Μαρία Καρίκη: Άνθρωποι ψυχικά εξουθενωμένοι...

Μαρία Καρίκη

Η σύγχρονη εποχή έχει επιφέρει στην ανθρωπότητα πολλά καλά μέσω της εξέλιξης της τεχνολογίας, αλλά έχει προκαλέσει και αρκετά δεινά τα οποία ο άνθρωπος παλεύει να διαχειριστεί διακυβεύοντας την ψυχική του ισορροπία.

Το άτομο νιώθει καθημερινά ένα σωρό πιέσεις προκειμένου να ανταποκριθεί στις εκάστοτε απαιτήσεις.

Σαν να βρίσκεται συνεχώς σε μία πάλη, σε έναν αγώνα, χωρίς να αισθάνεται ότι έχει την επιλογή να πράξει αλλιώς... Σαν να πρέπει οπωσδήποτε να βιαστεί, να τρέξει, να προλάβει, γιατί είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν..

Έχει κανείς την εντύπωση ότι τα ψυχικά αποθέματα των ανθρώπων σήμερα εξαντλούνται πριν την ώρα τους με ό,τι «τρομακτικό» αυτό μπορεί να σημαίνει.

Μονίμως κουρασμένοι, εκνευρισμένοι, απογοητευμένοι, πιεσμένοι προσπαθούν να διεκπεραιώσουν αυτό που τους αναλογεί. Σαν να μην προλαβαίνουν να ξαποστάσουν, να πάρουν μια ανάσα. Το μυαλό τους είναι συνέχεια στο επόμενο, το παρακάτω βήμα.

Μια καθημερινότητα εξαντλητική, με αρκετή ανασφάλεια και αβεβαιότητα, στοχευμένη σε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Γυρεύουμε να φέρουμε όσο περισσότερα αποτελέσματα μπορούμε, για να νιώσουμε πιο ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο επιτυχημένοι...

Μία σημαντική απώλεια του σύγχρονου, πεπιεσμένου, βιαστικού τρόπου ζωής είναι η τραγική μείωση του ελεύθερου χρόνου. Όλα γρήγορα, όλα στο πόδι. Να «χωρέσουμε» στη μέρα μας κι άλλα, κι άλλα...

Σαν να μη χρειάζεται και πολύ να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας. Σαν να μη μας πειράζει ο χρόνος που συρρικνώνεται και δεν τον επενδύουμε πια σε προσωπικές ανάγκες και επιθυμίες.

Αναβάλλουμε για αργότερα, για όποτε περισσέψει χρόνος, για όποτε προκύψει μια ανάλογη ευκαιρία.

Μεταθέτοντας, όμως, τον ελεύθερο χρόνο μας, μεταθέτουμε ταυτόχρονα τη δυνατότητα να ενισχύσουμε την ψυχική μας ανθεκτικότητα κι άρα και υγεία. Ο επιπλέον χρόνος δεν θα προκύψει από μόνος του, τυχαία, αν δεν τον προγραμματίσουμε εμείς ανάλογα.

Μία άλλη μεταβλητή που έχει αλλάξει, επίσης, είναι η ποιότητα και η διάρκεια των ανθρώπινων σχέσεων.

Οι περισσότεροι μονίμως απασχολημένοι, βιαστικοί, προσανατολισμένοι και αφοσιωμένοι σε στόχους και αποτελέσματα δεν προλαβαίνουν να βλέπουν όσο θα ήθελαν τους ανθρώπους που επιθυμούν, με αποτέλεσμα να μη «βαθαίνουν» τόσο πολύ οι σχέσεις. Εύκολες παρεξηγήσεις, παρανοήσεις, προδοσίες, ψέματα...

Ζούμε και σε μία εποχή που καλλιεργείται περισσότερο το «εγώ» παρά το «εμείς» οπότε το να λήξουμε τις σχέσεις μας είναι προτιμότερο από το να προσπαθήσουμε να τις «φτιάξουμε»...

