Μαρία Καρίκη: Τάσεις απόσυρσης...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η
Μαρία Καρίκη
Ψυχολόγος, Msc

Υπάρχουν φορές στη ζωή του ανθρώπου που μπορεί να νιώσει την ανάγκη να αποσυρθεί για λίγο. Σαν να χρειάζεται χρόνο να αποστασιοποιηθεί από τους γύρω του και από τις καταστάσεις στις οποίες εμπλέκεται.

Σε αυτό το διάστημα μπορεί κάποιος να θέλει να σκεφτεί πιο καθαρά και πιο ψύχραιμα ό,τι τον προβληματίζει. Ή να θέλει να πάρει τις αποστάσεις του από σχέσεις και πρόσωπα προκειμένου να αποφασίσει αν θα συνεχίζει μετέπειτα μαζί τους ή όχι. Όπως και να έχει, η επαφή και ο διάλογος με τον εαυτό μας είναι θεμιτές διαδικασίες που μας βοηθούν στα όποια επόμενα βήματα.

Καταρχήν, η ανάγκη για απόσυρση παρουσιάζεται σαν μία «άμυνα» απέναντι σε κάτι που μας συμβαίνει. Κάτι μας «μπούκωσε», κάτι μας άγχωσε, κάτι μας στεναχώρησε, κάτι μας απογοήτευσε και θέλουμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω από την καθημερινότητα για να σκεφτούμε και να ανασυνταχθούμε.

Κάποιες φορές, αυτό γίνεται και έπειτα από μία έντονη σύγχυση. Μπορεί να νιώσουμε τόσο μπερδεμένοι, τόσο χαομένοι που χρειαζόμαστε λίγο χρόνο με τον εαυτό μας για να τα βάλουμε σε μία σειρά. Αυτή η ανάγκη, λοιπόν, που προκύπτει είναι αληθινή και καλό είναι να την αφουγκραστούμε.

Μέσα στην απομόνωσή μας, ωστόσο, χρειάζεται προσοχή. Οι συναισθηματικές μας σκέψεις μπορεί να κυριαρχήσουν και να μας οδηγήσουν σε λάθος εκτιμήσεις και συμπεράσματα. Είναι απαραίτητο να έχουμε τον νου μας να μην βουλιάζουμε μόνο στις αρνητικές μας σκέψεις και σενάρια γιατί τότε θα δημιουργηθούν στο μυαλό μας διαστρεβλώσεις, φόβοι και αντιστάσεις. Οφείλουμε μέσα από τον χρόνο και την απόσταση που παίρνουμε, να είμαστε όσο το δυνατόν «αντικειμενικοί» και σφαιρικοί απέναντι σε αυτά που θέλουμε να αξιολογήσουμε. Μία πρώτη συμβουλή είναι να μη βιαστούμε να πάρουμε αποφάσεις και κατά δεύτερον να μην αφήσουμε μόνο το συναίσθημα να μας οδηγήσει.

Όσο χρόνο περνάμε στην απόσυρσή μας, χρειάζεται να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι πρόκειται για μία προσωρινή φάση στη ζωή μας. Θέλουμε να πάρουμε μία ανάσα, να αναστοχαστούμε, να ηρεμήσουμε, να ανασυνταχθούμε και μετά να επιστρέψουμε πίσω σε μία πιο κατασταλαγμένη μας εκδοχή.

Λύση δεν μπορεί να είναι να μείνουμε για παρατεταμένο διάστημα μόνοι μας, αποκομμένοι από όλους και όλα. Αυτό εγκυμονεί κινδύνους. Το «κλείσιμο» στον εαυτό μας μπορεί να οδηγήσει σε θλίψη, μελαγχολία ή και κατάθλιψη, όταν απαρνιόμαστε για πολύ την έξω πραγματικότητα. Τότε, η πρόθεση δεν είναι να αναθεωρήσουμε και να βρούμε λύσεις, αλλά να «κρυφτούμε» από οτιδήποτε μας πιέζει και μας βαραίνει συναισθηματικά.

Όλα χρειάζεται να βρίσκονται σε μία ισορροπία και σε μία αρμονία. Οι αποκλεισμοί, οι αφορισμοί και η απόρριψη του κόσμου γύρω μας, με ό,τι αυτός συμπεριλαμβάνει, καταλήγουν να είναι μία «νοσηρή» επιλογή. Παίρνουμε το χρόνο και την απόσταση «τόσο όσο» το νιώθουμε ως ανάγκη και μετά ενδείκνυται να επιστρέφουμε στη ζωή μας κάνοντας αλλαγές και βελτιώσεις όπου είναι εφικτό. Όπου δεν είναι εφικτό, ίσως χρειάζεται να αποφασίσουμε τη λήξη ή τη φυγή από καταστάσεις που δεν είναι βιώσιμες και υγιείς.

Κάποιες φορές συμβαίνει να νιώσουμε ότι έχουμε χάσει τον εαυτό μας μέσα στην καθημερινότητα και στη ρουτίνα κι αυτό μας αναγκάζει, επίσης, να αφιερώσουμε χρόνο και σκέψεις στον εσωτερικό μας κόσμο μακριά από τη βαβούρα των όσων διαδραματίζονται γύρω μας. Κι αυτό είναι προαγωγικό, αρκεί πάλι να γίνεται με μέτρο. Η σύγχρονη πραγματικότητα είναι τόσο απαιτητική, τόσο βομβαρδιστική από ερεθίσματα, γεγονότα και εξελίξεις που εύκολα σε αγχώνει και σε κουράζει. Κάποιες φορές νιώθουμε να χάνουμε τους στόχους, τα όνειρα, αλλά και την ίδια την ταυτότητά μας μέσα σε αυτή. Τότε, είναι που χρειάζεται ένα διάλειμμα ανασύνταξης και ενδοσκόπησης.

Οι τάσεις απομόνωση, λοιπόν, είναι φυσιολογικές και αναμενόμενες όταν προκύπτουν ανά αραιά χρονικά διαστήματα στη ζωή μας. Είναι ο τρόπος να επαναπροσδιορίζουμε και να επαναξιολογούμε το παρόν μας και το αν οδεύουμε προς την κατεύθυνση που πράγματι θέλουμε. Από την άλλη, σταματάει να γίνεται θεμιτό, όταν παραμένουμε για μεγάλα διαστήματα μέσα σε αυτή την κατάσταση αποφεύγοντας συνεχώς και για πολύ ό,τι μας περιμένει έξω από την απόσυρση. Δεν θα πρέπει να γίνεται κατάχρηση αυτής της διεξόδου, γιατί τότε είναι εύκολο να καθηλωθούμε σε αυτήν και να αρνηθούμε μελλοντικά να επιστρέψουμε στη ζωή μας.

Η ανάγκη μας για αποστασιοποίηση μετατρέπεται τότε σε πλήρη αποφυγή της πραγματικότητας. Δημιουργούμε άθελά μας μία πλασματική ζώνη ασφαλείας και εγκλωβιζόμαστε μέσα σε αυτήν για να μην τυχόν ξανασυναντήσουμε κάτι επόμενο που να μοιάζει πάλι δύσκολο, πιεστικό ή απειλητικό...