα δε γνωρίζουμε ακόμα το μέγεθος της καταστροφής σε σχέση με την πανίδα αλλά και τη χλωρίδα της περιοχής διότι προφανώς δεν έγιναν ποτέ επίσημες καταγραφές.

Εκτός του ότι πριν μερικά χρόνια έγιναν μεγάλες συζητήσεις με αντικείμενο την αύξηση του πληθυσμού των ελαφιών και πώς αυτή θα περιοριζόταν. Τελικά τα ελάφια της Ρόδου απέδειξαν πως μπορεί να μην έχουν λόγο αλλά σίγουρα γνώριζαν ότι ενδεχομένως θα κινδύνευε το είδος τους από την εγκατάλειψη του δάσους και τον ενδεχόμενο αφανισμό τους από κάποια πυρκαγιά-όπως κι έγινε-και φρόντισαν την επιβίωση του είδους τους...

Το γεγονός ότι ενώ πήγαμε σχεδόν όλοι στο μέρος της φωτιάς να βοηθήσουμε τελικά διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχαν καθαροί αγροτόδρομοι αλλά και αντιπυρικές ζώνες για να περάσουν τα πυροσβεστικά οχήματα αλλά ούτε επαρκής ποσότητα νερού κάτι που έχει αποτυπωθεί σε πολλές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκάλεσε την αγανάκτησή μας.

Η εξάπλωση της φωτιάς μετά την 5η ημέρα που έκαιγε πλησίασε γεωγραφικά προς το φράγμα Γαδουρά και ίσως αν εκτινόταν κι άλλο θα έφθανε Μεσσαναγρό – Απολλακιά και στο ομώνυμο Φράγμα που τελικά δεν έφθασε.

Η απορία μας είναι γιατί ενώ η φωτιά έκαιγε κοντά στο Φράγμα είδαμε εκατοντάδες αναρτήσεις εθελοντικών ομάδων να ζητάνε μπιτόνια και αντλίες νερού από κάθε μέρος της πόλης ενώ θα μπορούσε ενδεχομένως με την κατάλληλη υποδομή να υπάρχουν σημεία ώστε να βρεθεί το νερό και να διασωθεί το δάσος.

Ειδικοί επιστήμονες δεν είμαστε απλά θεωρούμε ότι είναι θέμα της κοινής λογικής. Επίσης συνεχίζουν οι αναρτήσεις από όλους για να ξεδιψάσουν τα ελάφια και τα λοιπά ζώα ενώ υπάρχει τόσο νερό εκεί κοντά …

Ούτε δικαστές ούτε δημόσιοι κατήγοροι, προβληματισμένοι πολίτες είμαστε, και ίσως ο προβληματισμός μας να βοηθήσει κάπου... θα πρέπει να βάλουμε μία τάξη στα πράγματα με το θέμα του εθελοντισμού.

Σωστά λέγεται ότι το μεγάλο κύμα εθελοντισμού βοήθησε για να σωθεί η κατάσταση μέχρι να έρθουν οι ενισχύσεις αλλά οι σκέψεις μας πάνε και παραπέρα... Θα πρέπει επιτέλους να παραδεχτούμε ότι τα δάση και οι ιδιοκτησίες στη Ρόδο δεν ανήκουν παρά μόνο στους Ροδίτες και σε κανέναν άλλο, οπότε ορθώς πράξαμε όλοι και τρέξαμε να σώσουμε τις περιουσίες των προγόνων μας που ενώ κάποτε πριν την Ιταλική κατοχή 1912-1946 και Αγγλική διοίκηση 1947 ήταν ονομαστικές στα ονόματα των προπαππούδων μας, στη συνέχεια περιήλθαν στο Ιταλικό Δημόσιο επί Ιταλοκρατίας και στη συνέχεια στο Ελληνικό Δημόσιο.

Άρα κατά βάση δεν ήταν μόνο ο εθελοντισμός, γιατί στον εθελοντισμό βοηθάμε για κάτι ξένο που δεν μας ανήκει, εδώ επρόκειτο για τη γη μας. Οι καρδιές των Ροδιτών χτύπησαν για να σώσουν τη γη των προγόνων τους από τις φωτιές.

Τέλος, αν θέλουμε να σταματήσει η εγκατάλειψη των δασών θα πρέπει οι ιδιοκτησίες και η ροδίτικη γη να επιστρέψουν σ’ αυτούς που ανήκουν και που καρτερά η καρδιά τους για να τη σώσουν από κάθε κίνδυνο δηλαδή στους Ροδίτες και εκεί θα πρέπει να προσανατολίσει η πολιτική ηγεσία τις ενέργειές της.