Μαρία Καρίκη: Άνθρωποι που επιθυμούν να αλλάξουν, αλλά διστάζουν...

Μαρία Καρίκη

Πόσο πολύ μπορεί να επιθυμεί κανείς την αλλαγή στη ζωή του, αλλά να μην την τολμά; Πόσα εμπόδια βλέπει και σταματά; Πόσο φοβάται το άγνωστο, το παρακάτω που δεν μπορεί να προβλέψει και να ελέγξει;

Ο σύγχρονος άνθρωπος μοιάζει να «βουλιάζει» επικίνδυνα στη ρουτίνα του. Εγκλωβίζεται μέσα σε επιλογές και μονοπάτια που ίσως πια να μην τον εκφράζουν, αλλά δεν ξέρει πώς να απεμπλακεί από αυτά. Και κάπως έτσι, έρχεται το άγχος, η μελαγχολία και η θλίψη ή το κενό...

Η αλλαγή απαιτεί θάρρος, αποφασιστικότητα, ανατροπή. Είναι μιας μορφής «επανάσταση» απέναντι σε έναν εαυτό που λιμνάζει και «πνίγεται». Ο καθένας ξέρει μέσα του καλά πότε έρχεται αυτή η στιγμή και για ποιους λόγους.

Ωστόσο, δεν είναι εύκολο να εγκαταλείψεις το παλιό. Διστάζεις, αμφιταλαντεύεσαι, φοβάσαι. Και αν το μετά δεν είναι καλύτερο από αυτό που έχεις τώρα; Κι αν είναι χειρότερο; Οι αμφιβολίες σε κάνουν να έχεις δεύτερες σκέψεις γι’ αυτό που αρχικά έμοιαζε η μόνη διέξοδος.

Είναι αρκετά εντυπωσιακό το γεγονός, ότι ενώ ο άνθρωπος μπορεί να δυστυχεί μέσα σε μία κατάσταση, δεν φεύγει εύκολα απ’ αυτήν. Τη συνηθίζει, βρίσκει δικαιολογίες ή ελαφρυντικά. Μαθαίνει να ζει μέσα σ’ αυτήν στα πλαίσια μιας ρουτίνας που νοηματοδοτεί ως «κανονικότητα».

Όσο, όμως, και να αποφεύγεις τη συνειδητοποίηση ενός επερχόμενου τέλους, κάποια στιγμή θα γίνει. Όλοι ξέρουμε ότι κάθε αφύπνιση έχει το τίμημά της. Σε αναγκάζει να δεις κατάματα και ξεκάθαρα όσα μέχρι τώρα δεν μπορούσες. Σε «υποχρεώνει» να δράσεις, να κάνεις κάτι γι’ αυτό κι όχι απλά να είσαι έρμαιο των συνθηκών.

Τι χρειάζεται, άραγε, για να προχωρήσεις στην αλλαγή; Καταρχήν πίστη στον εαυτό σου, εμπιστοσύνη στις δυνατότητές σου, αισιοδοξία για το μέλλον, διαχείριση του άγχους που θα προκύψει, κίνητρα, αλλά και αντικίνητρα για να φύγεις από την υπάρχουσα φάση σου (που δεν αντέχεις άλλο) και το κυριότερο, δίψα να ζήσεις τη ζωή που σου αξίζει! Η κάθε αλλαγή απαιτεί συνειδητή παρέμβαση από μέρους μας και ετοιμότητα να ρισκάρουμε για το κάτι παραπάνω.

Οι αλλαγές, βέβαια, (και γι’ αυτούς που τις τολμούν) δεν συμβαίνουν από τη μια στιγμή στην άλλη, απαραίτητα. Χρειάζεται προετοιμασία, επιμονή, αφοσίωση, υπομονή. Θα ακολουθήσει μια περίοδος μετάβασης και προσαρμοστικότητας στο κάτι άλλο, στο διαφορετικό.

Φυσικά και μπορεί να υπάρξουν και δύσκολες στιγμές. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι δεν αξίζει τον κόπο, όπως καθετί που επιθυμούμε. Χρειαζόμαστε χρόνο, τόσο εμείς όσο και οι άλλοι γύρω μας για να εδραιώσουμε και να συνηθίσουμε το καινούριο. Σε κάποια σημεία, ίσως, θα πρέπει και να «ξεβολευτούμε», προκειμένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη αλλαγή.

Σε οτιδήποτε επιλέγουμε στη ζωή μας ως επόμενο βήμα, οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτά που θα «κερδίσουμε», αλλά και για αυτά που ίσως «χάσουμε». Το πιο σημαντικό, όμως, από όλα είναι να μην συμβιβαστούμε με κάτι που για καιρό μας δυσανασχετεί και μας βαραίνει.

Να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να συνηθίσει τη δυστυχία, τον πόνο, τη λύπη, τον θυμό. Να μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να φτάσει στο τέλμα, στη φθορά. Γιατί τότε η ζημιά θα είναι αρκετά μεγάλη και επικίνδυνη.

Η αλλαγή είναι βασικό συστατικό μιας ζωής σε εξέλιξη. Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε και μαζί μας αλλάζουν οι ανάγκες, οι επιθυμίες και τα «θέλω» μας. Οπότε κάθε φορά καλό είναι να αξιολογούμε τα δεδομένα της εκάστοτε φάσης μας, προσπαθώντας να διαπιστώσουμε αν παραμένουμε ικανοποιημένοι ή όχι από εκεί που είμαστε και με τα όσα έχουμε γύρω μας.

Το να αναστοχάζεσαι πάνω στον εαυτό σου και να τον ακούς είναι κεντρικό κομμάτι της εσωτερικής μας ισορροπίας και γαλήνης. Αν χάσουμε «επαφή» με τον εαυτό μας και εθελοτυφλούμε ή αποφεύγουμε να κατονομάσουμε με ειλικρίνεια τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας για όλα όσα μας συμβαίνουν, τότε οδηγούμαστε στο να γίνουμε απλά παθητικοί παρατηρητές και δέκτες μιας ζωής που δεν μας εκφράζει...με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

Οι άνθρωποι, λοιπόν, που επιθυμούν ν’ αλλάξουν, αντί να διστάζουν, χρειάζεται να εμπιστευτούν την αλήθεια μέσα τους και να πράξουν ανάλογα. Η ποιότητα της ζωής μας, η ψυχική μας υγεία εξαρτάται άρρηκτα από αυτό.

Παρά τις όποιες δυσκολίες και πιθανές ανατροπές, η αλλαγή δίνει ελπίδα, νέα προοπτική, νέα ξεκινήματα και ένα διαφορετικό νόημα και σκοπό ύπαρξης απ’ ό,τι μέχρι πρότινος.

Οι αμφιβολίες και οι δεύτερες σκέψεις είναι απόλυτα φυσιολογικές και αναμενόμενες. Δεν χρειάζεται, όμως, να γίνουν περιοριστικές σε ό,τι επιθυμεί ο άνθρωπος. Παρά τον φόβο, μπορούμε να προχωρήσουμε σε κάτι που πιστεύουμε ότι θα είναι «καλύτερο» από αυτό που ζούμε ως τώρα.

Το να φιμώνουμε ή να εμποδίζουμε τον εαυτό μας να φύγει από εκεί που δεν θέλει πια να είναι, οδηγεί σε αδιέξοδους φαύλους κύκλους και παρατεταμένη ψυχική καταπόνηση...