Θάνος Ζέλκας: Η Πρόνοια περνάει στους πολίτες

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Θάνος Ζέλκας

«Χρειάστηκε πολλές φορές η διακομιδή του άνδρα μου στα νοσοκομεία των Ιωαννίνων και της Πάτρας. Συνήθως δεν υπήρχε διαθέσιμο ασθενοφόρο και μία φορά που υπήρξε αυτό έπαθε βλάβη στη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου και μετακινήθηκα με ΤΑΞΙ. Έτσι αποφάσισα ν’ αγοράσω ένα ασθενοφόρο και να το διαθέσω στο νοσοκομείο για να καλύπτει τις ανάγκες των συμπολιτών μου» - Αθηνά Παπαχρήστου, συνταξιούχος.

Η κυρία Παπαχρήστου δεν είναι γόνος γνωστής οικογενείας. Δεν έχει καν την οικονομική επιφάνεια για να προβεί στην αγορά ενός ασθενοφόρου. Με τους κόπους μιας ζωής και πουλώντας ένα χωράφι, συγκέντρωσε το ποσό των 65.000 ευρώ για να δωρίσει στο ΕΚΑΒ Μεσολογγίου ένα ασθενοφόρο. Πράξη αξιοσημείωτη και άκρως συγκινητική σε μία εποχή αρκετά εγωιστική και καχύποπτη.

Από τη μία όμως υπάρχει αυτή η πράξη που δημιουργεί ρίγη συγκίνησης στην κοινωνία. Από την άλλη όμως εύλογα γεννάται η απορία σχετικά με το πού βρίσκεται το κράτος και γιατί έπρεπε ένας ακόμα πολίτης να προβεί σε μία τέτοια ενέργεια, την ώρα που υποτίθεται ότι η αδυσώπητη φορολογία διατίθεται σε κοινωνική προσφορά.

Ανάλογα περιστατικά συμβαίνουν σε όλη τη χώρα. Μόλις λίγους μήνες πριν ξεψύχησε συνάνθρωπός μας σε καρότσα αγροτικού οχήματος γιατί δεν υπήρχε ασθενοφόρο για να τη μεταφέρει στο Νοσοκομείο της Κω. Για να μην πούμε για τη συντήρηση των νοσοκομείων μας που μία τέτοια υπηρεσία αποτελεί πολυτέλεια.

Για καλή μας τύχη σε αυτή τη χώρα δεν έλειψαν οι ευεργέτες στις δύσκολες στιγμές. Η ομογένεια άλλωστε πρωτοστατεί σε τέτοιες ενέργειες. Το ερώτημα όμως παραμένει εδώ και χρόνια το ίδιο. Πότε θα απολαμβάνουμε ως πολίτες υπηρεσίες ανάλογες του αντιτίμου που πληρώνουμε; Διότι δεν ζητάμε κάτι παράλογο πέραν από αυτό που μας αναλογεί.

Όταν ένας άνθρωπος αρρωσταίνει, βάζει σε δεύτερη μοίρα την αξιοπρέπειά του. Άνθρωποι αναγκάζονται να παρακαλούν πολιτικούς και παράγοντες να μεσολαβήσουν ώστε ο ασθενής τους να λάβει μία στοιχειώδη νοσηλεία. Κάτι που στις υπόλοιπες χώρες του δυτικού κόσμου είναι αυτονόητο, εδώ είναι ακόμα ζητούμενο. Μαχόμαστε για τα αυτονόητα και επικροτούμε το κράτος όταν πράξει μέρος τους.

Σε μία χώρα που προσέχει τους πολίτες της, η εκάστοτε κυρία Παπαχρήστου δεν θα χρειαζόταν να διαθέσει τους κόπους μιας ζωής για να υπάρχει ασθενοφόρο στην περιοχή της.

Άλλοι θα είχαν φροντίσει γι’ αυτό και κανείς δεν θα χρειαζόταν να ανησυχεί για την υγειονομική περίθαλψη. Δυστυχώς όμως είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε με τις ανασφάλειες που μας δημιουργεί η προβληματική λειτουργία του κράτους και να αρκούμαστε σε επιδόματα «σοβιετικού τύπου».

Σε ένα κράτος με κοινωνική μέριμνα, δεν θα επικοινωνούσε ο πρωθυπουργός για να ευχαριστήσει τη συνταξιούχο για την προσφορά της. Θα επικοινωνούσε για να την ευχαριστήσει που μέσα από την πράξη της έδειξε την ανεπάρκεια του κράτους και θα της επέστρεφε στο ακέραιο το ποσό που δαπάνησε γι’ αυτήν. Αλίμονο αν το κράτος περιμένει από τους πολίτες που τους φέρεται με το χειρότερο τρόπο να δείχνουν τέτοια μεγαλοψυχία.

Προφανώς έχουμε συγκινηθεί στον ύψιστο βαθμό με την προσφορά της. Παράλληλα όμως θυμώνουμε που έφτασε στο σημείο η γιαγιά μας να δωρίζει ασθενοφόρα στο κράτος από το υστέρημά της, αντί να της παρέχει το κράτος μία ήρεμη ζωή στη δύση της ζωής της.

Και θα θυμώνουμε κάθε φορά που αναγκάζονται οι πολίτες να κάνουν αυτά που δεν κάνει το κράτος επειδή τα χρήματα που θα έπρεπε να διατίθενται στην πρόνοια, ξοδεύονται αλόγιστα σε φιέστες και επιδοτήσεις ημετέρων.

Θυμώνουμε γιατί δεν θέλουμε να είμαστε οι παρίες της Ευρώπης. Γιατί δεν θέλουμε να είμαστε η χώρα με τις όμορφες παραλίες που θα έρχονται οι «καλοστεκούμενοι» του κόσμου να τις απολαύσουν, περιμένοντας να μας δώσουν φιλοδώρημα για την δουλοπρέπειά μας.

Αν σε κάποιους αρέσει αυτό, είναι καιρός να καταλάβουν ότι δεν μπορούμε όλοι να τους ακολουθήσουμε σ’ αυτόν τον ντροπιαστικό κατήφορο. Η υπομονή έχει και τα όριά της.