Πέραν αυτών, ο άνθρωπος έχει να αντιμετωπίσει ένα μόνιμο άγχος στη ζωή του που φαίνεται να παίρνει αρκετά μεγάλες διαστάσεις στην καθημερινότητά του και να τον καθηλώνει, να τον ισοπεδώνει ψυχικά και σωματικά.

Όταν είσαι συνεχώς ανάμεσα σε προβλήματα, οικονομική αβεβαιότητα, εκκρεμότητες, υποχρεώσεις, προθεσμίες και πολλαπλούς ρόλους, είναι αναμενόμενο να κουραστείς και να αισθάνεσαι ότι φθείρεσαι επικίνδυνα.

Το άγχος αλλοτριώνει τον σύγχρονο άνθρωπο αργά, σταδιακά και ύπουλα. Αντιλαμβάνεται ότι καθώς περνάει ο καιρός, το άγχος συσσωρεύεται μέσα του, απλώνεται και προκαλεί συμπτώματα. Τα ψυχοσωματικά συμπτώματα έχουν γίνει πια ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του κατά περιόδους.

Παρόλο, όμως, που το σώμα μας μας μιλάει, εμείς δεν είμαστε πάντα πρόθυμοι να προβούμε στις αλλαγές που χρειάζεται να γίνουν για να νιώσουμε πιο ανάλαφροι, πιο ανακουφισμένοι...

Με τόσες αρνητικές ειδήσεις γύρω μας, επιπλέον, δεν γίνεται να μην επηρεαστούν οι σκέψεις μας. Ανησυχίες, αγωνίες, πόλεμοι, φυσικές καταστροφές, κλιματική αλλαγή, λογαριασμοί, μισθοί που δεν επαρκούν, εγκληματικότητα...

Ο άνθρωπος έχει πρόσβαση σε κάθε πληροφορία πια και αφουγκράζεται περισσότερο από ποτέ την τοξικότητα που υπάρχει γύρω του.

Πώς γίνεται, λοιπόν, να μην ενισχυθούν οι δικοί του προσωπικοί φόβοι; Πώς γίνεται να μην επηρεαστεί; Πώς γίνεται μέσα σε ένα τέτοιο καθεστώς να διατηρήσει όσο θα ήθελε την αισιοδοξία του, τα όνειρά του, τη θετική του στάση απέναντι στη ζωή και το μέλλον;

Όλα αυτά, κι άλλα πολλά, καταναλώνουν τα ψυχικά αποθέματα του σύγχρονου ατόμου. Και ενώ «αδειάζουμε»τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα, μοιάζει να μην έχουμε από κάπου να πιαστούμε, να «γεμίσουμε» όσο έχουμε ανάγκη τις «μπαταρίες» μας.

Αυτή η ανάλωση και η μη αντίστοιχη αποκατάσταση είναι που φέρνει την ανισορροπία στην ψυχική υγεία μας.

Ξοδεύουμε συνεχώς το μέσα μας τόσο για σημαντικά όσο και για ασήμαντα ζητήματα και δεν γνωρίζουμε, ίσως, πώς να επαναφέρουμε το ψυχικό μας σύστημα εκεί που «πρέπει». Το κόστος είναι μεγάλο, αν δεν επικεντρωθούμε στην προστασία του εαυτού μας και στη διασφάλιση της ισορροπίας του.

Όποιο υποκατάστατο κι αν αναζητήσουμε, δεν είναι αυτός ο δρόμος...!

Οφείλουμε να επενδύσουμε ξανά στον εαυτό μας, να επαναπροσδιορίσουμε την αξία του και την προτεραιότητά του στη ζωή μας, ψυχικά, πνευματικά, συναισθηματικά, γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να νιώθουμε όλο και πιο αποδυναμωμένοι, εξαντλημένοι, χωρίς ενέργεια και κουράγιο, με διάφορες ψυχοσωματικές εκδηλώσεις να καραδοκούν...