Θεόδωρος Χρυσοβέργης: Ο τόπος μας. Η ζωή μας

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Θεόδωρος Χρυσοβέργης

Όταν λίγα χρόνια προ Χριστού πέρασε ο Στράβων από το νησί μας έγραψε στο ΙΔ βιβλίο του, στο κεφάλαιο 2 τα εξής: (σε μετάφραση)

-Η πόλη των Ροδίων υπερέχει από άλλες πόλεις για τα λιμάνια της, τους δρόμους της, τα τείχη της αλλά και για τα άλλα κτίσματά της, και δεν υπάρχει άλλη πόλη σαν κι αυτή, ούτε υπάρχει καλύτερη πόλη από αυτήν.

-Είναι δε αξιοθαύμαστη η ευνομία και η φροντισμένη διακυβέρνησή της.
Τον δεύτερο αιώνα μετά Χριστόν περνώντας από τη Ρόδο ο Αίλιος Αριστείδης έγραψε στους Ροδίτες:

-Εσείς έχετε ξεπεράσει όλες τις άλλες φημισμένες πολιτείες σε αρετή, σε δύναμη και σε ομορφιά.
Τον ίδιον αιώνα ο Λουκιανός από τη Συρία γράφει για τη Ρόδο:

-Εστί γαρ όντως η πόλις Ηλίου πρέπον έχουσα των Θεών το κάλλος.
Εάν, λέω εάν οι ίδιοι αυτοί οι περιηγητές έρχονταν σήμερα στη Ρόδο και περπατούσαν παραλιακά στη δυτική πλευρά του νησιού, από την Κρεμαστή έως τον Ναυτικό Όμιλο στη πόλη και από το Ζέφυρο έως και στο Πλημύρι στην Ανατολική πλευρά τι θα έβλεπαν και τι θα έγραφαν για την νησί μας;

Σίγουρα δεν θα μπορούσαν να περπατήσουν την διαδρομή δίχως να λυποθυμήσουν απο τις αναθυμιάσεις των φρεατίων των αγωγών της ΔΕΥΑΡ που αναβλύζουν αρώματα μόνιμα από Απρίλιο μέχρι Νοέμβριο, μήτε να περπατήσουν στην αμμουδιά ή να απολαύσουν το μπάνιο τους αφού οι Ελληνάρες ξενοδόχοι και μη, όχι μόνο έχουν καταλάβει με τις ξαπλώστρες τους κάθε διαθέσιμο χώρο, αλλά φρόντισαν και τεχνηέντως να αποκλείσουν και κάθε πρόσβαση προς την παραλία.

Το βράδυ εάν έγερναν το κεφάλι τους να κοιμηθούν, το ξημέρωμα πιά θα έβρισκαν ύπνο, καθώς το συνονθύλευμα ήχων απο τα «Γκρήκ Νάιτ» και ΄Καραόκε΄ των ξενοδοχείων, τα τσιφτετέλια των ‘Διαθέσιμων για κάθε κοινωνική εκδήλωση΄ κέντρων και ταβερνών, και τις καθημέρινες διοργανώσεις «έκτακτων πάρτι» από τα κάθε λογής παραλιακά μπάρ και υπαίθρια νυκτερινά κέντρα θα φρόντιζαν να μην βρούνε την ησυχία τους.

Θα έβλεπαν ότι δεν έμεινε για τους ντόπιους ούτε ώρα ξεκούρασης, ούτε ελεύθερος χώρος αναψυχής, ούτε προσπέλαση για τις παραλίες.

Αν τα βήματα των περιπατητών μας θα τους έφερναν στα χωριά και στα δάση μας όλοι ξέρουμε τι θα βλέπανε. Και τι θα έγραφαν ξέρουμε. Όλοι έχουμε δει αυτά που θα έβλεπαν και αυτοί, αλλά όταν τα κάνανε και τα κάναμε, σφυρούσαμε όλοι αδιάφορα.
Περιληπτικά θα αναφέρω λίγα για τους εθελοτυφλούντες.

Θα βλέπανε εγκληματικές παρεμβάσεις στο ανάγλυφο των παραλιών μας, με μπαζώματα, εκσκαφές, κατασκευές και ξεριζώματα. Θα βλέπανε κάθε είδους κατασκευές «δραστηριοτήτων», αντικείμενα και έπιπλα τακτικώς ερριμμένα, και φυσικά τις ευμεγέθεις κατάπτυστες κατασκευές που στήθηκαν με τη στήριξη των ειδικών φίλων. (Προϊόντα συναλλαγής τα λέει ο κόσμος).

Αν τώρα ο δρόμος τους, τους έφερνε μέσα στην πόλη θα έβλεπαν κτήρια που δεν τιμούν την ιστορία της Ροδίτικης Αρχιτεκτονικής αλλά μάλλον μαχαλά θυμίζουν. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις δεν αρκούν για να αλλάξει η θέα. Ούτε δημιουργούν θετική εντύπωση. Όσο για τις γραμμές του ρεύματος, τις σκουριασμένες αναμονές, τις κεραίες και τους ηλιακούς θερμοσίφωνες, θα τους θεωρούσανε μέρος ενός σκηνικού αρρωστημένου σκηνοθέτη.

