Ελένη Καραγιάννη: Ενός λεπτού σιγή για την υπεραξία της ανθρώπινης ύπαρξης

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η
Ελένη Καραγιάννη
Αθλήτρια Τριάθλου

Επίκαιρο η όχι μιας και διανύουμε περίοδο εκλογών και όταν κάπου, όχι και τόσο μακριά από εμάς, ξεκληρίζονται ολόκληρες οικογένειες λόγω πολέμου.

Μιλάμε για ανθρώπους που πρόσφατα επισκέφθηκαν το νησί μας. Υπάρχουν μικρά παιδιά είτε Παλαιστινίων είτε Ισραηλιτών που έχασαν τις ζωές τους, έτσι απλά. Ας κάνουμε ενός λεπτού σιγή για τα θύματα του φρικτού πολέμου πριν αναφερθούμε σε οτιδήποτε άλλο γιατί ο κόσμος μας αλλάζει δραματικά.

Ας σκεφτούμε λίγο πως γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που θυμόμαστε με κάποιο τρόπο γιατί κάπου είτε μας βοήθησαν, είτε στάθηκαν η αφορμή με την προσέγγισή τους απέναντι στη ζωή να μας καθοδηγήσουν.

Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, απλοί, χωρίς αξιώματα που συναντάμε συνεχώς και νιώθουμε έντονη την παρουσία τους γιατί φώτισαν το μυαλό μας στο σκοτάδι.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μία ξεχωριστή υπεραξία γιατί μας έδωσαν απλόχερα τη θετικότητά τους χωρίς καν να το ζητήσουμε.

Ας σκεφτούμε λοιπόν πέρα από κάθε τι μετρήσιμο και συγκρίσιμο ότι υπάρχουν πράγματα που δεν συγκρίνονται, όπως η ευεργεσία κάποιου άγνωστου ανθρώπου προς το πρόσωπό μας, ή η εκτίμηση που τρέφουμε για τους ανθρώπους αυτούς χωρίς όμως να μετράμε την αξία τους σε αποδοχές, σε αμοιβές ή ακόμα και σε ψήφους.

Ναι υπάρχει αξιολόγηση και αποτίμηση που είναι κοινώς αποδεκτή αλλά η ανθρώπινη υπεραξία δεν μετριέται και δεν αποτιμάται.

Μεγαλώσαμε μέσα σε εκπαιδευτικά συστήματα που μας έμαθαν την κλίμακα του 10 ή του 20 «αφαιρώντας» από την ύλη τα κεφάλαια που αφορούν τον σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη και την ανθρώπινη υπεραξία. Δεν μας έμαθαν να εκτιμάμε το χαμόγελο του άλλου, την καλή του πράξη και την καλημέρα γιατί κάποιοι δάσκαλοί μας όταν δεν ήμασταν απόλυτα συγκεντρωμένοι στο μάθημά τους μας έβαζαν τιμωρίες.

Από το πρωί που θα ξυπνήσουμε, αξιολογούμαστε καθημερινά, για το αν έχουμε μέσο μεταφοράς και τι είναι αυτό, αν ξοδεύουμε χρήματα στην αγορά, αν παράγουμε έργο στην εργασία μας, αν είμαστε άριστοι στις σχολές μας, αν είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας κ.λπ.

Ο κόσμος όμως δεν είναι αυτός, ο κόσμος γύρω μας είναι φτιαγμένος με ατέλειες που απαρτίζουν την τελειότητά του. Γιατί μέσα από τις ατέλειες και τη μετριότητα γεννιέται το ερωτηματικό για το τι αξίζει πραγματικά. Γιατί εκεί γίνονται οι παύσεις για να σκεφτούμε, γιατί μπορεί να έχουμε κενά στο εισόδημά μας, είτε στις σχέσεις μας, είτε ακόμα και στη μάθησή μας, αλλά σίγουρα σε αυτά τα κενά διαστήματα στις ατέλειές μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξή μας.

Εκεί εκτιμάμε αυτό που πραγματικά μας κάνει ευτυχισμένους, την τέχνη, την ομορφιά της απλότητας, το φυσικό περιβάλλον κι εκεί συνειδητοποιούμε την υπεραξία της ανθρώπινης ύπαρξης.