Ηλίας Καραβόλιας: Το θεατρικό παίγνιο της εθνικής υποκρισίας

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας

Καθένας έρχεται κάποια στιγμή του βίου του αντιμέτωπος με την «γόνιμη στιγμή του χρέους του» όπως μας δίδαξε ο Λακάν.

Καλείται δηλαδή το άτομο να δεσμευτεί σε κάποιους κανόνες και σε κάποιο σύστημα.
Στην μεταπολιτευτική Ελλάδα οι πάντες βιώνουν την συνάρθρωση της ψυχικής τους ιστορικής δομής με την κοινωνική ιστορία του τόπου, οπότε και το ατομικό χρέος μεταλάσσεται σε συλλογική ευθύνη και κοινή ενοχή.

Το διαρκές εσωτερικό θέατρο παίζεται συνεχώς και στην κοινωνική σκηνή, ειδικά μετά την έλευση του Internet.
Εδώ ακριβώς χανόμαστε ως λαός. Εδώ διχαζόμαστε ως υποκείμενα και γι’ αυτό γεννιέται το παράδοξο : εξατομικευόμαστε αλλά πάντα ως ομογενοποιημένη μάζα.

Τι θέλω να πω: πέσαμε στον λάκκο που σκάψαμε ως φυλή, ως ράτσα. Εισαχθήκαμε στη λογική της υποταγής και σε μία συναλλαγή εξάρτησης με την εξουσία, της οποίας όμως την μικροφυσική απολαμβάνουμε να ανανεώνουμε (άσχετα αν ξέρουμε ότι θρέφεται σε βάρος μας).

Νομιμοποιούμε εκπροσώπους που γνωρίζουμε ότι αποτελούν σύμβολα ασημαντότητας, φορείς διαιώνισης των ανισοτήτων, αλλά επιμένουμε γιατί τελικά είναι τα βολικά μας άλλοθι.

Έτσι, η νεοελληνική κοινωνία είναι μονίμως εγκλωβισμένη σε ένα αυτιστικό θεατρικό παίγνιο υποκρισίας: όλοι έχουν να προσάψουν μομφές για όλους.

Κι αυτό δεν είναι δαρβινισμός ή εμφυλιοπολεμικά ένστικτα. Είναι υποκουλτούρα, φθόνος και μνησικακία μιας κλειστής κοινωνίας (βλ. Λίποβατς- Δεμερτζής) που συνεχώς υποτροπιάζει και αυταπατάται.

Στην πραγματικότητα, και μακριά από τις οθόνες και τα ψηφιακά καφενεία, είμαστε εσωτερικά ερημοποιημένοι.

Και βρισκόμαστε διαρκώς σε έναν διαρκή ταυτοτικό στροβιλισμό (στην ουσία δεν ξέρουμε ποιους φασκελώνουμε και ποιους αναθεματίζουμε) ενώ παράλληλα μας αρέσει να φοράμε τη μάσκα της κανονικότητας.

Κάπως έτσι η καλά κρυμμένη εσωτερική βια και επιθετικότητα των περισσότερων ξεχειλίζει με το πρώτο κακό.

Στην πραγματικότητα όμως υποτασσόμαστε στην αδιέξοδη οργή μας, άσφαιροι και άστοχοι μπροστά σε ένα αόριστο υπερεγωτικό συλλογικό ασυνείδητο (αφού σκοτώσαμε τον Πατέρα και κάθε εσωτερικό Νόμο)...