Θα έβλεπαν και πεζοδρόμια που απαγορεύεται να περπατούν πεζοί, ή μωρομάνες ή και ΑΜΕΑ. Και οι λόγοι είναι απλοί. Σε μία άναρχη πόλη τα πεζοδρόμια γίνονται για να τοποθετήσουν ΔΕΔΔΗΕ και ΟΤΕ τους στύλους τους, και ο δήμος τις πινακίδες του. Να παρκάρει ο κάθε Ελληνάρας το SUV του ή το μηχανάκι του, να απλώνει την πραμάτειά του ο μικροπωλητής και να βάζει τα τραπεζοκαθισματά του ο επαγγελματίας γείτονας. Οι πεζοί όξωωωωω καλέ.

Οι τρεις ιστορικά υπαρκτοί επισκέπτες μας δεν θα εκπλαγούν όταν αντικρίσουν τις λακκούβες των δρόμων ή τα σπασμένα κράσπεδα και τις ξυλωμένες πλάκες στις πλατείες. Θα τα θεωρήσουν μάλλον αλληγορικό σκηνικό.

Ούτε θα τους ενοχλήσει που θα δουν τις κατάπτυστες τέντες των καταστημάτων και τις χιλιάδες τετραγωνικών μέτρων αυθαίρετων προεκτάσεων των επαγγελματιών εις βάρος των κοινοχρήστων χώρων. Εξάλλου ο καθένας από αυτούς τους επαγγελματίες και τους Ελληνάρες δικαιολογείται να αυθαιρετεί γιατί έχει έναν μπάρμπα στην Κορώνη και δικαίωμα αγορασμένο με την ψήφο του...και τα λεφτά του.

Όσο για τα δάση μας (σιωπή γι’ αυτά που έχουμε κάψει), σε κάθε δασικό χωματόδρομο θα δούνε έναν η και περισσότερους σκουπιδότοπους, και σε κάθε δασικό ξέφωτο θα δούνε μια χωματερή. Χθεσινοί και σημερινοί κάτοικοι, εμείς δηλαδή, βοηθήσαμε να καταστραφεί αυτός ο ευλογημένος τόπος. Τα δημόσια έργα έγιναν προϊόντα της αρπακτής με κοινή ευθύνη. Δεν αντιδράσαμε στην κακώς εννοούμενη ανάπτυξη. Τουρίστες να έρχονται. Μοιρολατρικά δεχτήκαμε την τιμωρία από τους εξυπνάκηδες και τους ημέτερους. Και μην ξεχνάμε ότι οι μηχανικοί που έστησαν Ανάληψη, Ροδίνι, Φαληράκι κ.λπ. δικά μας παιδιά είναι.

Εμείς ανταλλάσσαμε τις ψήφους μας με ένα αυθαίρετο, ένα ρουσφέτι ή έναν διορισμό, προσπερνώντας τους βανδαλισμούς. Όσο για το περιβάλλον και τις κραυγάζουσες αυθαιρεσίες, οι έχοντες τους κακώς εννοούμενους φίλους και τα χρήματα έκαναν τις φρικτές παρεμβάσεις τους, και εμείς σφυρίζοντας αδιάφορα τους επιτρέψαμε να κάνουν τα αίσχη που έκαναν.

Όσο για τα σκουπίδια στα δάση μας εμείς όλοι τα πετάξαμε. Δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί και τα λαμόγια (ενδιαφέρον ότι αυτές οι δύο κατηγορίες ανθρώπων, οι δύο φαινομενικά αταίριαστες έννοιες, εμφανίζονται ολοένα και συχνότερα μαζί στην ίδια πρόταση...).
Στον Ολυμπιόνικο του Πινδάρου διαβάζουμε: Ευτυχής αυτός που κερδίζει μια εξαίρετη φήμη.

Ενώ στην αρχαία ελληνική τραγωδία ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο τιμωρείτε από τις Ερινύες. (Εμείς καταργήσαμε της Ερινύες).
Εμείς δεν ξέρω πώς και γιατί φροντίσαμε, τιμήσαμε και επιβραβεύσαμε πολλούς μη άξιους. Και μας πλήρωσαν με τις καταστροφές τους.
Αξιότιμοι υποψήφιοι στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές θα σας παρακαλούσα να με ενημερώσετε αν στις προθέσεις σας όταν και όσοι εκλεγείτε είναι και θεραπεία των κακώς κειμενων που αναφέρω.

Αγαπητοί συμπολίτες που είχατε την υπομονή να διαβάσετε την επιστολή μου θέλω να σας πω ότι μέχρι και τις 25-04-2023 ήμουν κι εγώ ένα ζωντανό κύτταρο αυτής της πόλης. Αποχωρώντας και κάνοντας την αυτοκριτική μου μένω με την εντύπωση ότι δεν πρόσθεσα ζημιά στο νησί μου. Προσπάθησα να αφήσω ένα μη επιβλαβές αποτύπωμα. Οίδα και είδα αλλά και άκουσα πολλά. Τραγούδησα και το εμβατήριο Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, ντυμένο με ξενόφερτη μουσική.